Ακόμα και το γεωπολιτικό σκέλος, μπορεί να συνδέεται ευθέως με την ανιστόρητη και επικίνδυνη στάση της Τουρκίας, όμως στο χρέος ακουμπά και αυτή.
Ως γνωστόν ο γεωπολιτικός παράγοντας και η ανάγκη να παίξει η Ελλάδα ρόλο σταθεροποιητικής δύναμης στην περιοχή με το χρέος έχει συνδεθεί και έχει χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα για τη διεκδίκηση λύσεων που θα βοηθούν τη χώρα να βγει από την κρίση.
Γιατί δεν είναι δυνατόν μία χώρα οικονομικά αδύναμη να λειτουργήσει σταθεροποιητικά.
Βεβαίως, το γεωπολιτικό, καθώς και το προσφυγικό θα εξαρτηθούν από την υλοποίηση ή όχι της προσέγγισης των ΗΠΑ με τη Ρωσία. Ενα τέτοιο ενδεχόμενο, πολύ δύσκολο βεβαίως από τη στιγμή που όλο το αμερικάνικο σύστημα βρίσκεται απέναντι στον Πούτιν και κρατά σκληρή στάση, θα μπορούσε να προωθήσει πιο γρήγορα λύση στη Συρία με αποτέλεσμα να αδυνατίσουν οι ροές προσφύγων και επομένως να βρεθεί η Τουρκία αποδυναμωμένη λόγω της υποτίμησης της αξίας του εκβιασμού με τους πρόσφυγες προς την Ευρώπη.
Αν συμβούν αλλαγές αυτού τύπου θα είναι κοσμογονικές, αλλά μάλλον δεν πρόκειται να προχωρήσουν πέρα από κάποια βελτίωση των σχέσεων ΗΠΑ και Ρωσίας. Αυτό τουλάχιστον λέει η λογική των πραγμάτων και προπαντός των συμφερόντων.
Πάντως, έστω και έτσι η Ελλάδα, λόγω και της απρόβλεπτης και αποσταθεροποιητικής στάσης και συμπεριφοράς του Ερντογάν στην ευρύτερη περιοχή, θα αναβαθμίζεται περισσότερο ως εν δυνάμει σταθεροποιητικός παράγοντας και συνεπώς εναπόκειται σε εμάς να αναδείξουμε και πείσουμε Αμερικανούς και Ευρωπαίους για τη σημασία του ρόλου της χώρας μας για τη σταθερότητα στην περιοχή. Ιδίως τώρα που ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ προτάσσει τις μπίζνες και μπίζνες χωρίς σταθερό περιβάλλον δεν ευδοκιμούν.
Εξετάζοντας ευθέως το καθαρά οικονομικό σκέλος, θα επισημάνουμε πως αν ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ υιοθετήσει την εκτίμηση του προκατόχου του, ότι δηλαδή η αστάθεια και η οικονομική περιπέτεια της Ελλάδας θα μπορούσε να αποτελέσει έναν κίνδυνο για την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία, τότε θα έχουμε ένα στήριγμα στις διεκδικήσεις για τη ρύθμιση του χρέους, ενδεχομένως πιο αποφασιστικό λόγω και του ταμπεραμέντου του νέου προέδρου.
Από την επιλογή αυτή θα εξαρτηθεί και η πίεση που θα ασκηθεί στο ΔΝΤ ώστε να προχωρήσει γρήγορα η οικονομική σταθεροποίηση της χώρας.
Στο σκέλος της προσέλκυσης αμερικανικών επενδύσεων δεν θα πρέπει να περιμένουμε πολλά πράγματα από τη στιγμή που ο νέος πρόεδρος, όπως προκύπτει από τον πρώτο λόγο μετά την εκλογή του, θα επιδιώξει την οικονομική ισχυροποίηση της οικονομίας, θα δώσει ευκαιρίες και συνεπώς θα απαιτηθούν κεφάλαια τα οποία θα στραφούν πρωτίστως προς το εσωτερικό της χώρας, παρά προς το εξωτερικό.
Θα δούμε δηλαδή, μία ντε φάκτο οικονομική αναδίπλωση των αμερικανικών επιχειρήσεων, οι οποίες θα προτιμήσουν, πολύ λογικά, τις επενδυτικές ευκαιρίες στο εσωτερικό της χώρας.
Τέλος, υπό το πρίσμα της εκλογής Τραμπ η επίσκεψη Ομπάμα, όπως γίνεται αντιληπτό δια γυμνού οφθαλμού, χάνει το δυναμισμό που περιμέναμε να έχει στο σκέλος της παρέμβασης προς το Βερολίνο για το χρέος.