Σε ένα απόσπασμα από την αυτοβιογραφία της με τίτλο «My Name is Barbra» που ήδη κυκλοφορεί, η Μπάρμπρα Στρέιζαντ θυμάται, μεταξύ άλλων, την πολύπλοκη σχέση της με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, συμπρωταγωνιστή της στην κλασική ταινία «Τα καλύτερά μας χρόνια» («The Way We Were», 1973).
«Ποτέ δεν ήξερες τι σκέφτεται», αποκαλύπτει η Μπάρμπρα Στρέιζαντ για τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στην αυτοβιογραφία της «My Name is Barbra». Οι δύο σούπερ σταρ του Χόλιγουντ πρωταγωνίστησαν στα αξέχαστα «Τα καλύτερά μας χρόνια» («The Way We Were»), πριν από ακριβώς μισό αιώνα.
Σύμφωνα με το Vanity Fair, που δημοσίευσε απόσπασμα της αυτοβιογραφίας της Μπάρμπρα Στρέιζαντ, η ηθοποιός και τραγουδίστρια χαρακτηρίζει τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ «σπάνιο συνδυασμό διανοούμενου καουμπόι» και έναν «χαρισματικό σταρ που είναι επίσης ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του».
«Όπως οι μεγαλύτεροι σταρ του σινεμά, ο Μπομπ κατανοεί τη δύναμη της αυτοσυγκράτησης. Ποτέ δεν θα σου δοθεί εξ ολοκλήρου… και αυτό είναι το μυστήριο… αυτό είναι που σε κάνει να θέλεις να συνεχίσεις να τον κοιτάς», λέει στη συνέχεια η Στρέιζαντ για τον συμπρωταγωνιστή της στα «Καλύτερά μας χρόνια», αποκαλύπτοντας όλο το πλούσιο παρασκήνιο και όχι μόνο…
«Με έλκυε όχι λόγω της εμφάνισής του… οι άντρες με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια δεν ήταν ποτέ ο τύπος μου. Τον θεωρούσα φυσικά πολύ όμορφο… υπέροχο σαγόνι… τέλεια οδοντοστοιχία. Αλλά αυτό που με γοήτευε περισσότερο στον Μπομπ ήταν η πολυπλοκότητά του. Ποτέ δεν ήξερες τι σκέφτεται, και αυτό αυτομάτως καθιστά συναρπαστικό το να τον παρακολουθείς στην οθόνη.
Αλλά είναι σχεδόν απολογητικός για την εμφάνισή του, και αυτό μου άρεσε σ’ αυτόν. Έτσι ήθελα οπωσδήποτε τον Ρέντφορντ για τον ρόλο του Χάμπελ στην ταινία. Αλλά εκείνος τον απέρριψε.
Δεδομένου ότι ο σκηνοθέτης, Σίντνεϊ Πόλακ και ο Μπομπ ήταν τόσο κοντά, η ελπίδα μου ήταν ότι ο Σίντνεϊ θα μπορούσε με κάποιον τρόπο να τον πείσει. Ήταν τόσο επίμονος όσο και εγώ, επειδή και οι δύο πιστεύαμε ότι μόνο ο Ρέντφορντ θα μπορούσε να κάνει την ταινία να πετύχει. Είναι σαν να παίζεις τένις… Ήξερα ότι το δικό μου παιχνίδι θα ανέβαινε μόνο όταν είχα απέναντί μου έναν δυνατό παίκτη.
Αλλά ο Μπομπ ανησυχούσε ότι το σενάριο ήταν τόσο επικεντρωμένο στην Κέιτι ώστε ο χαρακτήρας του Χάμπελ δεν είχε αναπτυχθεί επαρκώς. Είχε δίκιο. Τότε ο Μπομπ ρώτησε τον Σίντνεϊ: «Ποιος είναι αυτός ο τύπος; Είναι απλά ένα αντικείμενο… Σαν να μη θέλει τίποτα». Κατά τη γνώμη του, ήταν ένας χαρακτήρας «ρηχός και μονοδιάστατος. Όχι πολύ αληθινός».
Ο Μπομπ κι εγώ νιώθαμε πραγματική περιέργεια ο ένας για τον άλλον, και πιστεύω ότι αυτό βγαίνει στην οθόνη.
Ήθελα ο Μπομπ να είναι ευχαριστημένος, γι’ αυτό είπα στον Σίντνεϊ: «Δώσε του ό,τι θέλει. Γράψε περισσότερες σκηνές για να δυναμώσει ο χαρακτήρας του. Κάνε τον ισότιμο». Έτσι, ο Σίντνεϊ προσέλαβε δύο εξαιρετικούς σεναριογράφους, τον Ντέιβιντ Ρέιφιελ και τον Άλβιν Σάρτζεντ, για να ενισχύσουν τον ρόλο του Μπομπ και να εμβαθύνουν κάτω από αυτήν την αστραφτερή επιφάνεια. Ζήτησα από το στούντιο να τον πληρώσει όσο ήθελε. Αλλά η απάντηση του Μπομπ εξακολουθούσε να είναι αρνητική. Ήμουν συντετριμμένη.
Τελικά μετά από πολλούς κόπους είπε το ναι… Το φλερτ ήταν σκληρό, αλλά η αρχική του απροθυμία είχε μεγάλη επίδραση στο σενάριο και τελικά οδήγησε σε έναν πιο πλούσιο, πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα.
Ο Χάμπελ και η Κέιτι ήταν διαφορετικοί… πολύ διαφορετικοί. Εκείνος ήταν ο ξανθομάλλης, λακωνικός χωρίς σαφείς πολιτικές προτιμήσεις και εκείνη ήταν η μελαχρινή, φωνακλού Εβραία με τις έντονες αντιπολεμικές απόψεις. Το σενάριο βασίστηκε στην ιδέα ότι τα αντίθετα έλκονται. Και αυτό ήταν αλήθεια.
Ο Μπομπ κι εγώ νιώθαμε πραγματική περιέργεια ο ένας για τον άλλον, και πιστεύω ότι αυτό βγαίνει στην οθόνη. Μία φορά με ρώτησε για το Μπρούκλιν. Πώς ήταν να μεγαλώνεις εκεί. Υποθέτω ότι νόμιζε ότι ήμουν κάπως εξωτική, αλλά για μένα, εκείνος που μεγάλωσε στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια ήταν ο εξωτικός.
Ο Μπομπ ήταν πάντα μοναχικός και αυτό είναι μέρος της γοητείας του. Ούτε εγώ είμαι καλή στις κοινωνικές συναναστροφές. Αυτή ήταν μια ιστορία για δύο ανθρώπους που γνώριζαν ο ένας τον άλλον αλλά κινούνταν σε διαφορετικούς κύκλους, και νομίζω ότι ο Μπομπ και εγώ πήραμε ενστικτωδώς την απόφαση να μην περνάμε πολύ χρόνο μαζί στην αρχή. Θέλαμε η διαδικασία της ανακάλυψης να συμβεί στην οθόνη.
Ήταν πολύ διασκεδαστική η συνεργασία μας. Είχαμε αναπτύξει έναν πραγματικό σύνδεσμο και το κοινό το διαισθανόταν αυτό. Είναι δύσκολο να εξηγήσεις γιατί ένας συγκεκριμένος συνδυασμός δύο ηθοποιών λειτουργεί, αλλά σε μια συνέντευξη, ο Μπομπ προσπάθησε: «Η Μπάρμπρα… η θηλυκότητά της αναδεικνύει την αρρενωπότητα του άνδρα και η αρρενωπότητα της αναδεικνύει τη θηλυκότητα, τις ευάλωτες πτυχές, τον ρομαντισμό του, όπως θέλετε πείτε το…».