«Τότε μέναμε μαζί με τη Σοφία Φαραζή. Τρώγαμε ένα πεϊνιρλί στα δύο. Ενώ το άγχος και η πίεση ήταν μεγάλη γιατί έλεγες με θέλει η δουλειά ή δεν με θέλει; Απλώς κάνω υπομονή και πίστη για κάτι που θα πιάσει τόπο ή δεν θα πιάσει; Η ανασφάλεια είναι τεράστια και δεν ξέρεις αν είναι παροδικό ή αν θα κρατήσει. Αλλά λίγο τα γκάζια της πρώτης νεότητας και του καθενός η πίστη του στον εαυτό του και η κάψα του καθενός που στην οποιαδήποτε δουλειά είναι η «πυρηνική του ενέργεια», που όσο δυνατό είναι αυτό το πράγμα, εκεί θα σε φτάσει. Την εικόνα με το πεϊνιρλί τη θυμάμαι γιατί…
