Στο άρθρο που υπογράφεται από τη Μπέττυ Βακαλοπούλου είναι ξεκάθαρη η προτίμηση του κομματικού οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ (στη διαδικτυακή του έκδοση) στην υποψηφιότητα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Ο επίλογος μάλλον τα λέει όλα: “Κι ας αναμένομε τη νίκη του κ. Μεϊμαράκη, που θέλω να πιστεύω ότι θα αποφέρει μια δημοκρατική, ωφέλιμη, συνεργάσιμη αξιωματική αντιπολίτευση.”
Εντύπωση μάλιστα προκαλεί και η αναφορά στην στήριξη Καραμανλή στην υποψηφιότητα Μεϊμαράκη αλλά και οι χαρακτηρισμοί για τον πρώην Πρωθυπουργό: “Αγνοώ το μέγεθος των, υπέρ του, πρωτοβουλιών του κ. Κώστα Καραμανλή, αλλά χαίρομαι εξίσου για τη συγκεκριμένη επιλογή ενός από τους εντιμότερους και δημοκρατικότερους πρωθυπουργούς της χώρας μας.”
Ολόκληρο το άρθρο:
Οι τέσσερις σαμουράι και η 10η Ιανουαρίου
Λίγα για τους τρεις πρώτους με τη σειρά της πρώτης ψηφοφορίας
Για τον κ. Γεωργιάδη:
Επιθυμία μου να αρχίσω από τα θετικά, ίσως επειδή συγκέντρωσε λιγοστές συγκριτικά ψήφους.
Ξέρει να μιλά ήρεμα, συγκροτημένα, λακωνικά, ακόμα κι αν η υβριστική επωδός κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη είναι ίδια κι απαράλλαχτη με του κ. Τζιτζικώστα και πιο σκληρή από του κ. Κ. Μητσοτάκη.
Έχω αναρωτηθεί, μετά την υπουργοποίηση για να συνεχίσει τον ακρωτηριασμό του ΕΣΥ, αν, παρά τη συνεχή υπόμνηση ότι «ανήκει στην Άκρα Δεξιά», δεν φαντάστηκε κάποιες στιγμές τον εαυτό του στον ΣΥΡΙΖΑ.
Για τον κ. Τζιτζικώστα:
Μας «παραμύθιασε» τόσο με το πλούσιο κάθε φορά ακροατήριό του, εντός αλλά κι εκτός Μακεδονίας, όσο και με τις ατάκες για το έργο του που θα επιτελείται εξίσου λαμπρά όσο θα είναι ακόμα περιφερειάρχης. Η τελευταία κάθε φορά επωδός, αντίγραφο πιστό των επαναλαμβανομένων ύβρεων κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του πρωθυπουργού και των εκκλήσεων διάσωσης της Ελλάδας από την «ανίκανη αριστερή παρένθεση και (προπαντός) από τον Τσίπρα, που μας έριξε στα βράχια».
Για τον κ. Μητσοτάκη:
Λιγότερες ύβρεις στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, περισσότερη έμφαση στις ικανότητές του να εξασφαλίσει μια δημοκρατική, ικανή κι έτοιμη να κυβερνήσει Ν.Δ. Όμως καμιά κριτική για την ενδοτικότητα της τελευταίας δεξιάς κυβέρνησης. Για τον πρόεδρό της που αποφάσισε επιτέλους στον τελευταίο ανασχηματισμό να κάνει υπουργό έναν Μητσοτάκη για να του αναθέσει, κάτω από αλλότριο υπουργικό τίτλο και «ρόλο», κάποια από τα πιο σκληρά, καταστροφικά, αυτοκτονικά μέτρα κατά εργαζομένων. Και που εφάρμοζε πρόθυμα, με την ίδια ηρεμία, το ίδιο ήπιο χαμόγελο των πρόσφατων προεκλογικών εμφανίσεων.
Ώς εδώ με τους τρεις σαμουράι και τα «στομωμένα ξίφη» τους.
Για τον κ. Μεϊμαράκη:
Τον παρακολούθησα ως πρόεδρο της Βουλής, ήταν άψογος, αντικειμενικός, ακούραστος. Διαπίστωσα ότι ακόμα και ύστερα από κοινοβουλευτικά νυχτέρια, προέδρευε εξίσου μελετημένος κι έτοιμος. Θυμάμαι ότι επιδοκίμασα την αντίδρασή του σε κριτική βουλευτή ότι «μεροληπτεί για το κόμμα του». Πώς κατέβηκε από τον προεδρικό θώκο, όχι στο βήμα αλλά στα έδρανα της Ν.Δ., για να δηλώσει ότι ως μέλος της Ν.Δ. είναι όντως «ακλόνητος» (ξεχνώ τη λέξη), αλλά ως πρόεδρος της Βουλής απολύτως αντικειμενικός.
Δυο μόνο φορές τον άκουσα να «στολίζει» πιο ήπια τον ΣΥΡΙΖΑ και την τρίτη φορά να αποσύρει με καθαρό πολιτικό κριτήριο την σχετική συμπόρευση με τους τρεις.
Τα πρώτα αποτελέσματα τον ευνοούν ουσιαστικά, επειδή δικαιωματικά του αναγνωρίζονται τόσο η θητεία του προέδρου της Βουλής, όσο κι η δεύτερη του προέδρου της Ν.Δ. («προσωρινού» μόνο κατά τον θλιμμένο κ. Σαμαρά).
Αγνοώ το μέγεθος των, υπέρ του, πρωτοβουλιών του κ. Κώστα Καραμανλή, αλλά χαίρομαι εξίσου για τη συγκεκριμένη επιλογή ενός από τους εντιμότερους και δημοκρατικότερους πρωθυπουργούς της χώρας μας. Που όταν αποτόλμησε τη δήλωση εκκαθάρισης του Δημοσίου από ανέντιμα προνόμια προς υμετέρους, κλοπές, ρουσφέτια, αισχροκέρδεια, πικράθηκα. Επειδή όσες-οι δουλεύαμε σκληρά για το ΤΕΕ, είχαμε πλήρη γνώση και αποδεικτικά στοιχεία των παραπάνω, στους δικούς μας εκτεταμένους τομείς. Κι άλλο τόσο ξέραμε πόσο είχε καταστεί αδύνατη, προπαντός επί της δεύτερης δεκαετίας του ΠΑΣΟΚ, η αντιμετώπισή τους.
Όντως, εκείνο το σημαντικό έργο εξυγίανσης που θα είχε αποτρέψει έστω εν μέρει την τραγωδία και την αισχρή επιχείρηση καταποντισμού της χώρας μας αποδείχτηκε τόσο απρόσιτο για τον κ. Καραμανλή και την κυβέρνησή του όσο αναγνωρίστηκαν άλλες δημοκρατικές, δίκαιες, έντιμες πρωτοβουλίες του.
Ας μην ξεφύγομε περισσότερο από το θέμα του τίτλου. Κι ας αναμένομε τη νίκη του κ. Μεϊμαράκη, που θέλω να πιστεύω ότι θα αποφέρει μια δημοκρατική, ωφέλιμη, συνεργάσιμη αξιωματική αντιπολίτευση.