Κυρίως, δηλαδή, με τη Γαλλία, καθώς η Γερμανία, λόγω προσφυγικού, αλλά και για λόγους… εσωτερικής κατανάλωσης, εμφανίζεται πιο διακριτική.
Από εκεί και πέρα, τα ζητούμενα είναι δύο:
Πρώτον, ποια θα είναι η στάση της τουρκικής πλευράς, η οποία διαχρονικά έχει αποδείξει ότι δεν εγκαταλείπει το στόχο της – ο οποίος, στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι άλλος από τη συνεκμετάλλευση σε Αιγαίο και Κύπρο – και κλιμακώνει διαρκώς τις προκλήσεις, συμπεριφερόμενη απρόβλεπτα κι αλλοπρόσαλλα κι αδιαφορώντας για το περιβάλλον γύρω της.
Δεύτερον, ποια θα είναι η στάση του αμερικανικού παράγοντα, ο οποίος προσώρας ακολουθεί την περίφημη ρήση «μαστίγιο και καρότο». Γι’ αυτό και φαίνεται πως θα κριθούν πολλά στη συνάντηση Μητσοτάκη- Τραμπ στο Λευκό Οίκο στις 7 Ιανουαρίου, αν και ο πρωθυπουργός, κατά τη συνέντευξη Τύπου μετά τη Σύνοδο Κορυφής την Παρασκευή στις Βρυξέλλες, επιχείρησε να δώσει το στίγμα ότι δεν αφορά η συνάντηση αυτή μόνο την Τουρκία, αλλά γενικότερα τις σχέσεις Ελλάδας-ΗΠΑ, την οικονομία και τις επενδύσεις.
Και βέβαια, ο πρωθυπουργός έχει δίκιο σ’ αυτό που παρατήρησε: ότι, δηλαδή, το κλειδί των εξελίξεων κρατά η Τουρκία. Ότι η Ελλάδα δεν έχει να κάνει κάποια κίνηση, παρά μόνο να περιμένει και να ελπίζει ότι η Άγκυρα δεν θα προχωρήσει στα… χειρότερα. Κι ότι υπό αυτές τις συνθήκες ενδεχόμενο συνάντησής του με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν υπάρχει.
Διότι αν υπήρχε μια περίπτωση να καθίσει (ξανά) στο ίδιο τραπέζι μαζί του, σίγουρα δεν θα ήταν για καλό. Θα ήταν απλώς για να πετύχει η Τουρκία το στόχο της να σύρει την ελληνική πλευρά σε μια διαπραγμάτευση κατά την οποία θα ξεκινήσει έχοντας στην πλάτη της ένα… γκολ από τα αποδυτήρια.