Νομίζω ότι πιο πολύ απ’ όλα σόκαρε το γεγονός ότι οι δράστες της επίθεσης στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης ήταν στην πλειοψηφία τους μικρά παιδιά. Ήταν επίσης αυτός ο άνδρας που είχε ένα μικρό κοριτσάκι στην αγκαλιά του – το οποίο πολλοί χωρίς να το σκεφτούν το έδειξαν φάτσα – φόρα εκθέτοντάς το. Η μανία με την οποία κυνηγούσαν και χτυπούσαν τον κ. Μπουτάρη οι δράστες ήταν τόσο μεγάλη που πάγωνε το αίμα. Αυτό που σόκαρε επισης ήταν η ευκολία με την οποία κάποιοι έβγαλαν πόρισμα για το ποιοι ήταν οι δράστες. Ήταν ακροδεξιοί, ήταν φασίστες, ήταν ναζί, ήταν….
Αν πάρεις την απόστασή σου από τα πράγματα και προσπαθήσεις να κάνεις μια αναδρομή σε όλα τα παρόμοια περιστατικά που έχουμε δει και ζήσει στο παρελθόν θα καταλάβεις πολλά. Θα θυμηθείς ότι κάποιοι που σήμερα καταδικάζουν και οργίζονται για την συγκεκριμένη επίθεση δικαιολογούσαν μερικές από εκείνες που είχαν προηγηθεί. Η «γραμμή» ήταν ο κόσμος είναι αγανακτισμένος με τα μνημόνια. Το επανέλαβε σήμερα σε τηλεοπτικό πάνελ και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Και έτσι διευκόλυναν και διευκολύνουν εκείνους που φορώντας τον μανδύα της αγανάκτησης και στο όνομά της έκαναν πράγματα αδιανόητα για την ελληνική κοινωνία σε δεκαετίες όπως εκείνη του 1990 ή την πρώτη δεκαετία του 2000.
Ο πολιτικός πολιτισμός μας έχει πάει περίπατο εδώ και καιρό και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι όσο θα πληθαίνουν παρόμοια περιστατικά τόσο η κοινωνία θα συνηθίζει και κάποια στιγμή θα τα θεωρήσει κανονικότητα. Αν και μπορεί να το έχει κάνει ήδη…