Αποδεικνύει πως η ένταση στον κυβερνητικό συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και οι ακροβασίες Καμμένου που οδήγησαν στην αποχώρηση Κοτζιά από την κυβέρνηση έχουν… λόγο κι αιτία. Όσα θα γίνουν τους επόμενους μήνες έρχονται νωρίτερα. Κι αυτός που πρωτίστως θα πρέπει να σκεφτεί τώρα «με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει» δεν είναι ο Κοτζιάς, αλλά ο Καμμένος.
Μήπως οι μέρες που διανύουμε και όσα βλέπουμε ή ακούμε είναι η επιβεβαίωση του σεναρίου της τεχνητής ρήξης των κυβερνητικών εταίρων και της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες; Εκλογές, δηλαδή, τον Ιανουάριο;
Το σενάριο πάντως κολλάει μια χαρά με τις συντάξεις. Δείτε, αλήθεια, τι έγινε το βράδυ της Παρασκευής: την ώρα που στη Βουλή της πΓΔΜ ο Ζάεφ έβρισκε τις 80 ψήφους για τη συνταγματική αναθεώρηση, η Κομισιόν έδινε το πράσινο φως για το προσχέδιο του προϋπολογισμού της κυβέρνησης. Συμπεριλαμβανομένης της αναστολής των περικοπών στις συντάξεις…
Γιατί, λοιπόν, υπό αυτές τις συνθήκες να μην πάει σε εκλογές τον Ιανουάριο ο Αλέξης Τσίπρας, έχοντας «φρέσκο» το θέμα των συντάξεων και περνώντας τη συμφωνία των Πρεσπών από τη Βουλή – έστω και χωρίς Καμμένο; Το σενάριο, άλλωστε, ταιριάζει και με την επιλογή του να κρατήσει ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών, αφού είναι μια επιλογή βραχύβια.
Επιπλέον, τον Ιανουάριο του 2019 συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με τον ίδιο τον πρωθυπουργό να έχει δηλώσει μεν πως είχε… αυταπάτες στο περιβόητο πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του με την (άλλοτε) «περήφανη διαπραγμάτευση», αλλά πάντως ημερολογιακά κλείνει μια πλήρη, τετραετή θητεία.
Σ’ αυτή την περίπτωση, η προγραμματισμένη διεξαγωγή των ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών το Μάιο, τέσσερις μήνες μετά τις εθνικές εκλογές, θα ισοδυναμεί με ένα γερό πολιτικό τεστ όχι εφεξής για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Με αποτέλεσμα να επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά η μαοϊκή ρήση που αποτελεί την αγαπημένη του Τσίπρα: «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση».
Μήπως να κυκλώσουμε με κόκκινο μαρκαδόρο στο ημερολόγιο την 27η Ιανουαρίου; Λέτε; Και να μας άνοιξε τα μάτια ο Ζάεφ κι όχι ο Καμμένος κι ο Κοτζιάς;