Η εικόνα του συνδικαλιστή που πάτησε πάνω στον τάφο του Άγνωστου Στρατιώτη, παίζοντας το μπεγλέρι του δείχνει γιατί έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει σήμερα. Ο συνδικαλιστής πιθανότατα δεν γνωρίζει ότι εκεί που πατούσε είναι ένας τάφος, ένα κενοτάφιο. Ένα ιερό σημείο. Πιθανότατα πιστεύει ότι όταν λέμε «ραντεβού στον Άγνωστο», είναι σημείο αναφοράς όπως πριν πολλά χρόνια που όταν θέλαμε να βρεθούμε στην Ομόνοια, λέγαμε «ραντεβού στου Μπακάκου».
Μόνο που ο Μπακάκος εκτός από σημείο αναφοράς δεν είχε καμία ιστορικότητα. Ούτε και εύζωνες είχε να τον φυλάνε. Ένα γνωστό μεγάλο φαρμακείο ήταν. Αλλά αυτή την διαφορά ο συνδικαλιστής δεν την γνωρίζει. Και ούτε τον ενδιαφέρει να την γνωρίσει. Γιατί ιερό και όσιο θεωρεί μόνο την δουλίτσα του. Και είναι σαφές ότι από την πατρίδα, προτιμά το κράτος.
Η εικόνα της φυγής του νεοδιορισθέντος Προέδρου του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού Σταμάτη Κριμιζή, αλλά και των αιχμών που άφησε, δείχνει ξεκάθαρα ότι ακόμα και αν ένας άνθρωπος κάνει κάτι για την πατρίδα του, όταν η πατρίδα “πνίγεται” από το κράτος, τότε δεν υπάρχει σωτηρία.
Ακόμα πιο θλιβερή ήταν η στάση του διαδόχου του κ. Κριμιζή ο οποίος στην πρώτη του τηλεοπτική συνέντευξη λίγες ώρες μετά τον διορισμό του από το κράτος έσπευσε να τον απαξιώσει λέγοντας ότι «εντάξει δεν είναι και ο μοναδικός επιστήμονας που έχει ο τόπος..»