Κανείς δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος που ο τόπος για πολλοστή φορά εν μέσω κρίσης οδηγείται ξανά σε εκλογές.
Όμως με την τροπή που πήραν οι εξελίξεις, οι κάλπες ήταν αναπόφευκτες. Και ίσως να αποτελέσουν μια μεγάλη ευκαιρία για τη χώρα. Μια ευκαιρία που θα είναι και η τελευταία.
Προφανώς είναι πολύ νωρίς για να προδικάσουμε το αποτέλεσμα. Ο Αλέξης Τσίπρας κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό. Αλλά η πίεση που δέχεται τόσο από τα αριστερά του από τον Π. Λαφαζάνη όσο και από τα δεξιά του από ΝΔ , ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι είναι μεγάλη και θα έχει επιπτώσεις. Και μοιάζει δεδομένο ότι καμία πολιτική δύναμη δεν θα έχει αυτοδυναμία.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου τα τρία τέταρτα των πολιτικών δυνάμεων της χώρας έχουν συμφωνήσει πως άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Η θέση της Ελλάδας είναι στο ευρώ και για την παραμονή της στο κοινό νόμισμα απαιτούνται συγκεκριμένα και ήδη ψηφισμένα, με τεράστια πλειοψηφία, μέτρα.
Περιθώριο για ουτοπίες, λαϊκισμούς και μεγαλοστομίες δεν υπάρχουν. Το δίλημμα μνημόνιο- αντιμνημόνιο έγινε πικρό ανέκδοτο.
Αν λοιπόν μετά τις εκλογές, και ανεξαρτήτως του ποιος θα είναι πρώτος, προκύψει μια ουσιαστική συναίνεση όπως διαμορφώθηκε από την παρούσα βουλή, τότε και οι επιπτώσεις του βαρύτατου τρίτου μνημονίου μπορούν να βελτιωθούν και να βρούμε επιτέλους μια διέξοδο από την κρίση.
Η νέα κυβέρνηση θα έχει μπροστά της μια αδιατάραχτη τετραετία, αφού δε μεσολαβούν ευρωεκλογές, προεδρική εκλογή ή άλλα προγραμματισμένα πολιτικά γεγονότα που θα μπορούσαν να την ανατρέψουν.
Αν, λοιπόν, επιτέλους το πολιτικό προσωπικό της χώρας φερθεί υπεύθυνα ίσως να ξαναβρούμε το δρόμο της ευημερίας.