Ομως, παραμένουν δύο μεγάλα ερωτήματα, από των οποίων τις απαντήσεις θα εξαρτηθεί τι θα γίνει στη χώρα τα χρόνια μετά το 2018.
Το πρώτο ερώτημα είναι αν μπορούμε να πετύχουμε πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% και το δεύτερο αν είναι εφικτό για 10 χρόνια (τόσα θέλει ο Σόιμπλε) να πετυχαίνουμε τέτοια πρωτογενή πλεονάσματα.
Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι αρνητική. Κανένας οικονομολόγος, καμίας οικονομικής σχολής δεν έχει ποτέ υποστηρίξει ότι είναι δυνατόν μία οικονομία να πετυχαίνει τόσο θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα, για τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα. Γι΄ αυτό και η προσπάθεια θα πρέπει να επικεντρωθεί όχι μόνο στη μείωση του 3,5% στο 2,5% και ακόμα παρακάτω, αλλά και στον περιορισμό της χρονικής διάρκειας (οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η κυβέρνηση έχει θέσει ως όριο και διεκδικεί ο στόχος αυτός να μην ξεπεράσει την τριετία).
Στο πρώτο ερώτημα η απάντηση είναι ναι. Η Ελλάδα μπορεί να πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% το 2018. Ηδη ορισμένες μελέτες κάνουν λόγο ακόμα και για 4,5% και το σημαντικό είναι πως στηρίζονται σε χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης. Αν επιτευχθούν υψηλότεροι, γίνεται αντιληπτό ότι ο στόχος επιτυγχάνεται πιο εύκολα.
Στο σημείο αυτό είπαμε τη μαγική λέξη. Ανάπτυξη. Και είναι μαγική, γιατί μόνο με την ανάπτυξη είναι δυνατό να μην εφαρμόσουμε τα μέτρα, που θα ενσωματωθούν στον κόφτη, όπως η μείωση του αφορολόγητου και ο περιορισμός της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις. Κι΄ αυτό γιατί ανάπτυξη σημαίνει μεταξύ άλλων δημιουργία πλούτου, περισσότερες θέσεις εργασίας και συνεπώς στην περίπτωση που εξετάζουμε περισσότερα έσοδα για το Δημόσιο.
Επομένως, ο πρώτος, ο κορυφαίος στόχος της κυβέρνησης, θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη. Στο ερώτημα πως μπορεί να επιτευχθεί, υποτίθεται ότι υπάρχουν πολλές απαντήσεις. Στην ουσία, όμως, η απάντηση είναι μία και μοναδική. ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ.
Και επειδή στην Ελλάδα δεν υπάρχουν δημόσια κεφάλαια για επενδύσεις η λύση βρίσκεται στα κοινοτικά κονδύλια και στα ιδιωτικά ελληνικά και ξένα κεφάλαια. Συνεπώς η κυβέρνηση οφείλει να δημιουργήσει ένα ευνοϊκό περιβάλλον για επενδύσεις με πάταξη της γραφειοκρατίας, ταχύτατη απονομή της δικαιοσύνης, σταθερό φορολογικό καθεστώς, μείωση του κόστους γενικώς, προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, αποφυγή ενεργειών που στέλνουν λανθασμένα μηνύματα (ερώτηση βουλευτών για το Ελληνικό, προσκόμματα στην επένδυση του Ελληνικού Χρυσού, είναι δύο παραδείγματα προς αποφυγή). Και όλα αυτά βεβαίως ενσωματωμένα σε ένα εθνικό σχέδιο, το οποίο θα προσδιορίζει προτεραιότητες, θα επιβάλλει κανόνες και προπαντός θα παραμερίζει όλα τα εμπόδια που σήμερα διώχνουν όποιον σκέφτεται να επενδύσει στη χώρα.
Εκτός αυτών των γενικών επισημάνσεων, θα μπορούσαμε να πούμε, πως θα βελτίωνε το κλίμα και θα δημιουργούσε ισχυρά κίνητρα για επενδύσεις, πρώτον αν μειωνόταν ο συντελεστής φορολογίας για τις νέες επενδύσεις τουλάχιστον και δεύτερον αν περιοριζόταν και ο ΕΝΦΙΑ για κάθε ακίνητο (κατοικία ή επαγγελματικό κάθε μορφής) που θα κτιζόταν μετά από κάποια ημερομηνία. Με το δεύτερο θα μπορούσε να πάρει μπρος η οικοδομή και οι ρυθμοί ανάπτυξης να είναι υψηλότεροι ακόμα και από εκείνους που βλέπουν οι πιο αισιόδοξοι.
Αν δε τα πολιτικά κόμματα, είχαν το σθένος, να κατοχυρώσουν και συνταγματικά (κατά τη συνταγματική μεταρρύθμιση που θα γίνει) τη φορολογική σταθερότητα για κάποιο χρονικό διάστημα (ας πούμε 10 ή 15 χρόνια), τότε ασφαλώς θα γινόταν πολύ πιο ελκυστικό το επενδυτικό περιβάλλον.
Και τί χρειάζεται για όλα αυτά; Ουσιαστικά τίποτα. Μόνο τα κόμματα, όλα τα κόμματα, να ξεχάσουν την κρατικίστικη προσέγγιση, να απαλλαγούν από τον κρατισμό, που όλα τα χρόνια, τόσο ταλαιπώρησε τη χώρα και τους πολίτες, δημιουργώντας αυτό το γραφειοκρατικό τέρας, που απειλεί και εν τέλει εξοντώνει κάθε υγιή προσπάθεια με την οποία διαφωνεί ή υποτάσσεται στις επιταγές του, που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η γνωστή μας …μίζα.