Όμως, οι καιροί αλλάζουν. Ο Ορτέγκα βρέθηκε στην αντιπολίτευση το 1990 για 16 χρόνια. Το 2006 κέρδισε τις εκλογές στη μικρή του χώρα και έκτοτε έχει κάνει ότι είναι δυνατόν για να μην τις χάσει ποτέ ξανά. Έχει οικοδομήσει ένα προσωποπαγές καθεστώς, χρίζοντας τη γυναίκα του αντιπρόεδρο. Ακόμα και με την Καθολική Εκκλησία τα έχει βρει, εναντιωμένος στις εκτρώσεις, ξεχνώντας τον προηγούμενο αριστερό ριζοσπαστισμό του.
Από τον περασμένο Απρίλιο, η Νικαράγουα συγκλονίζεται από μαζικές διαδηλώσεις και τη βία που έχει εξαπολύσει το καθεστώς προκειμένου να ελέγξει την κατάσταση. Ο Ορτέγκα εξελίσσεται στον επόμενο Μαδούρο και η κατάσταση θυμίζει αρκετά τη Βενεζουέλα, αν και η Νικαράγουα στερείται του πετρελαϊκού πλούτου του νότιου γείτονά της.
Ο Ορτέγκα αποτελεί ένα ακόμα αριστερό ίνδαλμα του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή χειραφέτηση που μετατράπηκε σε στυγνό και αιμοσταγή δικτάτορα. Πολλοί στη χώρα μας έχουν δυσκολία να αποδεχτούν αυτή την πραγματικότητα. Προτιμούν να ζουν με τους μύθους άλλων εποχών. Κάποιοι επιτήδειοι έχουν κάνει εύκολες καριέρες πουλώντας «αντι-ιμπεριαλιστική αλληλεγγύη», σε έναν λαό που πολλές φορές στερείται πληροφόρησης για το τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο. Όμως, συχνά, οι έμποροι του «τριτοκοσμικού διεθνισμού» δεν είναι μόνο εχθροί της φιλελεύθερης δημοκρατίας αλλά και ξεδιάντροποι υποκριτές.