Δυο πράγματα φαντάζουν, ωστόσο, βέβαια. Πρώτα-πρώτα δεν φαίνεται να επιβεβαιώνονται οι υπεραισιόδοξες προσδοκίες πολλών Δημοκρατικών, οι οποίοι θέλανε το 2018 να είναι η επανάληψη του 2010 από την ανάποδη, όταν οι Ρεπουμπλικάνοι, με τη βοήθεια του κινήματος του κόμματος του τσαγιού, συνέτριψαν τους Δημοκρατικούς και κατέλαβαν την πλειοψηφία στο Κογκρέσο. Το «μπλε κύμα» των Δημοκρατικών θα είναι πιο αδύναμο από εκείνο το «κόκκινο κύμα» των Ρεπουμπλικάνων και η οργή εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ θα εξισορροπηθεί, ως έναν βαθμό, από την αποδοχή του σε ένα μεγάλο μέρος της αμερικανικής κοινής γνώμης.
Η δεύτερη βεβαιότητα έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι Δημοκρατικοί, για μια ακόμα φορά, θα κερδίσουν τη λαϊκή ψήφο. Σημειωτέον ότι οι Δημοκρατικοί κέρδισαν τη λαϊκή ψήφο σε κάθε προεδρική εκλογή μετά το 1988, με εξαίρεση το 2004. Το παναμερικανικό ποσοστό τους σε αυτές τις εκλογές θα είναι πάνω από 50% και ίσως φθάσει το 55%. Όμως, εξαιτίας του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, του πολιτικά μεροληπτικού τρόπου χάραξης των εκλογικών περιφερειών και της υπερ-συγκέντρωσης των ψηφοφόρων τους στις ακτές και στα αστικά κέντρα, αυτό μπορεί να μην είναι αρκετό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δημογραφική αλλαγή ευνοεί μακροπρόθεσμα τους Δημοκρατικούς, καθώς η λευκή ψήφος μειώνεται ως ποσοστό της συνολικής. Όμως, οι Δημοκρατικοί, αν είναι να κατακτήσουν την εξουσία, δεν μπορεί να είναι μόνο το κόμμα των μειονοτήτων. Θα πρέπει να μπορούν να απευθύνονται και στις μάζες των λευκών ψηφοφόρων, ιδίως των λιγότερο προνομιούχων, οι οποίοι, επί Ομπάμα και Χίλαρι Κλίντον, τους γύρισαν την πλάτη. Γι’ αυτό, πέρα από τους ακτιβιστές για το περιβάλλον ή για τα δικαιώματα των γυναικών, των μαύρων, των γκέι, των μεταναστών και κάθε άλλης ομάδας που καταπιέζεται, οι Δημοκρατικοί χρειάζονται και παραδοσιακούς πολιτικούς, οι οποίοι, όπως στο παρελθόν, μπορούν να απευθύνονται στον λευκό εργάτη και υπάλληλο, που συνεχίζει να αποτελεί τη μεγαλύτερη εκλογική ομάδα. Μόνον έτσι θα διεισδύσουν πέρα από τις πόλεις και τις ακτές στην ύπαιθρο και την ενδοχώρα και θα κερδίσουν τη Μεσοδύση, χωρίς την οποία δεν μπορούν να επανέλθουν στον Λευκό Οίκο το 2020.
Εξαιτίας του μεγέθους και του ρόλου των Ηνωμένων Πολιτειών διεθνώς, των επιθέσεων του Τραμπ στο ελεύθερο εμπόριο, οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο την παγκόσμια οικονομία, αλλά και της ευρύτερης σύγκρουσης φιλελευθερισμού και εθνικο-λαϊκισμού σε πλανητικό επίπεδο, οι προσεχείς αμερικανικές εκλογές έχουν κεντρίσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον και, ιδίως, των Ευρωπαίων συμμάχων των ΗΠΑ. Το αποτέλεσμά τους θα κρίνει την πορεία της ισχυρότερης δημοκρατίας μέχρι το 2020 και, ίσως, και παραπέρα.