Μετά το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους, σειρά παίρνουν οι τράπεζες.
Το αμέσως επόμενο διάστημα θα πρέπει να γίνουν κινήσεις που θα επαναφέρουν τη χαμένη ισορροπία του τραπεζικού συστήματος.
Οι ελληνικές τράπεζες –κρατικές και ιδιωτικές- θα αναγκαστούν να κουρέψουν τα δάνεια των ιδιωτών. Είναι άγνωστο ακόμη με ποια διαδικασία και σε ποιο εύρος θα συμβεί αυτό, αλλά είναι αναπόφευκτο. Γιατί αν δε γίνει, οι επισφάλειες τους θα γιγαντωθούν και θα βρεθούν με μη διαχειρίσιμο αριθμό «κόκκινων» δανείων που θα τις οδηγήσει μαθηματικά στο κλείσιμο.
Είναι προφανές ότι για να προχωρήσει αυτή η διαδικασία οι τράπεζες θα πρέπει να αποζημιωθούν και για αυτές τις απώλειες τους, μετά από εκείνες των ελληνικών ομολόγων που κατείχαν.
Η αποζημίωση τους θα πηγάσει από την ΕΚΤ και πιθανώς να ενταχθεί μέσα στο 1,5 δις ευρώ που προβλέπεται ως στήριξη για τα ευρωπαϊκά πιστωτικά ιδρύματα που αντιμετωπίζουν δυσκολίες.
Και είναι απαραίτητο να συμβεί και υποχρέωση του πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου να το επιτύχει, ώστε να μπορέσουν να σταθεροποιήσουν τη θέση τους και να «ρίξουν» επιτέλους χρήμα στην αγορά για να πάρει «μπροστά» η ελληνική οικονομία.
Το όποιο κούρεμα των ιδιωτικών δανείων θα είναι λελογισμένο και περιορισμένο. Αν κάποιος δανειολήπτης πιστέψει ότι θα του χαριστεί το δάνειο του ,μάλλον θα απογοητευτεί. Θα είναι μια ρύθμιση εξισορρόπησης και ελάφρυνσης. Όχι χαριστική. Όμως θα αποτελέσει ανάσα για τους πολίτες και θα αναπτερώσει την καταρρακωμένη ψυχολογία της αγοράς.
Η δεύτερη κίνηση που πρέπει να γίνει για να ισορροπήσουν οι τράπεζες και να μπορέσουν να απορροφήσουν τους κραδασμούς των κουρεμάτων είναι να αρχίσει ο επαναπατρισμός κεφαλαίων που έφυγαν στο εξωτερικό.
Πρόκειται για δεκάδες δις ευρώ που έβγαλαν εκτός Ελλάδος οι κάτοχοι τους για να τα προστατεύσουν. Η επανατοποθέτηση τους σε ελληνικές τράπεζες θα σημάνει μια βαθιά ανάσα ρευστότητας, άρα ζωής ,γι’ αυτές.
Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να αποκατασταθεί κλίμα εμπιστοσύνης . Η πίστη στην ελληνική οικονομία.
Το αίσθημα βεβαιότητας ότι οι αποταμιεύσεις δε θα κινδυνεύσουν. Πως όμως μπορεί να επέλθει τέτοιο αίσθημα όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να συμπεριλάβει στο κούρεμα των ομολόγων και τους έλληνες πολίτες που αγόρασαν τίτλους του δημοσίου?
Οι πολίτες αυτοί –και όχι μόνο όσοι επένδυσαν ως 100.000 ευρώ αλλά όλοι- εμπιστεύθηκαν την Ελλάδα και αντί να βγάλουν τα χρήματα τους στο εξωτερικό της τα δάνεισαν. Θεώρησαν σίγουρο ότι θα τα πάρουν πίσω. Ήταν γι’ αυτούς ότι και η τραπεζική κατάθεση. Πίστεψαν στις διαβεβαιώσεις. Τώρα όμως θα τα χάσουν.
Αντίθετα όσοι δεν εμπιστεύθηκαν την Ελλάδα και έβγαλαν τα χρήματα τους έξω τα έσωσαν. Για ποιο λόγο λοιπόν αφού υπάρχει το προηγούμενο των πολιτών κατόχων ομολόγων εκείνοι θα επαναπατρίσουν τα δικά τους χρήματα; Γιατί θα τα εκθέσουν σε κίνδυνο;
Αν η ελληνική κυβέρνηση δεν κάνει αυτό που έκανε ως και η Αργεντινή που προστάτευσε και αποζημίωσε μετά τη χρεοκοπία της τους πολίτες που κατείχαν κρατικά ομόλογα δε θα καταφέρει ποτέ να αποκαταστήσει κλίμα εμπιστοσύνης στην τραπεζική πίστη.