Χρόνια τώρα, χιλιάδες υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών παραβιάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο. Αντίστοιχα, η πολεμική μας αεροπορία βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση συναγερμού για την απώθησή τους. Μιλάμε για έναν ατέρμονα «πόλεμο» με καθημερινές σχεδόν μάχες στον αέρα.
Χωρίς αμφιβολία, οι δύο γειτονικές χώρες έχουν «πολλά προηγούμενα» μεταξύ τους. Η ρίζα τους βρίσκεται κυρίως στο Κυπριακό και στις συνεχείς διεκδικήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο. Και είναι βέβαιο ότι «τα νερά» που χωρίζουν τις δύο χώρες, γεμάτα από διάσπαρτα ελληνικά νησιά, είναι μονίμως τρικυμιώδη.
Οι απέναντι δεν έχουν καθαρές θέσεις. Μόνο γκρίζες. Αλλά αυτό τους είναι αρκετό για να εγείρουν συνεχώς ζητήματα κυριαρχίας, γκρίζων ζωνών και συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου. Και το κάνουν με χίλιους μύριους τρόπους και ανατολίτικα παζάρια. Το φθάνουν συχνά μέχρι και στα διεθνή φόρα. Πονηρά.
Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια το εξής περιστατικό. Ήμουν παρών σε μια διάσκεψη του ΟΟΣΑ στο Παρίσι, συνοδεύοντας τον έλληνα υπουργό ενέργειας. Παρόντες και οι ομόλογοι υπουργοί 21 χωρών-μελών, τότε. Μεταξύ αυτών, όλοι οι υπουργοί των μεγάλων χωρών, όπως των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας και της Κίνας. Παρών και ο Τούρκος υπουργός ενέργειας.
Στην ημερήσια διάταξη ήταν αποκλειστικά τα παγκόσμια ενεργειακά θέματα, που απασχολούσαν εκείνη την περίοδο όλες τις χώρες. Μίλησαν με τη σειρά ένας-ένας όλοι οι υπουργοί. Όταν ήρθε η σειρά του Τούρκου, εκείνος – εκτός ημερήσιας διάταξης – στάθηκε αποκλειστικά σε ένα ζήτημα: τη συνεκμετάλλευση Τουρκίας-Ελλάδος των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στο Αιγαίο.
Υπογράμμισε δε τις μόνιμες αρνήσεις της Ελλάδος, εκθέτοντας τη χώρα μας ως «αντιρρησία» στις «φιλικές» προτάσεις της Τουρκίας!
Θυμάμαι ότι, αμέσως και εκτός πρωτοκόλλου, ο Έλληνας υπουργός ζήτησε τον λόγο και εξέφρασε τις ελληνικές θέσεις απέναντι στις έμμεσες διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο. Τα πράγματα μπήκαν μεν στη θέση τους, αλλά οπωσδήποτε καταγράφηκαν στα πρακτικά και οι δύο απόψεις. Υπό μια έννοια, οι Τούρκοι είχαν ανοίξει διπλωματικά το ζήτημα. Από τότε.
Σε αυτό το «τότε» δεν υπήρχε ακόμη η έννοια της «Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης» της γνωστής ΑΟΖ σήμερα. Ούτε καν υπήρχε κάποια σοβαρή μελέτη ή έρευνα για τον εντοπισμό υποθαλάσσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην περιοχή. Παρ’ όλα αυτά, οι Τούρκοι έκαναν τη «δουλειά» τους από τότε.
Σήμερα όμως η ΑΟΖ είναι εδώ. Και επίσης έχουν εντοπισθεί εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα στην Ανατολική Μεσόγειο, στα νερά της ελληνικής και της κυπριακής ΑΟΖ.
Ταυτόχρονα, οι πολεμικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή και ειδικότερα στη Συρία, έφεραν μπροστά το ζήτημα των προσφυγικών ροών. Κατά χιλιάδες άρχισαν οι μετακινήσεις πληθυσμών από εκείνες τις περιοχές, και όχι μόνο, προς την Ελλάδα.
Οι Τούρκοι εκμεταλλεύθηκαν βεβαίως την ευκαιρία, αφενός βάζοντας στο κάδρο τη Λιβύη και αφετέρου διευκολύνοντας το μεταναστευτικό ρεύμα προς τη χώρα μας.
Άρχισαν επίσης τις διαβουλεύσεις για διεθνή πολιτική στήριξη, αλλά – ως καλοί ανατολίτες – ζήτησαν και οικονομική βοήθεια (μπαξίσι) για να περιορίσουν τα κύματα μετανάστευσης προς την Ευρώπη. Μέσω Ελλάδας φυσικά. Πήραν ό,τι πήραν, αλλά δεν τους έφθασε.
Έτσι, φθάσαμε σήμερα στον «Έβρο».
Οι Τούρκοι άνοιξαν τα σύνορά τους και οδήγησαν χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στα χερσαία σύνορά μας. Το σφράγισμα τους από στρατό και αστυνομία ήταν η άμεση αντίδραση της χώρας μας. Οι διέλευση χιλιάδων μεταναστών εμποδίστηκε και το μήνυμα ότι κανείς δεν θα περάσει δόθηκε έμπρακτα και εμφατικά προς πάσα κατεύθυνση.
Τώρα πια, η μόνη οδός που παραμένει ανοικτή είναι το Αιγαίο. Από εκεί θα προσπαθήσουν, όσοι τα καταφέρουν, να περάσουν απέναντι στα νησιά μας. Οι Τούρκοι θα φροντίσουν για αυτό βεβαίως.
Αφού δεν κατάφεραν να πάρουν από τις ΗΠΑ τα εξελιγμένα πολεμικά αεροσκάφη F-35, αποφάσισαν να φτιάξουν φουσκωτά για να περνούν οι διακινητές τους μετανάστες από τη θάλασσα. Έτσι, το σχέδιο των αεροσκαφών F-35 μετατράπηκε σε σχέδιο φουσκωτών Φ-35!
Καλείται τώρα η Ελλάδα να αντιμετωπίσει αυτά τα Φ-35 με κάθε τρόπο, εάν θέλει να εμποδίσει τη νέα τουρκική πρόκληση.
Θα τα καταφέρουμε;
Πρέπει!