Λίγη σημασία έχουν όλα αυτά πια. Για μένα έχει σημασία που μέχρι το 77′ του αγώνα με την Αργεντινή, ζούσαμε πάλι το όνειρο της Πορτογαλίας. Εκεί ήταν που ο Ντε Μικέλις έσπρωξε τον Αβραάμ και στη συνέχεια δεχτήκαμε το γκολ. Μέχρι τότε ζούσαμε μαγικές στιγμές. Ωρες μετά το ματς ο μπαρουτοκαπνισμένος Γιώργος Καραγκούνης έλεγε ότι αν δεν γινόντουσαν οι τρεις αναγκαστικές αλλαγές θα παίρναμε τη νίκη. Πως να του το αρνηθείς. Πως να μην περάσει από το μυαλό σου, ότι ο τετραπέρατος Γερμανός κόουτς είχε σχεδιάσει σωστά την παρτίδα. Με τη διαφορά ότι δεν είχε αντικαταστάτες για τους τραυματίες Καραγκούνη, Κατσουράνη, Τοροσίδη. Δεν είχε γιατί δεν παράγει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Γιατί όπως είπε καθαρά στη συνέντευξη Τύπου αμέσως μετά, η ομάδα του δεν έχει τον πάγκο της Αργεντινής.
Κάπως έτσι έσβησε το όνειρο στο κρύο Πολοκουάνε. Οποιος θέλει ας τα βάλει με τον Ρεχάγκελ. Ας σταθεί στην λανθασμένη τακτική με την οποία επέλεξε να αντιμετωπίσει τη Νότιο Κορέα στην καταδικαστική ήττα του πρώτου ματς.
Προσωπικά διατηρώ το δικαίωμα να κάνω σκληρή κριτική στις επιλογές του Ρεχάγκελ στο πρώτο ματς. Ομως δεν γίνεται να βλέπω το δέντρο αγνοώντας το δάσος.
Στις τέσσερις μεγάλες διοργανώσεις που έγιναν επί Ρεχάγκελ στον πάγκο, η Εθνική πήγε στις τρεις. Ας βγάλουμε από τον λογαριασμό τον θρίαμβο της Πορτογαλίας κι ας μείνουμε στην αξιολόγηση της παρουσίας στα ραντεβού.
Αχρείαστοι οι πομπώδεις αποχαιρετισμοί και τα λιβανίσματα κατόπιν εορτής. Τα μισά από όσα πέτυχε ο Ρεχάγκελ, αν πετύχει ο διάδοχος του, θα είμαστε ευχαριστημένοι…