Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Ας πάρουμε το πιο πρόσφατο “κτύπημα”. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και πρώην αναπληρωτής υπουργός Νίκος Ξυδάκης άνοιξε πρωί – πρωί το παράθυρο, όχι για να αεριστεί το δωμάτιο, αλλά για τη δραχμή.
Τα περί ιστορικής προσέγγισης του θέματος που πρόσθεσε, μόνο να δικαιολογήσουν δεν πέτυχαν το σαφές άνοιγμα μιας συζήτησης, που όχι μόνο νόημα δεν έχει στο σημείο που βρίσκεται η διαπραγμάτευση (εκτός κι΄ αν γνωρίζει κάτι περισσότερο από εμάς τους κοινούς θνητούς), αλλά βλάπτει το οικονομικό και επιχειρηματικό κλίμα, προκαλεί ανασφάλεια και αν συνεχιστεί θα βλάψει τις τράπεζες και οτιδήποτε άλλο προσπαθεί να σταθεί όρθιο.
Τη σκυτάλη την πήρε από τον ευρωβουλευτή Στέλιου Κούλογλου ο οποίος την προηγούμενη μέρα, αναφέρθηκε με μία σχετική ελαφρότητα στο Grexit, λες και μιλούσε για οποιοδήποτε αθώο και άνευ σημασίας θέμα (στο σημείο αυτό αξίζει να επισημανθεί ότι είναι τραγικό Έλληνες πολιτικοί με τόση ελαφρότητα μιλούν για το Grexit μη συναισθανόμενοι τη ζημιά που κάνουν. Και να αναφέρω ένα παράδειγμα που διδάσκει τη σωστή και υπεύθυνη προσέγγιση. Το πρώτο διάστημα που ο Μπιλ Κλίντον ανέλαβε την προεδρία στις ΗΠΑ, η χώρα βρισκόταν σε αδυναμία πληρωμής ακόμα και των μισθών όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Βρισκόταν δηλαδή στην προθάλαμο στάσης πληρωμών ή χρεοκοπίας. Όμως, είχε απαγορευτεί διά ροπάλου η αναφορά της λέξης χρεοκοπία, όχι μόνο δημοσίως, αλλά και στις πολύ κλειστές συσκέψεις για να μην διαρρεύσει οτιδήποτε σχετικό. Οι άνθρωποι γνώριζαν πως μία τέτοια αναφορά θα προκαλούσε καταστροφή. Στην Ελλάδα ξεστομίζουν ακόμα και αρχηγοί κομμάτων (πχ Μητσοτάκης) , πρώην υπουργοί (όπως Βενιζέλος) και βουλευτές τη λέξη Grexit, χωρίς να ενδιαφέρονται δυστυχώς τι ζημιά θα προκαλέσουν. Κρίμα.)
Ένας άλλος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Χρήστος Σιμορέλης με πολύ μεγάλη ευκολία, για να μην πως αφέλεια, μίλησε για δημοψήφισμα την ώρα που ο πρωθυπουργός αποκλείει οποιαδήποτε προσφυγή στις κάλπες. Και όπως καταλαβαίνετε πρόσθεσε τη δική του συνεισφορά στο γαϊτανάκι της ανευθυνότητας.
Και τέλος το πιο κορυφαίο είναι του υπουργού Επικρατείας Αλέκου Φλαμπουράρη, που θέλησε να μας πείσει ότι δεν υπάρχουν σήμερα πολίτες που ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε, μη συναισθανόμενος ότι το ύφος και ο χαρακτήρας των τωρινών δηλώσεων, μπορεί να χαρακτηρίσει την ακρίβεια και την αξιοπιστία του δικού του υπουργικού έργου, ακόμα και της κυβέρνησης από τη στιγμή που βρίσκεται τόσο κοντά στον πρωθυπουργό, μη συναισθανόμενος ότι η φαιδρότητα είναι διαβρωτική της υπευθυνότητας που πρέπει να επιδεικνύουν άνθρωποι που καταλαμβάνουν υπεύθυνες θέσεις.