Είναι η μακροβιότερη σατιρική τηλεοπτική εκπομπή, καταφέρνοντας όλα τα χρόνια της παρουσίας της η Ράδιο Αρβύλα να κερδίζει μεγάλη μερίδα του τηλεοπτικού κοινού και να σημειώνει υψηλές τηλεθεάσεις.
Η αλήθεια είναι ότι «η παρέα από τη Θεσσαλονίκη» αποτυπώνει μία «άλλη ματιά» σε πολλά από όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, που είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς με αυτή… παραμένει ξεχωριστή και σίγουρα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Από αύριο, Δευτέρα 3 Νοεμβρίου οι εκπομπές «Ράδιο Αρβύλα», «Boomers» και «Vinyλιο» επιστρέφουν στο τηλεοπτικό τοπίο μέσα από τη συχνότητα του ΑΝΤ1, δίνοντας ραντεβού από Δευτέρα έως Τετάρτη στις 20:00.
Λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα μίλησα με τον δημιουργό τους, τον Αντώνη Κανάκη και όπως ήταν φυσικό η κουβέντα μας ξεκίνησε για το ότι το «Ράδιο Αρβύλα» κλείνει φέτος 19 χρόνια τηλεοπτικής «ζωής». Τον ρώτησα λοιπόν πώς μπορεί μία παρέα να σατιρίζει τόσα χρόνια. Είναι θέμα διάθεσης ή… απλώς υπάρχει πάντα αρκετό «ψωμί και φουρνάρηδες» για σάτιρα;
«Αν συμπεριλάβουμε και το ΑΜΑΝ και λίγο από το Comfuzio, για την παρέα αυτή τα χρόνια των σατιρικών εκπομπών είναι τριάντα (το λέω και δεν το πιστεύω). Προφανώς και μπορεί λοιπόν μια παρέα να σατιρίζει επί 30 χρόνια, φτάνει τα μέλη της να παραμένουν αγαπημένα και να υπάρχει εξέλιξη και προσωπική και συλλογική και δημιουργική. “Ψωμί και φουρνάρηδες”, ειδικά στη χώρα μας, ευτυχώς, ή δυστυχώς καλύτερα, έχουμε σε αφθονία».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έχω την αίσθηση ότι οι εκπομπές σάτιρας σήμερα μοιάζουν να είναι είδος υπό εξαφάνιση. Τι θεωρείς ότι λέει αυτό για το κοινό ή για την εποχή; Ή το κοινό θέλει… αλλά κάποιοι άλλοι όχι;
Είναι πολύ δύσκολη πίστα οι σατιρικές εκπομπές. Χρειάζονται αντοχές και καθημερινή σχεδόν δημιουργική ικανότητα. Ευτυχώς έχουν απομείνει κάποιες και προσωπικά, η άποψή μου είναι, όσες περισσότερες τόσο καλύτερα, φτάνει να ενοχλούν και να ξεμπροστιάζουν την εξουσία. Το ποιοι δεν τις θέλουν είναι αυτονόητο.
Η νέα σεζόν έρχεται μέσα σε ένα περιβάλλον με ένταση, ακρίβεια, θυμό. Νιώθεις ότι ο κόσμος έχει όρεξη να γελάσει ή θέλει πρώτα να ξεθυμάνει;
Νομίζω και τα δύο, αλλά επιπλέον πιστεύω ότι έχει και έχουμε την ανάγκη, όλα αυτά τα ψέματα, όλες αυτές οι χυδαιότητες, όλη αυτή η ξεδιάντροπη κοροϊδία, να ξεμπροστιαστούν.
Όταν ένα πολιτικό σκάνδαλο γίνεται αντικείμενο σάτιρας, υπάρχει ο κίνδυνος να ξεπλυθεί μέσα από το γέλιο; Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κρατάς τη σάτιρα «επικίνδυνη» και όχι «ανακουφιστική» για το σύστημα;
Δεν υπάρχουν «οδηγίες χρήσης». Είναι καθαρά θέμα ανθρώπων, δημιουργών, προσέγγισης. Πάντως η ισορροπία μεταξύ της κωμωδίας, της ουσίας, της κριτικής και της άποψης, είναι αναμφισβήτητα η πιο δύσκολη ισορροπία στη σάτιρα.
Η ελληνική τηλεόραση μοιάζει να μην έχει πια «παρέες», αλλά projects. Εσύ επιμένεις να δουλεύεις πάρα πολλά χρόνια με την ίδια ομάδα. Είναι πείσμα ή πίστη;
Είναι αυτός που είμαι και αυτοί που είμαστε. Είναι αγάπη, είναι χημεία, είναι ο δικός μας κόσμος, μέσα στον οποίο νιώθουμε όμορφα. Μπορώ να λειτουργήσω και έξω από αυτόν και σε κάποιες λίγες περιπτώσεις το έχω κάνει, αλλά επιλέγω να λειτουργώ κυρίως μέσα σε αυτόν. Είναι επιλογή.
Πώς είναι να κάνεις σάτιρα σε μια εποχή που όλοι έχουν μικρόφωνο, αλλά ελάχιστοι έχουν χιούμορ;
Πρέπει να με πιστέψεις πως εδώ και αρκετά χρόνια, δεν παρακολουθώ πλέον τι γίνεται εκεί πέρα έξω. Φροντίζω να ενημερώνομαι για αυτά που θα σατιρίσω-σχολιάσω, αλλά μέχρι εκεί. Οπότε, απλά κάνω αυτό που έχω να κάνω χωρίς να με απασχολεί κάτι άλλο.
Η αλήθεια είναι ότι είσαι από τους ελάχιστους που κρατούν απόσταση από τα social media. Είναι στάση ζωής ή μηχανισμός αυτοπροστασίας;
Και τα δύο. Από τη μία, δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να υπάρχω ή να μοιράζομαι ό,τι κάνω ή ό,τι ζω στα social media. Από την άλλη, τις λίγες φορές που περιηγήθηκα σε αυτά, ένιωσα ότι κάνουν κακό στη ψυχή μου, οπότε τα εγκατέλειψα τελείως.
Πιστεύεις ότι τα Μέσα Ενημέρωσης έχουν πια ευθύνη για την τοξικότητα της κοινωνίας ή απλώς την καθρεφτίζουν;
Πάντοτε είχαν ευθύνη και στις ημέρες μας περισσότερο από ποτέ. Μέσα στα Μέσα βάζω φυσικά πλέον και το διαδίκτυο. Πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό τη δημιουργούν την τοξικότητα και στη συνέχεια μέσα σε ένα πλαίσιο φαύλου κύκλου ανατροφοδότησης, την καθρεφτίζουν.
Σε φοβίζει καθόλου η ιδέα ότι το κοινό έχει αλλάξει; Ότι πια θέλει πιο «εύκολο» χιούμορ, πιο γρήγορα αστεία, πιο «TikTok reality»;
Πολλά πράγματα με φοβίζουν για τον κόσμο που έρχεται ή που είναι ήδη εδώ. Πάρα πολλά. Ελπίζω όμως ότι οι άνθρωποι, όταν μας δίνεται η επιλογή του καλού σε πολλά και διάφορα είδη και επίπεδα, θα συνεχίσουμε να το επιλέγουμε. Το θέμα είναι να υπάρχει η επιλογή αυτή.
Πόσο δύσκολο είναι σήμερα να πεις «την αλήθεια σου» χωρίς να σε παρεξηγήσουν, να σε λογοκρίνουν ή να σε «κάψουν» διαδικτυακά;
Πάντοτε ήτανε δύσκολο, αλλά και πάντοτε ήτανε αναγκαίο. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, είναι και δύσκολο και αναγκαίο. Έχει τίμημα, είναι ψυχοφθόρο, αλλά είναι απαραίτητο.
Έχεις ποτέ λογοκρίνει… ή έστω, αποδυναμώσει σχόλιό σου για να μην πας εναντίον των… πολλών;
Έχω παλέψει αρκετές φορές με τη φωνή που μου έλεγε να λογοκρίνω ή να αποδυναμώσω αυτό που θέλω να πω, αλλά θέλω να πιστεύω, ότι τουλάχιστον στα πραγματικά σημαντικά, την αγνόησα τη φωνή αυτή.
Με την απόφασή σου πέρυσι να βγαίνετε καθημερινά με το «Πειρατικό Βινύλιο» ανεβάσατε το «βαθμό δυσκολίας» για την παραγωγή των εκπομπών και φέτος επανέρχεστε στις… εργοστασιακές ρυθμίσεις προγραμματισμού. Τι θα γίνει όμως, με τη συγκεκριμένη εκπομπή με δεδομένο ότι «Ράδιο Αρβύλα» και «Boomers» έχουν ξεκάθαρη ταυτότητα, ενώ για το «Βινύλιο»… δεν ξέρουμε ακόμα τι θα δούμε… και πότε θα το βλέπουμε…!
Το Βινύλιο φέτος θα έχει τη μορφή των νοσταλγικών κυρίως αφιερωμάτων, μουσικών και μη και θα το βλέπετε μάλλον εβδομάδα παρά εβδομάδα. Λέω μάλλον, γιατί έχουμε τη δυνατότητα μέσα στις τρεις εβδομαδιαίες μας μεταδόσεις, από Δευτέρα έως Τετάρτη, να προγραμματίζουμε με ευελιξία τις τρεις εκπομπές μας. Το μόνο απόλυτο στάνταρ είναι ότι τη Δευτέρα θα έχει πάντοτε Ράδιο Αρβύλα.
Κλείνοντας και αφού σε ευχαριστήσω για την κουβέντα μας, θέλω να σε ρωτήσω κάτι πιο… προσωπικό: μετά από τόσες σεζόν, επιτυχίες, μεταγραφές και επιστροφές, ποια είναι η κινητήριος δύναμη για να συνεχίζεις να είσαι στον τηλεοπτικό αέρα; Βγάζω στην άκρη το «πρέπει», αλλά αναρωτιέμαι αν «σου αρέσει» ή γιατί «δεν μπορείς αλλιώς, δεν μπορείς να μην ακούγεται η άποψή σου»;
Αχ, αυτή η ερώτηση. Δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ με ταλαιπωρεί μέσα μου, πόσα χρόνια τώρα. Αυτό που κάνουμε μου αρέσει. Ειδικά τη στιγμή που είμαστε στον αέρα και επικοινωνούμε με τον κόσμο, αλλά και μεταξύ μας. Η ασχήμια όμως, η τοξικότητα και γενικότερα όλο αυτό, μέσα στο οποίο όλοι μας πλέον ζούμε και κάνουμε ό,τι κάνουμε, δεν μου αρέσει καθόλου. Με πληγώνει, με θλίβει και μου προκαλεί έντονες τάσεις φυγής.
Επίσης και ειδικότερα, ενώ πάντοτε, από μικρό παιδί, ένιωθα μια αποστροφή απέναντι στους πολιτικούς και την εξουσία τους, από τα Τέμπη και μετά, η αποστροφή αυτή έχει πάρει μέσα μου άλλου είδους διαστάσεις και βιώνω την παρανοϊκή συνθήκη από τη μία να μην θέλω να τους ξαναδώ και από την άλλη να κινδυνεύω να σκάσω εάν δεν εκφράσω όλα όσα μου προκαλούν. Ελπίζω, για το καλό μου, μια ημέρα να επικρατήσει μέσα μου το «να μην τους ξαναδώ».
Από αύριο, λοιπόν, Δευτέρα 3 Νοεμβρίου, στις 20:00, ο Αντώνης Κανάκης μαζί με τους Γιάννη Σερβετά και Χρήστο Κιούση, αλλά και τους Κωστάκη και «Πασοκτσή», επιστρέφουν στον αέρα του ΑΝΤ1, για να κάνουν τους τηλεθεατές να περνούν καλά… και κάποιους άλλους να ανησυχούν μήπως δεχτούν τα σατιρικά τους βέλη!
