Το ποδόσφαιρο που παίζουν είναι… αντιτουριστικό και τα γκολ που βάζουν με το σταγονόμετρο (δύο η Ιταλία μόλις ένα η Αγγλία). Ωστόσο με δύο βαθμούς η κάθε μία διατηρούν ακέραιες τις ελπίδες τους για πρόκριση. Στην τρίτη και τελευταία αγωνιστική των ομίλων η Αγγλία παίζει με την Σλοβενία και η Ιταλία με την Σλοβακία. Νικούν και συνεχίζουν…
Η αγωνιστική τους εικόνα μέχρι τώρα μπορεί να συγκριθεί με τις Ελλάδας στο πρώτο ματς εναντίον της Νότιας Κορέας.
Τόσο βαρετό και πληκτικό ποδόσφαιρο που σου έρχεται να κλείσεις την τηλεόραση. Είναι να απορείς πως γίνεται προπονητές σαν τους Λίππι και Καπέλλο να μην μπορούν να παρουσιάσουν ομάδες της προκοπής. Ειδικά η Ιταλία άσχετα με την πορεία της στην διοργάνωση έχει μικρά περιθώρια να παρουσιάσει ελκυστικό ποδόσφαιρο. Η εξήγηση μάλλον αφορά την αδυναμία του Ιταλικού ποδοσφαίρου να παράξει νέα ταλέντα. Είναι χαρακτηριστικό ότι και στα δύο ματς ο Λίπι προκειμένου να φρεσκάρει την ομάδα του έβαλε στο γήπεδο τους τριαντατριάχρονους Καμορανέζι και Ντι Νατάλε. Στον πάγκο είχε άλλους δύο της ίδιας ηλικίας, τον Πίρλο και τον Γκατούζο. Ομάδα χωρίς κλασικούς εξτρέμ και χωρίς κλασικό επιθετικό χαφ, η “Σκουάντρα Αντζούρα” είναι καταδικασμένη να βασανίζεται και να βασανίζει τους θεατές μέχρι να πετύχει γκολ.
Η φιλόδοξη Αγγλία του συντηρητικού Φάμπιο Καπέλλο κατάφερε να γίνει αντί για ουσιαστική, μια βαρετή ομάδα. Μπορεί να περιόρισε τις αμυντικές επιπολαιότητες αλλά «σκάει γάιδαρο» μέχρι να βρει στην επίθεση. Της στοιχίζει ασφαλώς το ντεφορμάρισαμ του Ρούνεϊ αλλά εξακολουθεί να αποτελεί γρίφο η συνύπαρξη Λάμπαρντ και Τζέραρντ στα χαφ, δύο παικτών με πανομοιότυπο στυλ. Πρόβλημα αποτελεί επίσης η αδυναμία ανάπτυξης του παιχνιδιού από τα άκρα όπου ο Λένον με τον Ράιτ – Φίλλιπς υστερούν και ο Τζο Κόουλ της Τσέλσι δεν έχει δοκιμαστεί ακόμη.
Αγγλία και Ιταλία έχουν μόνο την άθλια και ήδη αποκλεισμένη Γαλλία για να παρηγορούνται…