Συγκλονίζει ο Μάνος Ζαχαράκος για την απώλεια των γονιών του.
Ο Μάνος Ζαχαράκος μίλησε στο Λοιπόν και στην Μαρία Σοφιανού για τους γονείς του που έχουν φύγει από τη ζωή και πόσο έχουν αποτυπωθεί οι τελευταίες στιγμές στην μνήμη του.
-Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ όμορφα, αλλά είχα την ατυχία να χάσω πολύ νωρίς τους γονείς μου, τον πατέρα μου όταν ήμουν δεκατρία και τη μητέρα μου όταν ήμουν είκοσι τέσσερα. Αυτό με δυνάμωσε, με σκλήρυνε αλλά με έκανε και πιο ευαίσθητο ταυτόχρονα.
Αυτό το κράμα το βρίσκεις σε ανθρώπους που έχουν χάσει πολύ νωρίς τους γονείς τους και ειδικά σε τόσο ευαίσθητες ηλικίες. Ωστόσο τα παιδικά μου χρόνια ήταν υπέροχα, μου πρόσφεραν τα πάντα από το υστέρημά τους, δεν μου έλειψε ποτέ, τίποτα.
Ακόμα και σήμερα φέρνω στο μυαλό μου τις συμβουλές τους και σκέφτομαι πόσα μου έμαθαν σε τόσο μικρή ηλικία, σαν να ήξεραν ότι θα πεθάνουν και να ήθελαν να με κάνουν να μπορώ να ανταπεξέλθω στη ζωή μόνος μου.
-Τι άφησε μέσα σας το πρόωρο φευγιό τους;
Ο θάνατος της μάνας και του πατέρα δεν ξεχνιέται ποτέ. Έχω πάει παρακάτω αναγκαστικά, γιατί αν ζήσω με έναν θάνατο στη μνήμη μου, δεν θα ζήσω καλά. Σε αναγκάζει η ίδια η ζωή.
-Τις θυμάστε εκείνες τις τραγικές στιγμές;
Απόλυτα. Θυμάμαι τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Θυμάμαι πώς έπαθε ο πατέρας μου το πρώτο εγκεφαλικό, μετά το δεύτερο, το τρίτο… Ήμουν μπροστά. Είχα γυρίσει από ψάρεμα, μου είπε μια λέξη και απόρησα γιατί είδα στραβό το στόμα του, δεν μπορούσα να καταλάβω και μετά από ένα λεπτό έπεσε.
-Η μητέρα σας;
H μητέρα μου μετά έγινε και πατέρας και μάνα, μεγάλωσε τρεις άντρες. Εγώ έμενα μαζί της μέχρι και το τέλος, καθώς τα αδέρφια μου παντρεύτηκαν. Ήμασταν πολύ δεμένοι, αλλά μπροστά στον θάνατο δεν μπορείς να κάνεις κάτι, είναι τελεσίδικο.