Τον θεωρούσα παίκτη – πασπαρτού εξαιτίας των προσόντων του. Ταχύτητα, δύναμη, ντρίμπλα, σέντρα, τοποθέτηση, κεφαλιά. Υποστήριζα ότι αυτός ο παίκτης μπορεί με την ίδια άνεση να παίξει δεξιός μπακ, κεντρικός αμυντικός, αμυντικός χαφ και δεύτερος επιθετικός. Μόνο για αριστερό μπακ δεν τον φανταζόμουνα. Οταν ο Ρεχάγκελ τον έβαλε σ’ αυτή τη θέση σ’ ένα κρίσιμο ματς στη Μάλτα απόρησα στην αρχή. Μετά σκέφτηκα το πλεονέκτημα που έχει ένας ταχύτατος παίκτης στη διαγώνια κίνηση. Αυτή η ταχύτητα διαγώνια κίνηση έφερε τον Βασίλη Τοροσίδη στην μικρή περιοχή του Εν Γιάμα. Η εκρηκτικότητα του τον έφερε πρώτο μπροστά από τους αμυντικούς στο σουτ του αξεπέραστου Τζιόλη. Και, γιατί όχι, το ένστικτο του σκόρερ τον οδήγησε να σημαδέψει σωστά και να δώσει τη νίκη στην Εθνική ομάδα επί της Νιγηρίας. Κατά την ταπεινή μου γνώμη πάνω και γύρω από τον Βασίλη Τοροσίδη θα οικοδομηθεί η Εθνική Ομάδα της επόμενης πενταετίας. Και μια και μιλάμε για πενταετία το προηγούμενο τόσο καλό παιχνίδι της Εθνικής χρονολογείται τρία χρόνια πριν. Στην Κωνσταντινούπολη που από την διαγώνια πάσα του Σαμαρά ο Αμανατίδης έχει δώσει τη νίκη επί των ισχυρότατων Τούρκων με 1-0.
Στο Μπλουμφοντέιν η Εθνική Ομάδα και ο Ρεχάγκελ πήραν το αίμα τους πίσω και αποκατέστησαν την εικόνα τους στη διεθνή ποδοσφαιρική κοινή γνώμη. Το πέτυχαν όχι μόνο γιατί νίκησαν τη Νιγηρία. Κυρίως γιατί έπαιξαν ποιοτικό ποδόσφαιρο, στηριγμένο στην οργάνωση και τη συνεχή κυκλοφορία της μπάλας. Χωρίς αναχρονιστικά “γεμίσματα”. Με συνεχή κίνηση σε όλες τις γραμμές και εναλλαγές θέσεων. Ο Τζιόλης, ο Κατσουράνης κι ο Καραγκούνης έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Ο Σαλπιγγίδης απόδειξε γιατί είναι αναντικατάστατος και ο Αβραάμ γιατί θα αρχίζει από αυτόν η αμυντική γραμμή της Εθνικής.
Ναι, τώρα, χρειαζόμαστε έναν βαθμό στο ματς με την Αργεντινή. Ναι, ίσως, πιο εύκολο μπορεί κανείς να βρει γωνία στο δεκάρι.
Ναι, αλλά υποθέτω πως δεν θα βρεθεί κανείς να κατηγορήσει την ομάδα αν υποταχθεί στα υπερηχητικά όπλα του Μαραντόνα. Υπάρχει όμως κι εκείνη η διαφήμιση που λέει «κι αν σου κάτσει»…
Εκεί σας θέλω…