Είχαμε την τύχη και την πολυτέλεια να κάνουμε πράγματα πολύ ελεύθερα…και η ελευθερία είναι η πηγή της δημιουργίας.
Φυσικά γίναμε φίλοι.
Η Τίτα είναι σκηνοθέτις… είναι φωτογράφος… έχει κάνει διάφορα στη Νέα Υόρκη… δεν θα εκπλαγω καθόλου αν αύριο τη δω πετυχημένη παραγωγό ή στιχουργό ή σχεδιάστρια μόδας ή …
Γνωρισα αρκετούς (όχι πολλούς) ανθρώπους που από το βλέμμα τους και μόνο καταλαβαινες ότι είναι πραγματικοί καλλιτέχνες.
Η Τίτα είναι ανάμεσα σ αυτούς τους αρκετούς (όχι πολλούς).
Ζει με την μικρή της αδελφή (που τη λατρεύει) σε ένα υπέροχο σπίτι στο Θησείο. Σε ένα από εκείνα τα παλιά σπίτια που οι περισσότεροι στην προσπάθεια τους βάλουν το στίγμα τους τα κάνουν από αδιάφορα ως αποτρόπαια… η Τίτα Μπονάτσου του έδωσε ατμόσφαιρα.
Φαγαμε μαζί πριν από μερικές μέρες. Είχα καιρο να τη δω. Η ίδια πάντα φλόγα στα μάτια της.
Μεταξύ άλλων μου είπε για τη φωτογραφηση που έκανε με θέμα το Ε.Μ.Σ.Τ.
(Μισώ που στην Ελλάδα είμαστε κολλημένοι με τα αρχικά… είναι τοσο κακόηχο αυτό….)
-Για ποιο;
-Για το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης…
-Α, το παλιό Φιξ!
Είναι το πατρικό μου εκεί κοντά… το θυμάμαι αμιδρά σαν εργοστάσιο μπύρας, αλλά το θυμάμαι ξεκάθαρα ως πρόσφατα γιαπί… έχω ακούσει κι έχω ακούσει μεγαλεπήβολα σχέδια για το Φιξ… αλλά πάντα γιαπί έμενε… και τωρα νάτο Μουσείο.
Τέλεια!
Η Τίτα Μπονάτσου φωτογράφισε την (ανα)κατασκευή από την αρχή μέχρι που έγινε τζίτζί.
Με κρυο, με βροχη, άρρωστη, με ζεστη, με καύσωνα…
9.000 φωτογραφίες….
-Θα μου στείλεις μερικές για το newsit?
-Αμέ! Πόσες;
-Δέκα…
-Πώς να διαλέξω δέκα από 9.000;
-Εχεις δίκιο… στείλε μου περισσότερες τότε και θα διαλέξω εγω δέκα.
Μου τις έστειλε.
(Σημ: Έχω κι άλλες… άμα σας αρέσουν εδώ είμαστε!)
Γράφει η ίδια:
«Ειμαι πολυ ανυπομονη, να δω το κτηριο να ζωντανευει …ερωτευτηκα κυριολεκτικα αυτη τη ‘δουλεια’ που εκανα την περιοδο των εργασιων,μεσα στο εργοταξιο του Φιξ.
Δεν φωτογραφιζα οικοδομη αλλα την ψυχη του κτηριου,
των εμψυχων και αψυχων οντων που κινουνταν εντος του,
φαντασιωνοντας το μελλον του !
ενιωσα πολυ ευνοημενη που ειχα την ευκαιρια να τριγυρνω με την μηχανη μου ,η να κρεμομαι στο χαραμα της ημερας απο εναν γερανο και να βλεπω το κουκουλι να γινεται πεταλουδα ,
με φοντο την Ακροπολη …
Ευχαριστω αυτους που μου εμπιστευτηκαν αυτο που θα δειτε… σε συνεχειες στο ΕΜΣΤ.»