-Την αγαπώ… μμμμ κλισέ!
-Είναι ερωτική πόλη… σιγά!… να δεις το Ζάλτσμπουργκ πόσο ερωτική πόλη είναι!
-Εχει ωραίο φαγητό… τι είναι καλέ η πόλη; Ταβέρνα;
-Τη νοιάζομαι τη Θεσσαλονίκη! Ναι αυτό είναι! Τη νοιάζομαι.
Ο πατέρας μου ήταν Θεσσαλονικιός. Τα παιδιά μου μεγαλώνουν εκεί.
Όταν ο πατέρας μου μου έλεγε παραμύθια… και ως γελοιογράφος (Αρχέλαος) πιστέψτε με…ήξερε να λέει παραμύθια. Όλα ξεκινούσαν από τη Θεσσαλονίκη… Φαντασθείτε τι έκανε αυτή η λέξη μέσα μου.
Μία φορά τον χρόνο (τον Σεπτέμβρη) μας έβαζε μέσα σε ένα Volkswagen βάτραχο και ξεκινούσαμε το ταξίδι… τότε ήταν ταξίδι… δεν θα ξεχάσω ποτέ την ανακούφιση που ένιωθα… όταν φτάναμε στην Εγνατία… Και μετα τις ατέλειωτες βόλτες στην πόλη κρατωντας με από το χέρι… Πρώτα πρώτα με πήγαινε στον παιδικο του φίλο τον Θωμά…που’χε καπνοπωλείο… τι μυρωδιές… και μαζί με τον καπνό πουλούσε και καραμέλες… έφευγα με τις τσέπες και το στόμα γεμάτα… μετά συγγενείς… τζιγεροσάλμάδες….
Όταν μετα από πολλά χρόνια έκανα βόλτες εγω πια ως πατέρας με τα παιδιά μου… ήρθε απρόσμενα στη μύτη μου η μυρωδιά του καπνοπωλείου του κυρίου Θωμά… κάτι σαν να έκανε restart το παρελθόν μου.
Εχω φίλους εκεί: Την Αποστολία, τον Γιάννη, την Κική, τη Μαρία, τον Ανδρέα, τη Δήμητρα… κι άλλους πολλούς και καλούς… με αγαπούν οι ΠΟΑΚτσίδες κι εγω αυτούς… ξέρω στέκια… και καμμιά φορά μου ξεφεύγει ακόμα κι εδώ στην Αθήνα κανένα «να σε πω»… το γράφω κιόλας…. Μ αρέσει…
Αστε που εκεί έχω γνωρίσει τόσους και τόσους δημιουργικούς ανθρώπους.
Εχω ζήσει την πόλη λοιπόν με χίλιους τρόπους.
Και ξαφνικά αρχίζει η εσωστρέφεια.
Μια πόλη που είναι έτοιμη να σκάσει από καινούργια πράγματα, επιμένει να μαγειρεύει σε μπρίκι κι όχι σε τσουκάλι.
Μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να γίνεις ο περίγελος της παρέας επειδή τόλμησες να πεις «σουβλάκι» κι όχι «πιτόγυρο»…
Πηγαίνεις τους Θεσσαλονικιούς φίλους σου στην Αθήνα σε ουζερί για να διασκεδάσετε και με την πρωτη μπουκιά σου λένε: «Στη Θεσσαλονίκη ούτε μια βδομάδα δεν θα αντεχε ανοικτό!»
Πάτε για μπάνιο στις θείες παραλίες της Μήλου και μόλις βγάλει το κεφάλι από το νερό λέει: «Ναι, αλλά σαν την Χαλκιδική δεν έχει!»
Καλή η πλάκα όμως η εσωστρέφεια απλώνεται σαν την ομίχλη…
Στην πόλη κάνουν (νέοι άνθρωποι) απίστευτα δημιουργικά πράγματα… όλα υπό την ομπρέλα «εμείς εδώ στη Θεσσαλονίκη!»…
Εμείς και οι άλλοι.
Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό.
Με νοιάζει αυτή η πόλη.
Με νοιάζει για τους λόγους που σας είπα παραπάνω…αλλά και επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι μόνο οι δημιουργικοί άνθρωποι θα αλλάξουν προς το καλύτερο αυτή την πατρίδα.
Δεν αντέχω λοιπόν να βλέπω τη Θεσσαλονικούλα να χυλώνει το απαράμιλλο φαγητό της στο μπρίκι της… ελπίζω …εύχομαι… να ξεχειλίζει μέσα από μια μεγάαααλη χύτρα.
Δεν είμαι τοπικιστής.
Εκτιμώ τις ομορφιές κάθε τόπου και σε καμμία περίπτωση δεν τις συγκρίνω με της ομορφιές του τόπου που μεγάλωσα.
Η εσωστρέφεια είναι ύπουλος εχθρός…
Είναι κρίμα για τον σπουδαίο ποιητή που γράφει τα ποιήματα του και τα κρύβει στα συρτάρια του… είναι κρίμα για τα ποιήματα… αλλά βασικά για τον ίδιο.
Eίμαι συχνός επισκέπτης της…
Μ αρέσει να γράφω για πράγματα που μ αρέσουν.
Αυτό θα κάνω… άστε που είμαι φύσει εξωστρεφής τύπος.