Ωστόσο, η χειρότερη κυβέρνηση της Λατινικής Αμερικής και, ίσως, μια από τις χειρότερες στην πρόσφατη ιστορία (μαζί με αυτή του Ρόμπερτ Μουγκάμπε που κατέστρεψε την άλλοτε σχετικά πλούσια Ζιμπάμπουε) αρνείται πεισματικά μια ομαλή μετάβαση και απειλεί με αιματοκύλισμα. Αν και έχει χάσει τα περισσότερα από τα λαϊκά ερείσματά της, ακόμα και στις φτωχογειτονιές του Καράκας, τα οποία παλαιότερα αποτελούσαν προπύργια του τσαβισμού, συνεχίζει να ελέγχει τον στρατό και τα παραστρατιωτικά τάγματα εφόδου που συγκρότησε για να παραμένει αντιδημοκρατικά στην εξουσία.
Η Ρωσία και οι υπόλοιποι υποστηρικτές του εγκληματικού καθεστώτος, όπως τα στελέχη και οι ευρωβουλευτές του Σύριζα, ομιλούν υποκριτικά για την ανάγκη σεβασμού της αρχής της μη επέμβασης στο εσωτερικό μιας ανεξάρτητης τρίτης χώρας. Ξεχνούν ότι ο Μαδούρο έχει επιτρέψει τη μετατροπή του κράτους σε μια τεράστια εγκληματική οργάνωση λαθρεμπορίου και διακίνησης ναρκωτικών, σε μαζική κλίμακα, για να προσπορίζεται τα απαραίτητα κεφάλαια για την παραμονή του στην εξουσία.
Παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στη Βενεζουέλα και ότι η κρίση εκεί έχει γίνει, εδώ και καιρό, διεθνής. Το 10% του πληθυσμού της Βενεζουέλας, δηλαδή τρία εκατομμύρια άνθρωποι, έχουν ήδη αναζητήσει καταφύγιο στις γειτονικές χώρες για να σωθούν. Με τον σημερινό ρυθμό διαφυγής, δύο επιπλέον εκατομμύρια θα προστεθούν στα τρία εκατομμύρια πρόσφυγες, από την άλλοτε πλουσιότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Το πρόβλημα της Βενεζουέλας δεν είναι πια μόνο της Βενεζουέλας αλλά κινδυνεύει να αποσταθεροποιήσει ολόκληρη την περιοχή.
Η καταστροφή του καθεστώτος Μαδούρο δεν χωράει σε λόγια και νούμερα. Η δραματική καταβύθιση της χώρας, σε περίοδο ειρήνης, δεν έχει προηγούμενο σε καμία άλλη χώρα του κόσμου. Αυτός είναι ο λόγος που ο Καναδάς, μια χώρα με μακρά παράδοση προσήλωσης στη νομιμότητα και υπό την ηγεσία του κεντροαριστερού Ζαστίν Τρυντώ, οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και οι γειτονικές Αργεντινή και Βραζιλία, έχουν αποκηρύξει το καθεστώς και αναγνωρίσει ως προσωρινό Πρόεδρο, τον Χουάν Γκουαϊδό, όπως προβλέπει το σύνταγμα της χώρας.
Θα ήταν, ωστόσο, μέγα λάθος μια αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στη Βενεζουέλα, καθώς θα επέτρεπε στους λιγοστούς υποστηρικτές του Μαδούρο να μιλήσουν για ιμπεριαλιστική επίθεση. Αντίθετα, θα πρέπει να αφεθεί να λειτουργήσει η εναλλακτική, δηλαδή η πίεση στο καθεστώς με οικονομικά και διπλωματικά μέσα, η οποία, εν καιρώ, μπορεί να οδηγήσει τον Μαδούρο να πάρει το αεροπλάνο και να διαφύγει στην Αβάνα.
Δυστυχώς, το κόστος της πίεσης αυτής αλλά και της αργοπορίας το πληρώνουν οι αθώοι απλοί πολίτες της Βενεζουέλας που πεθαίνουν στα διαλυμένα νοσοκομεία αλλά και στους δρόμους, όπου βασιλεύει η αναρχία και η εγκληματικότητα. Όσοι καταγγέλλουν τον ιμπεριαλισμό ας το έχουν κι αυτό υπόψιν τους.
Αποτελεί μεγάλη ντροπή το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση και οι ευρωβουλευτές του Σύριζα συνεχίζουν να στηρίζουν, όσο μπορούν, τον Μαδούρο αντί να πάρουν τις μεγαλύτερες δυνατές αποστάσεις από τον ίδιο και την καταστροφή που έχει προκαλέσει. Δεν έχει σημασία αν έχουμε να κάνουμε με ιδεοληψίες ή συναλλαγή. Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για τον εκφυλισμό της πολιτικής σε μια κυνική και απεχθή διαχείριση της εξουσίας δίχως αρχές, καθώς η ελευθερία, η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αποτελούν αυτονόητες αξίες αλλά εργαλεία που χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν.
Φωτογραφία Reuters