Το αναφέρω, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί από το κείμενο αποκαλύπτεται πόσο εκρηκτική ήταν η ανάγκη για μεταρρυθμίσεις και ιδιαίτερα για τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού και πόσο ολιγώρησε το πολιτικό προσωπικό και όλες οι κυβερνήσεις που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας την τελευταία δεκαετία.
Το άρθρο αναλυτικά:
“Μπορεί η μίζερη καθημερινότητα να την κρύβει, αλλά ζούμε μία σημαντική καμπή της ιστορίας μας.
Από τις αποφάσεις που θα ληφθούν τώρα θα εξαρτηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό το μέλλον. Κι αν σήμερα οι μεταρρυθμίσεις έχουν κάποιο κόστος, αύριο θα έχουν πολύ μεγαλύτερο.
Αν το πολιτικό κόστος, αλλά και το κοινωνικό είναι τώρα βαριά, στο μέλλον θα είναι δυσβάσταχτα.
Εφόσον οι προηγούμενοι συλλογισμοί είναι ορθοί, το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι αν μπορούν να καθυστερήσουν οι μεταρρυθμίσεις και ιδίως η ασφαλιστική, η μητέρα όλων των μεταρρυθμίσεων.
Στην κυβέρνηση πιστεύουν ότι δεν χάλασε ο κόσμος.
Μπορεί να έχουν δίκιο. Ομως, κάτι λέει ότι ήδη ο χρόνος άρχισε να μετράει αντίστροφα. Η κλεψύδρα έχει αρχίσει να αδειάζει και όσο καθυστερεί η ασφαλιστική μεταρρύθμιση τόσο δυσκολεύει η κατάσταση για την οικονομία της χώρας και τόσο πιο έωλη γίνεται η αποτελεσματικότητα των μέτρων που θα ληφθούν μετά.
Η κατάσταση είναι χειρότερη από εκείνη που νομίζαμε πριν αποκαλυφθεί το σκάνδαλο με τα ομόλογα. Γιατί τα αποκαλυπτήρια έδειξαν πως η διαχείριση των αποθεματικών προκαλεί αιμορραγία στην περιουσία των Ταμείων και μαζί τους αιμορραγούν οι ασφαλισμένοι, αλλά και η οικονομία της χώρας, αφού η κοινωνική ασφάλιση είναι στοιχείο καθοριστικό της ανταγωνιστικότητας.
Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι στο στάδιο δεν τρέχουμε μόνοι μας ώστε να έχουμε σίγουρη την πρώτη θέση ανεξαρτήτως επίδοσης. Βρισκόμαστε σε ένα γκρουπ ανταγωνιστών και όποιος ξεμείνει πίσω δεν χάνει μόνο το μετάλλιο, αλλά κινδυνεύει να μην πλησιάσει ποτέ τους προπορευόμενους και εν τέλει να βρεθεί στο περιθώριο. Εφιαλτική προοπτική και καταστροφική ιδίως σε περιβάλλον παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Υπό το βάρος των επερχόμενων εκλογών η κυβέρνηση επέλεξε να αποφύγει το πολιτικό κόστος αντί να αναλάβει τις ευθύνες μιας δίκαιης κοινωνικά λύσης. Λησμονεί όμως ότι το κόστος (πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό) από την αποτυχία και την περιθωριοποίηση θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Θα είναι εξοντωτικό.