Για την πρόσφατη απώλεια της μητέρας της και τον πόνο που, όσο περνάει ο καιρός, μεγαλώνει μέσα της, μίλησε από καρδιάς, ανάμεσα σε άλλα, η Μαρία Αντωνά στη νέα συνέντευξη που έδωσε αυτή την εβδομάδα στο περιοδικό ΟΚ! και τον δημοσιογράφο Νίκο Γεωργιάδη.
«Όταν ζεις τον θάνατο του πιο αγαπημένου σου προσώπου, αρχίζεις και βλέπεις τη ζωή διαφορετικά. Δεν βρίσκω πλέον λόγο να μιζεριάζω, να είμαι πιεσμένη. Οτιδήποτε μου δίνεται στη ζωή το βλέπω πια σαν δώρο. Είτε είναι μια συνεργασία είτε μια δουλειά, μια καλή παρέα ή μια ωραία στιγμή», εκμυστηρεύτηκε, αρχικά, η Μαρία Αντωνά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δεν ξέρω αν το έχεις νιώσει κι εσύ, αλλά πολλές φορές η ζωή κάτι μας παίρνει και σχεδόν ταυτόχρονα κάτι μας δίνει, σαν να θέλει το σύμπαν να φέρει την ισορροπία ανάμεσα στη χαρά και στον πόνο.
Κι εγώ το έχω σκεφτεί αυτό που λες. Εκεί που είχα πάει να βρω ξανά τον εαυτό μου, ήρθε κάτι που ταρακούνησε συθέμελα όλες τις ισορροπίες που μόλις είχα βρει. Παρότι δεν το εξωτερίκευσα αρκετά, πέρασα πολύ δύσκολα. Δεν είχα την επιλογή, ούτε την πολυτέλεια, να κλειστώ. Ήταν μια ενεργή περίοδος, έπρεπε να είμαι παρούσα.
Γιατί αν δεν ήμουν εγώ εκεί, ποιος θα ήταν; Θεώρησα ότι έπρεπε να επιστρέψω κατευθείαν στην καθημερινότητα μου, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν θρήνησα. Μου κόστισε πάρα πολύ αλλά έχω μάθει να κρύβω τα συναισθήματα μου – ή έστω να προσπαθώ να τα διαχειριστώ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τον Οκτώβριο συμπληρώνεται ένας χρόνος από την απώλεια της μητέρας σου. Είναι πιο δύσκολο όσο περνάει ο καιρός;
Είναι πιο δύσκολο, ναι. Χθες την ώρα που πήγαινα στη δουλειά και άκουγα μουσική στο αυτοκίνητο, είπα στον εαυτό μου: “Τώρα εγώ δεν θα ξαναπώ τη λέξη “μαμά” ποτέ”. Καμιά φορά θες να μοιραστείς τη χαρά σου και τώρα ξέρεις ότι δεν μπορείς να το κάνεις ξανά με αυτόν τον άνθρωπο. Επειδή καμάρωνε πολύ όταν με έβλεπε στην τηλεόραση με ωραία ρούχα και μαλλιά, μου έστελνε μηνύματα “πόσο όμορφη είσαι σήμερα”. Θα ήταν πολύ χαρούμενη σήμερα για μένα. Ακόμα συγκινούμαι.
Είναι πιο υγιές να ξεσπάμε καμιά φορά.
Νομίζω ότι δεν μπορώ να το συζητάω. Μόλις αρχίζω μου έρχεται να κλάψω. Δεν μπορώ. Όταν συνέβη, έπρεπε να προστατεύσω τη μικρή μου αδελφή και έπεσα αμέσως πάνω της.
