Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ε. Βενιζέλος μοιάζει αυτή την περίοδο ως ένας απολύτως εγκλωβισμένος άνθρωπος.

Ηγείται ενός κόμματος που είναι σε αφασία. Εμφανίζεται απελπιστικά μόνος αφού τα κορυφαία στελέχη του έχουν γυρίσει την πλάτη, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Αντιπολίτευση δεν μπορεί να κάνει γιατί εφαρμόζονται οι δικές του πολιτικές, ενώ ούτως ή άλλως μετέχει και στη σημερινή κυβέρνηση άρα είναι συνυπεύθυνος για όλα.

Το κόμμα του είναι απαξιωμένο, καταχρεωμένο και ακόμα και οι πιστοί του ψηφοφόροι δεν μπορούν να βρουν το λόγο για να το στηρίξουν.

Και ο κ. Βενιζέλος μοιάζει ως «καθήμενος θεατής» της προϊούσης διάλυσης, μιας και αναγκάζεται να μιλά καθιστός στους βουλευτές του, επειδή στη μικρή αίθουσα της βουλής που περιορίζονται πια οι συνεδριάσεις της K.O. του ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει ούτε πόντιουμ.

Αν ο κ. Βενιζέλος δεν ξεκινήσει ταχύτατα και χωρίς προαπαιτούμενη τη διασφάλιση της δικής του ηγεμονίας την προσπάθεια ανασύστασης της κεντροαριστεράς κινδυνεύει να είναι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα των πολυδάπανων γραφείων της Ιπποκράτους.

Η ζωή απεχθάνεται τα κενά και φροντίζει να τα καλύπτει. Και ο χώρος της κεντροαριστεράς είναι σήμερα άδειος. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει την ιστορική ευθύνη να πρωτοστατήσει στην ανασύστασή του και να θυσιάσει –έστω και προσωρινά- τη θέση του για να επιφέρει την αναγκαία «κάθαρση». Να ανοίξει όλες τις απαιτούμενες διαδικασίες και διεργασίες χωρίς να τις «καπελώσει» που θα οδηγήσουν σε ένα νέο σχήμα που θα έχει καθαρές θέσεις, νέο στίγμα, δεν θα κουβαλά αμαρτίες και μπορεί να μιλήσει στην κοινωνία. Ίσως και με 30αρη αρχηγό όπως ο ίδιος έχει πει.

Γιατί αν περιμένει να ξαναγίνει το ΠΑΣΟΚ κόμμα εξουσίας και να τον αναδείξει πρωθυπουργό μάλλον θα πρέπει να περιμένει τη Δευτέρα παρουσία που υπόσχεται ανάσταση νεκρών…