Σε αυτούς τους ελαφρά τη καρδία και κυρίως το πνεύμα σχολιαστές, θα μπορούσαν να δοθούν πολλές απαντήσεις, από εμάς, τους «απέξω», που παρατηρούμε αλλά δεν βιώνουμε την αγωνία των ίδιων των εργαζομένων. Όσο όμως και να συμπονούμε, δεν μπορούμε να «μπούμε στα παπούτσια τους», δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το μέγεθος των προβλημάτων ενός εργαζομένου που κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του και να βρεθεί στο δρόμο της ανεργίας παρέα με χιλιάδες ακόμα που αγωνιούν για τον επιούσιο…! Όσο και να προσπαθούμε, είμαστε απέξω από το «κτήριο της Μεσογείων», όπου εκεί καθημερινά οι απλήρωτοι εργαζόμενοι ελπίζουν να δοθεί μία λύση από τα «αφεντικά»!
Σκεπτόμενος όλα αυτά και πολλά άλλα «έπεσα» στο κείμενο ενός συναδέλφου, ενός «από αυτούς», τους εργαζομένους του MEGA, που γράφει τα όσα βιώνει εκεί, στον τηλεοπτικό σταθμό που «κινδυνεύει από μαύρο». Ο Δημήτρης Καλαντζής είναι δημοσιογράφος και εργάζεται στο MEGA από το 2004 και μέσα σε ένα κείμενο με τίτλο «Είμαι εργαζόμενος του MEGA (;)» καταθέτει τη δική του άποψη, γράφοντας πως:
«Οι τηλεθεατές, μπορεί να ακούν Mega και να σκέφτονται την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τον Καψή και τρεις, τέσσερις ακόμα αλλά για κάποιον που εργάζεται στο κανάλι, Mega είναι ο Γιάννης, ο Σωτήρης, η Λένα, η Άννα, η Δήμητρα, η Γιολάντα, η Μαρία, ο Γιώργος, η Τασία, η Ντόρα, ο Αντώνης, η Αμαλία, η Πέμυ, ο Μάνος, ο Ιάσονας, ο Βασίλης, ο Μάριος, η Χριστίνα, η Έλενα, ο Τάκης, ο Θοδωρής, ο Ανέστης, η Ευαγγελία, ο Ανδρέας, ο Βαγγέλης, ο Aργύρης, ο Κώστας και μερικές δεκάδες άνθρωποι ακόμα. Αυτοί είναι το Mega για εμάς, τους εργαζόμενους».
Και ως εργαζόμενος αγωνιά για το μέλλον του, θέτοντας απλά ερωτήματα που έχω ακούσει από πολλούς εργαζομένους όταν προσπαθώ κι εγώ, μιλώντας μαζί τους να τους δώσω αισιόδοξη «ματιά» λέγοντάς τους ότι «ρε γμτ, δεν μπορούν να κλείσουν το Mega». Λογικά λοιπόν ο εργαζόμενος αναρωτιέται «Και τότε γιατί δεν εμφανίζεται κάποιος από τη διοίκηση να μας το πει; Γιατί το Δ.Σ. τελεί υπό παραίτηση και δεν αντικαθίσταται; Γιατί οι μέτοχοι αφήνουν τη μία προθεσμία των τραπεζών να λήγει μετά την άλλη; Γιατί δεν μας λένε τι θέλουν να κάνουν με τις ζωές μας;»! Σε αυτό, το τελευταίο ερώτημα, για τις «ζωές τους» δεν μπορεί κανείς να απαντήσει με σιγουριά και να τους δώσει ελπίδες, όταν δεν είναι σίγουρος. Δεν πρέπει να παίζεις με τις ζωές των άλλων. Δεν είναι viral σχόλιο στα social media για να βγάζεις τα απωθημένα σου για την «κατσίκα του διπλανού»!
Γιατί στο ίδιο κείμενο ο Δημήτρης γράφει ότι «Το Mega θρηνεί ήδη έναν συνάδελφο. Ένας άλλος βρίσκεται στο νοσοκομείο. Κανείς μας δεν είναι καλά στο Mega. Εγώ έκλαψα στην τελευταία συνέλευση των εργαζομένων. Έκλαψα όταν σηκώθηκε ένας συνάδελφος τεχνικός και είπε ότι του κοινοποίησε έξωση ο ιδιοκτήτης του. Και έχει δυο παιδιά στο σχολείο… Έκλαψα όταν σηκώθηκε κι άλλος. Και είπε ότι πηγαίνει στις λαϊκές αγορές και ζητά τα σαπάκια από τους πάγκους… Έκλαψα και για την τρίτη συνάδελφο, που ζήτησε πίστωση από τον Σκλαβενίτη – προϊόντα αξίας 18 ευρώ – κι ο διευθυντής του καταστήματος της είπε να πάρει περισσότερα… Θα μπορούσα να κλάψω και για άλλες ιστορίες… Αλλά πολλοί σφιγγόμαστε. Δεν μας αφήνει η ψευτοπερηφάνια να βγάλουμε την ανάγκη μας…
Είμαι εργαζόμενος του Mega. Αλλά ποιου Mega; Αυτού που 12 χρόνια ήταν άψογο στις υποχρεώσεις του απέναντί μου, όπως ήμουν άψογος στις υποχρεώσεις μου απέναντι του; Ποιου Mega; Αυτού που τρεις μήνες τώρα αδιαφορεί, αν είμαι χορτάτος ή πεινάω; Αν είμαι υγιής ή άρρωστος; Αν ζω ή πέθανα; Ποιου Mega; Αυτού που δεν έχει να βάλει βενζίνη για να πάνε οι συνάδελφοι στο γύρισμα; Ποιου Mega; Αυτού που κάναμε έρανο για την κηδεία του συναδέλφου; Ποιου Mega; Αυτού που ο Τάσος έδωσε 1.000 ευρώ για να μην πετάξουν τον άλλον από το σπίτι του; Ποιου Mega; Κάποιων αόρατων μετόχων που τη μία κάνουν αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, την άλλη εξαφανίζονται και την τρίτη θέλουν χρόνο για να αποφασίσουν; Ποιου Mega; Αυτού που αύριο μπορεί να βγάλει στο δρόμο 500 οικογένειες χωρίς αποζημίωση; Ποιου Mega είμαι εργαζόμενος; Ας μου απαντήσει κάποιος. Έχω μία ζωή να βάλω σε τάξη».
«Εξομολόγηση»; «Καταγγελία»; «Ρεπορτάζ»; Όχι…! Είναι η Αλήθεια ενός εργαζόμενου…! Δεν έχει σημασία το «πού»! Θα μπορούσε να είναι εργαζόμενος σε μία από τις εκατοντάδες επιχειρήσεις, μαγαζιά, καταστήματα, βιοτεχνίες, που τα τελευταία χρόνια έχουν «βάλει λουκέτο»! Και που αυτές τις μέρες κάποιοι ελπίζουν να «ψοφήσει»…! Και που αυτές τις μέρες κάποιοι κάνουν ό,τι μπορεί για να «ψοφήσει»…!
πηγη: postmodern.gr