δηλαδή των 20 πλουσιοτέρων ανεπτυγμένων και αναδυόμενων οικονομιών του κόσμου, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αν και οδυνηρή για τις περισσότερες εκ των χωρών αυτών, και μάλιστα των ευρωπαϊκών, των οποίων οι λαοί επί δεκαετίες ολόκληρες ζούσαν υπό την ασφάλεια του κοινωνικού κράτους, που σήμερα αποδομείται. Οι ηγέτες των 20 αποφάσισαν, με την προτροπή της γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ να μειώσουν δραστικά τα δημοσιονομικά τους ελλείμματα μέσα στα επόμενα τρία χρόνια κατά 50%. Ποσοστό συγκλονιστικό, που είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Αλλά αυτό θα προσπαθήσουν. Κι ήδη στην Ευρώπη άρχισαν και μάλιστα αποφασιστικά.
Στη Βρετανία, που δεν φημίζεται για την ογκώδη δημόσια διοίκηση και τις υπερβολικές δημόσιες δαπάνες, η συντηρητική κυβέρνηση του Ντέϊβιντ Κάμερον αποφάσισε να περικόψει κατά 25% τις δαπάνες όλων των υπουργείων με την εξαίρεση της Υγείας και της Αμυνας, στην Ισπανία η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Χοσέ Θαπατέρο προχώρησε σε πρωτόγνωρες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, καθιστώντας εύκολες τις απολύσεις και μικρότερες τις αποζημιώσεις, όπως πράττει στην Ελλάδα η επίσης σοσιαλιστική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και στην Πορτογαλία η επίσης σοσιαλιστική κυβέρνηση του Ζοζέ Σόκρατες.
Στη Γαλλία, η κεντροδεξιά κυβέρνηση του Νικολά Σαρκοζί ξεριζώνει το ασφαλιστικό σύστημα, που επί δεκαετίες αποτελούσε μοντέλο για όλη την Ευρώπη, προκαλώντας την έντονη αντίδραση των συνδικάτων. Στη Γερμανία, η κεντροδεξιά κυβέρνηση της κ. Μέρκελ και του Γκουϊντο Βεστερβέλλε, προχωρεί σε εντυπωσιακή μείωση των κρατικών δαπανών ύψους 100 δις ευρώ. Στην Ιταλία, ανάλογες περικοπές κάνει η δεξιά κυβέρνηση του Σϊλβιο Μπερλουσκόνι, με την συμμετοχή των νεοφασιστών και της ακροδεξιάς Λίγκας του Βορρά.
Παντού στην Ευρώπη, οι κυβερνήσεις είτε είναι αριστερές, είτε είναι κεντρώες είτε είναι δεξιές, προχωρούν σε συρρίκνωση του κράτους, που δεν μπορεί πλέον να στηρίζεται στα δανεικά για να αναπαράγει τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς του κι ένα προνοιακό σύστημα, που υπερέβη τα εσκαμμένα και δεν μπορεί να είναι εξυπηρετικό για τους πολίτες στο σύνολο τους. Αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο αλλά αποτέλεσμα μιάς αλόγιστης πολιτικής, που ακολουθήθηκε επί δεκαετίες στην μεταπολεμική Ευρώπη κι οδήγησε στα μεγάλα σημερινά αδιέξοδα, που στην Ελλάδα τα βιώνουμε ακόμα πιο έντονα.
Το πρόβλημα, κι αυτό πρέπει να το αντιληφθούμε σοβαρά στη χώρα μας, δεν είναι ούτε ιδεολογικό ούτε ηθικό. Είναι καθαρά πρακτικό, το μοντέλο του κράτους, που οι ευρωπαίοι παντού δημιούργησαν υπό το φόβο του κομμουνισμού και της σοβιετικής απειλής κατέρρευσε. Κι είναι ανάγκη να αναζητήσουμε τη διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου ανάπτυξης και δημιουργίας, κάτι, που απαιτεί θυσίες από όλες τις κοινωνίες αλλά κι όραμα και κατεύθυνση από τους πολιτικούς μας ταγούς, που δυστυχώς σήμερα δεν διαθέτουν.
Εδώ και χρόνια γράφαμε ότι η Ευρώπη του μεγάλου, γραφειοκρατικού και σπάταλου κράτους, που έχει πάψει να δημιουργεί και να παράγει, με την μικρή εξαίρεση της Γερμανίας και κάποιων σκανδιναβικών κρατών, που και πάλι παρουσιάσουν άλλου είδους ανωμαλίες, κινδυνεύει να βρεθεί στο περιθώριο του διεθνούς ανταγωνισμού. Γιατί δεν διαθέτει τον δυναμισμό, τα φθηνά εργατικά και την προσαρμοστικότητα των αναδυόμενων χωρών της Ασίας, με πρώτη και καλύτερη την Κίνα αλλά και γιατί υπολείπεται σε τεχνολογία, εκπαίδευση, έρευνα και καινοτομία των ΗΠΑ, που παραμένουν πρωτοπόρες παρά τα όποια προβλήματα τους. Και μάλιστα επισημαίναμε ότι η Ελλάδα, με τα ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα της και την ακαταμάχητη διαφθορά της, κινδυνεύει να μείνει στο περιθώριο του περιθωρίου.
Δυστυχώς στην πρόβλεψη μας αυτή επιβεβαιωθήκαμε. Και τώρα, που ο απλός πολίτης στην Ελλάδα και στην Ευρώπη διαμαρτύρεται, διότι βλέπει ότι το μοντέλο ζωής, που θεωρούσε ως δεδομένο, καταρρέει, πρέπει να αντιληφθεί ότι τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα αν δεν μεταφέρουμε το βάρος μας από το Δημόσιο στις επενδύσεις, στη δημιουργία, στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στην ανταγωνιστικότητα, που επί τόσα χρόνια εγκαταλείψαμε καθώς είμαστε βολεμένοι σε μια εύκολη αλλά φευ αδιέξοδη ζωή.