Πρώτος μίλησε ο Γιώργος Προβόπουλος και αφού εκτίμησε πως δεν είναι δυνατόν να δοθούν για τέταρτη φορά διακρατικά δάνεια, προχώρησε και έκανε λόγο για τη λήψη μέτρων που θα μοιάζουν με τέταρτο μνημόνιο.
Και εξήγησε ότι θα δοθούν εγγυήσεις και ρυθμίσεις για το χρέος ώστε η χώρα να μπορέσει να βγει στις αγορές, όμως σε αντιστάθμισμα θα απαιτηθούν σκληρά μέτρα σαν αυτά που περιλαμβάνονται στα μνημόνια, ώστε να διασφαλιστεί ότι η χώρα θα μπορέσει να επιστρέψει τα δανεικά.
Το δεύτερο σενάριο και πιο σκληρό παραδόξως το παρουσίασε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος, ο οποίος αφού εξέφρασε παρόμοια εκτίμηση με του Γιώργου Προβόπουλου ότι δηλαδή δεν πρόκειται να υπάρξει τέταρτο πρόγραμμα διακρατικού δανεισμού, πέταξε τη βόμβα λέγοντας “θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι ένα μνημόνιο της δραχμής, το οποίο θα ισοδυναμούσε με ακόμα βιαιότερη φτωχοποίηση της κοινωνίας από αυτή που ζήσαμε τα τελευταία 7 χρόνια”.
Δηλαδή ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει εμμέσως, αν όχι ευθέως την πόρτα στο Grexit σε περίπτωση αποτυχίας να βγει η χώρα στις αγορές και να δανειστεί.
Το τρίτο σενάριο και το πλέον ευνοϊκό για τη χώρα το παρουσίασε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννης Στουρνάρας με συνέντευξή του στο Ρόιτερς όπου ανέφερε ότι για να βγει η χώρα στις αγορές θα πρέπει προηγουμένως να συμμετάσχει στην ποσοτική χαλάρωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Για να συμβεί, όμως αυτό είναι απαραίτητη η ρύθμιση του χρέους έστω βραχυπρόθεσμα και το τελευταίο θα κριθεί από τη λήξη της δεύτερης αξιολόγησης.
Αν τα προαναφερόμενα τα συνδέσουμε με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού για λήξη της δεύτερης αξιολόγησης ως τις 5 Δεκεμβρίου, την αναγκαιότητα της βραχυπρόθεσμης ρύθμισης και το άνοιγμα της συζήτησης για τη μεσοπρόθεσμη και τη μακροπρόθεσμη, καθώς και τη συμμετοχή στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, γίνεται αντιληπτό πως η κυβέρνηση έχει πλέον αντιληφθεί για τα καλά πως η κλεψύδρα τελειώνει και η χώρα δεν έχει κανένα περιθώριο για κωλυσιεργίες και καθυστερήσεις.
Αυτή η θέση συνεπάγεται βεβαίως και την αναγκαιότητα για επιτάχυνση της λήψης μέτρων και της υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων, που θα οδηγήσουν τη χώρα σε υψηλούς, σταθερούς , βιώσιμους και αυτοτροφοδοτούμενους ρυθμούς ανάπτυξης.
Αν, όχι, τότε ας ετοιμαζόμαστε για το σενάριο Χρυσόγονου…