Για σκεφτείτε λίγο τον παραλογισμό και την τρέλα των δανειστών (δεν είναι η πρώτη. Είναι πάρα πολλές οι βλακείες με κορυφαίο τον πολλαπλασιαστή που έστειλε την οικονομία στα τάρταρα της ύφεσης) οι μεν τράπεζες, δηλαδή οι άμεσα ενδιαφερόμενες, όχι μόνο να μην ενδιαφέρονται για τους πλειστηριασμούς, αλλά να τους θεωρούν ζημιογόνους και το κουαρτέτο κόντρα στο κοινωνικό σύνολο, σε αντίθεση με την κυβέρνηση και τις τράπεζες να πιέζει ασφυκτικά, να απειλεί και να εκβιάζει να βγουν ακόμα και τα στεγαστικά δάνεια στο σφυρί, βορά των αρπακτικών funds. Αν αυτό δεν συνιστά σκηνικό άκρατου παραλογισμού ή αν το δούμε πολιτικά ακραίου εκβιασμού, τότε οι λέξεις έχασαν κάθε νόημα.
Κόντρα στη λογική, και κυρίως την κοινωνική και οικονομική ορθολογική προσέγγιση του θέματος, το κουαρτέτο επιχειρεί, είτε προσχεδιασμένα, είτε λάθος εκτίμηση και προσέγγιση, να προκαλέσει εκρήξεις που δεν θα μπορέσει να τις αντέξει ούτε η κυβέρνηση Τσίπρα.
Η ατμόσφαιρα είναι πολύ ηλεκτρισμένη με τους φόρους, μυρίζει μπαρούτι κυριολεκτικά και η σπίθα των «κόκκινων» δανείων δεν αποκλείεται να ανοίξει την πύλη της κόλασης. Το υπονόησε, για να μην πούμε το είπε ανοιχτά, και ο πρωθυπουργός κατά την επίσκεψη του Φρανσουά Ολάντ στη χώρα μας.
Όμως, ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα το πληρώσει μόνο η Ελλάδα, αλλά και η Ευρωπαϊκή Ενωση, τουλάχιστον το φόβο αυτό φανερώνουν οι δηλώσεις Ντράγκι για αποσύνδεση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από τα προαπαιτούμενα.
Μήπως λοιπόν η κυβέρνηση αντί να παραμένει σε αυτό το πλαίσιο συζήτησης και διαπραγμάτευσης ήταν προτιμότερο αφού εξετάσει αρχικά αν το κόστος του εκβιασμού είναι μεγαλύτερο από τις δύο δόσεις των 3 δις., καθώς και από τα κεφάλαια για την ανακεφαλαιοποίηση, να απαγκιστρωθεί από τη διαδικασία αυτή, λέγοντας κρατείστε αυτά τα κονδύλια;
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, που κατά την ταπεινή μου άποψη το κόστος των ¨κόκκινων¨ δανείων είναι πολύ μεγαλύτερο τόσο σε οικονομικό όσο και πολιτικό και προπαντός κοινωνικό επίπεδο, τότε η κυβέρνηση, αν δεν υπάρξει συμφωνία ούτε σε πολιτικό επίπεδο, οφείλει να αναζητήσει άλλη διέξοδο.
Να εξετάσει πολύ σοβαρά αν μπορεί να βρεθεί λύση στο πρόβλημα από κοινού με τις τράπεζες, να δώσει κίνητρα στους ιδιώτες επενδυτές να συμμετάσχουν με μεγαλύτερα ποσά στις αυξήσεις των μετοχικών κεφαλαίων των τραπεζών, ώστε να υλοποιηθεί η ανακεφαλαιοποίηση χωρίς κεφάλαια του ΤΧΣ και να προχωρήσει σε νέα ρύθμιση των ¨κόκκινων¨ δανείων.
Μία ρύθμιση με δύο σκέλη. Στο ένα σκέλος να υπάγονται εκείνοι που ειλικρινά και πραγματικά αδυνατούν. Σε αυτές τις περιπτώσει να απαγορεύονται οι εξώσεις πρώτης κατοικίας για άνεργους και όλους όσους έχουν εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας. Επίσης, να δίνει τη δυνατότητα σε εκείνους που έχουν μεν εισοδήματα πάνω από το όριο της φτώχειας αλλά αδυνατούν για διάφορους λόγους να εξυπηρετούν το δάνειο καταβάλλοντας το σύνολο της δόσης, να πληρώνουν ένα συμβολικό ποσό ανάλογο με το εισόδημα που διαθέτουν και μέχρι του σημείου που το τελικό εισόδημα που θα τους απομένει να είναι πάνω από το όριο της φτώχειας και να τους επιτρέπει μία αξιοπρεπή διαβίωση.
Το δεύτερο σκέλος να αφορά τους κατ΄ επάγγελμα μπαταξήδες για τους οποίους να προβλέπονται επιπλέον πρόστιμα και επιβαρύνσεις που θα καθιστούν πολύ τσουχτερό το σπορ του κακοπληρωτή.
Γιατί εν τέλει είναι αδιανόητο, για να μην πούμε είναι φασισμός, για μία χούφτα ευρώ να ξεσπιτωθούν εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες.
Η κυβέρνηση να τολμήσει να αντισταθεί ως το τέλος, γιατί αλλιώς ας ετοιμάζεται για τον πολιτικό της θάνατο.