Και αυτό διότι τα ΕΛΠΕ είναι το καλύτερο asset που έχει στα χέρια του το ελληνικό δημόσιο. Μία επιχείρηση υπό μερικό δημόσιο έλεγχο που ελάχιστη σχέση έχει με το κακώς εννοούμενο δημόσιο. Ειδικά τα τελευταία χρόνια η κερδοφορία της εταιρίας και τα περιθώρια διύλισης σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
Τα ΕΛΠΕ που είναι… μαγαζί γωνία
Έτσι υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να υπάρχει ουρά επενδυτών, αφού το μαγαζί είναι … γωνία. Το management υπό τον Στάθη Τσοτσορό έχει λάβει όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες που καθιστούν τα ΕΛΠΕ μία σύγχρονη ευρωπαϊκή επιχείρηση.
Με αυτά τα δεδομένα όμως και υπό τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν η εξέλιξη είναι θετική, αφού όλα έδειχναν ότι το τίμημα που θα δινόταν σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν ανάλογο της αξίας που πραγματικά έχει η εταιρία (ΕΛΠΕ).
Σύμφωνα με το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων: «για λόγους που αφορούν τους ίδιους τους υποψήφιους επενδυτές και πρόσφατες εξελίξεις στο διεθνές περιβάλλον οι οποίες επηρεάζουν τις κοινοπραξίες, δεν κατατέθηκαν δεσμευτικές προσφορές από τα επενδυτικά σχήματα που συμμετείχαν στη β’ φάση του διαγωνισμού για την απόκτηση 50,1% του μετοχικού κεφαλαίου των Ελληνικών Πετρελαίων (από κοινού πώληση από το ΤΑΙΠΕΔ και την Paneuropean Oil and Industrial Holdings SΑ)».
Τα δύο υποψήφια κοινοπρακτικά σχήματα ήταν από τη μία πλευρά η ελβετικών συμφερόντων Glencore με το αμερικανικό επενδυτικό κεφάλαιο Carlyle και από την άλλη η ολλανδική Vitol με την κρατική πετρελαϊκή εταιρεία της Αλγερίας Sonatrach.
Η διαγωνιστική διαδικασία των ΕΛΠΕ ξεκίνησε σχεδόν πριν από έναν χρόνο, όταν τον Ταμείο δημοσίευσε την πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος. Εμφανίστηκαν πέντε επενδυτικά σχήματα, με τις Glencore και Vitol να προκρίνονται για τη δεύτερη φάση του διαγωνισμού.
*Του Θανάση Παπαδή