Σε χώρες που ακροβατούν παρατεταμένα στο χείλος της αβύσσου και δεν έχουν πέσει μέσα επειδή κάποιοι τους έχουν πετάξει ανόρεχτα ένα σχοινί διαχείρισης του μαρτυρίου, τέτοια ζητήματα μπορεί παραδόξως να απορροφούν την ενέργεια του πολιτικού συστήματος και την προσοχή μέρους της κοινωνίας.
Μετά από καιρούς και ζαμάνια, η ανάκληση της απρόβλεπτης… “λόξας” Βύρωνος, ως αναλώσιμης επικοινωνιακής εφεδρείας, μπορεί να μονοπωλεί την επικαιρότητα. Να εξυπηρετεί τακτικές και σκοπιμότητες, δήθεν στριμώγματος, των βασικών αντιπάλων του κομματικού πάνελ. Και τελικώς να καταλήγει στην αλληλολοιδορία τους, ταυτοχρόνως με την αυτανάφλεξη των προταγμάτων και των επιχειρημάτων τους.
Ο Βύρων Πολύδωρας υπήρξε ένας από τους 38 υπουργούς Δημόσιας Τάξης της μεταπολίτευσης, την περίοδο ’06-’07 για περίπου 20 μήνες. Έδωσε σφοδρές και επικίνδυνες πολιτικές μάχες, με τον ΣΥΡΙΖΑ του 4% και οι κόντρες με αποσχισθέντα και νυν στελέχη του, υπήρξαν εξτρεμιστικές στις εκφράσεις και επικές στις αντιπαραθέσεις.
Τους μήνες εκείνους οικοδομήθηκαν τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά της γενιάς που οσμιζόταν την καταιγίδα της επερχόμενης κρίσης. Ήταν η εποχή της μεγάλης πόλωσης μεταξύ του χώρου των αντιεξουσιαστών και αριστεριστών με τον ανερχόμενο χώρο των χρυσαυγιτών, που σύμφωνα με τις τότε καταγγελίες σημερινών κυβερνώντων συντάσσονταν με την αστυνομία.
Ήταν η εποχή της ανασύνταξης των αγροφυλάκων παραλλήλως με την αντίσταση στον αμερικανικό παράγοντα (ο μόνος υπουργός Δημόσιας Τάξης που δεν προθυμοποιήθηκε να δώσει διαπιστευτήρια στην Ουάσιγκτον). Η εποχή της υπηρέτησης του Ρωσόφιλου δόγματος ασφαλείας με φόντο το νωπό κάζο των υποκλοπών της πλατείας Μαβίλη και της θορυβώδους αναβίωσης της τρομοκρατίας.
Ήταν η εποχή της ασύδοτης αστυνομικής βίας από την μια και της αντιεξουσιαστικής αντι βίας από την άλλη. Της δημιουργίας του εύφλεκτου μίγματος και του ακραίου κλίματος που κατέληξε στο δραματικό γεγονός της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, κάπως ετεροχρονισμένα τον Δεκέμβρη του ’08. Όταν υπουργός Εσωτερικών -Δημόσιας Τάξης και αντικαταστάτης του Β. Πολύδωρα μετά τις εκλογές του ’07 ήταν ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος.
Ήταν η εποχή που οι αντιμαχόμενες πλευρές αλληκατηγορούνταν για την οικοδόμηση συνθηκών αίματος (δυστυχώς χύθηκε) προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους πολιτικούς τους σκοπούς. Με την θεωρία για “τα ακίνητα αμίλητα, στρατιωτάκια” από τη μια πλευρά και τους αγγέλους με τις μολότοφ από την άλλη.
Και τώρα που το σκέφτομαι, η απρόβλεπτη “λόξα” Βύρωνος ίσως να ήταν χρήσιμη για το ΕΣΡ πριν από 10 χρόνια. Όσο για το σουρεαλιστικό τοπίο της ρέουσας πραγματικότητας φαίνεται πως έχει ανεξάντλητο ρεπερτόριο επεισοδίων ευτελισμού στο όνομα των βάθρων της εξουσίας και της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, με κάθε τίμημα.
Μιας πραγματικότητας εφιαλτικής κατά την οποία τα προσχηματικά προτάγματα συναινέσεων από την μια και οι, επίσης προσχηματικές, απορρίψεις τους από την άλλη, ακόμη και σε ελάσσονος σημασίας ζητήματα, υπόσχονται τα χειρότερα.