Οι δυο τάσεις που πάνω από 30 χρόνια υπάρχουν στη Ν.Δ. εξακολουθούν να ξεχωρίζουν σαν το λάδι με το νερό. Κανένα ανακάτεμα, καμιά κουμπαριά. Φιλελεύθεροι κεντρώοι όπως αυτοαποκαλούνται οι σημερινοί οπαδοί της Ντόρας Μπακογιάννη έχουν απέναντι τους όλους τους υπόλοιπους., αυτούς που δεν έχουν όνομα , γιατί δεν μπορούν να συμφωνήσουν στο τι είναι. Συμφωνούν όμως στο τι δεν θέλουν. Τη Ντόρα Μπακογιάννη στην ηγεσία του κόμματος τους. 30 χρόνια μετά την ένταξή της οικογένειας Μητσοτάκη στη Ν.Δ. ,εξακολουθεί να θεωρείται από πολλούς ξένο σώμα σε αναγκαστική συνύπαρξη.
Είναι χαρακτηριστικές δυο απαντήσεις που δόθηκαν σε άλλες έρευνες. Ποιο είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα της Ντόρας Μπακογιάννη? Απάντηση :Το όνομα του μπαμπά της
Πως χαρακτηρίζετε την απόφαση του Αντώνη Σαμαρά το 1993 να αφήσει τη Ν.Δ. και να φτιάξει δικό του κόμμα? Απάντηση: Δεν άφησε τη Ν.Δ. Άφησε τον Μητσοτάκη
Αυτό το ανεκδοτολογικό επίπεδο πολιτικής ατάκας μαρτυρά την πολιτική αδυναμία της κας Μπακογιάννη να δημιουργήσει συμμαχίες στο εσωτερικό του κόμματος της που θα υπερβαίνουν τα θέματα καταγωγής. Η αιτία , κι αυτό μας θυμίζει την περίπτωση Βενιζέλου στο ΠΑΣΟΚ, είναι κάτι που μοιάζει λιγότερο πολιτικό αλλά είναι βαθειά ανθρώπινο, όταν ζυγίζεις αρχηγούς, δηλαδή αυτούς με τους οποίους ταυτίζεσαι στο κοινωνικό πεδίο. Δεν κατάφερε λοιπόν να πείσει πως το ενδιαφέρον της για την παράταξη είναι εξίσου σημαντικό με τις προσωπικές και οικογενειακές φιλοδοξίες. Στην πραγματικότητα δεν κατανόησε πως εκλογή από τη βάση σημαίνει πολύ περισσότερο ευχέρεια ταύτισης σε προσωπικό επίπεδο παρά προγραμματικός λόγος.
Στον αντίποδα ο Αντώνης Σαμαράς κατάφερε με αξιοσημείωτη ευχέρεια να μοιάζει ο πολιτικός εγγυητής και ηγέτης που συνενώνει την οριακή δεξιά του Π.Ψωμιάδη, με τη λαική και πατριωτική δεξιά που ο ίδιος εκφράζει, αλλά και τη σύγχρονη, μετριοπαθή συντηρητική και κοσμοπολίτικη στάση που θα ήθελε να είναι ο Δ. Αβραμόπουλος. Έχοντας αυτό το πολιτικό στίγμα στην ουσία εξουδετερώνει αν δεν υπερβαίνει την υπεροχή της κας Μπακογιάννη στο μετριοπαθή συντηρητικό χώρο. Τι απομένει. Η προσωπικότητα, οι προθέσεις, το στίγμα. Κι εδώ ο Α. Σαμαράς υπερέχει αναμφισβήτητα. Δεν είναι η παλιά δεξιά. Είναι Η ΔΕΞΙΑ.. Που συνδυάζει καθεστωτική συμπεριφορά αλλά και κινηματικά στοιχεία, που μιλά για αξίες, σύμβολα και ιδεολογία της παράταξης, που σίγουρα μοιάζει αντι_Παπανδρέου στην διεκδίκηση της εξουσίας, γιατί θάναι ριζικά αντίθετος, θα μοιάζει καινοτόμος ως περίεργος, επικίνδυνος ίσως αλλά γιατί όχι μόνο ριψοκίνδυνος. Τέλος πάντων γιατί με όλα αυτά βάζει βάλσαμο και περηφάνεια στην ψυχή του όχι απλά ηττημένου με 10 μονάδες, αλλά ξεφτιλισμένου μπροστά στην κατάρρευση , ψηφοφόρου της Ν.Δ. Τι περισσότερο χρειάζεται για να τον ψηφίσει όταν μάλιστα απέναντί του υπάρχει ένα αυθεντικό πολιτικό ον, με παγωμένο χαμόγελο.
Τάσος Γιαλίδης