Σε εξομολόγηση ψυχής προχώρησε η ηθοποιός Αλεξάνδρα Αϊδίνη.
Στα σκοτάδια τις πιο δύσκολες συναισθηματικές της στιγμές αναφέρθηκε, μέσα σε όλα, η ηθοποιός Αλεξάνδρα Αϊδίνη στη συνέντευξη που παραχώρησε στο K της Καθημερινής και τον δημοσιογράφο Βλάση Κωστούρο.
Με τα δικά σας σκοτάδια έχετε αναμετρηθεί ποτέ σοβαρά;
Υπήρξε μια στιγμή που θυμάμαι πολύ καλά, κάτι σαν κατάρρευση του συστήματος, για την οποία έπρεπε να αναζητήσω βοήθεια ειδικού. Θα μπορούσες να πεις ότι ήταν μια καθαρή κατάθλιψη. Δουλεύω αρκετό καιρό ψυχοθεραπευτικά. Ξαφνικά, ήρθε μια στιγμή που αναβίωσα ένα κομμάτι μου πολύ τραυματισμένο από παλιά και έπρεπε να βοηθηθώ.
Νομίζω ότι είναι πολύ κρίμα σ’ αυτή τη ζωή να μην εξετάζεις την ύπαρξη σου, να μην μιλάς με ειδικούς της ψυχής όταν το έχεις ανάγκη. Μένουμε με πληγές τρομερά αυτοκαταστροφικές, ενώ μπορούμε να τις επουλώσουμε. Δεν είναι εύκολο.
Είναι μια διαδικασία που μπορεί να καταλήξει και σε μια τρομερή αυτοαναφορά, για αυτό πρέπει να έχεις κατά νου ότι την κάνεις όχι για να απομονωθείς αλλά για να οδηγηθείς σε κάτι πολύ γόνιμο.
Αυτό που λέτε πολλοί ηθοποιοί ότι η δουλειά σας είναι και ψυχοθεραπεία, δεν αγγίζει τα όρια της ψευδαίσθησης πολλές φορές;
Δεν μου αρέσει και ένα αυτή η τοποθέτηση. Όσο πιο τεχνική τη βλέπεις αυτή τη δουλειά, τόσο πιο πολύ ανοίγει η φαντασία.
Αν τη δεις υπαρξιακά, ψυχολογικά, ενεργειακά, πνευματικά, νομίζω κάτι χάνεις. Φυσικά το αποτέλεσμα της μπορεί να είναι κάτι το πνευματικό, όμως εσύ τη στιγμή που την κάνεις, δεν πρέπει να ξεχνάς ότι είσαι ένας τεχνίτης. Σαν να θες να φτιάξεις ένα παπούτσι που πρέπει να είναι κομψό, ανθεκτικό, ανατομικό.