Η μεγάλη απώλεια προστίθεται στο βαρύ φόρο αίματος (και χρήματος) που έχει καταβάλει η ελληνική πολεμική αεροπορία και ο ελληνικός λαός για την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας.
Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι υποτίθεται σύμμαχοι και ανήκουν από το 1952 στο ΝΑΤΟ. Από το 1999 και μετά, οι δυο χώρες έχουν γίνει σημαντικοί εμπορικοί εταίροι και εκατομμύρια Ελλήνων και Τούρκων επισκέπτονται την Τουρκία και την Ελλάδα αντίστοιχα. Για κάποιους Έλληνες η Τουρκία είναι η ρίζα, το παρελθόν, ενώ για αρκετούς Τούρκους η Ελλάδα είναι ο προορισμός, το μέλλον.
Όλα αυτά δεν έχουν εμποδίσει τη συνέχιση ενός «ακήρυχτου πολέμου» πάνω από το Αιγαίο με σημαντικό κόστος. Το κόστος θα είναι πολλαπλάσιο αν υπάρξει ένα θερμό επεισόδιο και, ακόμα περισσότερο, μια ένοπλη σύρραξη.
Καθήκον των πολιτικών ηγεσιών είναι να εξασφαλίσουν την ειρήνη και την ευημερία. Η ιστορία διδάσκει ότι ο ασφαλέστερος τρόπος για την ειρήνη είναι η ισχυρή αποτροπή, το αποφασιστικό εθνικό φρόνημα, το αρραγές εσωτερικό μέτωπο, οι αξιόπιστες συμμαχίες στο εξωτερικό, η ψύχραιμη ανάγνωση του αντιπάλου χωρίς εξωραϊσμούς ή δαιμονοποιήσεις και η έξυπνη στρατηγική. Κάποια από αυτά τα στοιχεία σήμερα λείπουν. Έτσι παραμένουμε θεατές σε ένα επαναλαμβανόμενο τελετουργικό θρήνου που δεν μετουσιώνεται σε αυτογνωσία και σε πρωτοβουλία αλλά εκτονώνεται με βαρύγδουπες δηλώσεις μέχρι την επόμενη απώλεια.