Στην Ειδομένη, όμως, μήνα Μάρτιο του 2016, που σε πρόχειρα αντίσκηνα στοιβάζονταν χιλιάδες ζωές, δεν ήταν έτσι. Η φωτογραφία του Βολιώτη αστυνομικού, Κωνσταντίνου Μακρή, που υπηρετεί στο Αστυνομικό Τμήμα Νέας Ιωνίας, με το παιδί στην αγκαλιά έγινε διάσημη. Έφτασε σε κάθε γωνιά του πλανήτη και προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση.
Ο Κωνσταντίνος Μακρής βραβεύτηκε από τη Διεθνή Ένωση Αστυνομικών για την πράξη του αυτή. Βραβεύτηκε πρόσφατα και από τη Διεύθυνση Αστυνομίας Μαγνησίας. Ο πρόεδρος της τοπικής Διοίκησης του Ελληνικού Εθνικού Τμήματος Αστυνομικών Υπαλλήλων, Στέφανος Καρκάλης, λέει ότι η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο πρέπει να επαινείται. Ο ίδιος πρότεινε την απονομή βραβείου στην Εθνική Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων. Ωστόσο, όπως λέει, το αίτημα έτυχε ανέλπιστης ανταπόκρισης διεθνώς.
Γιατί όμως έκλαιγε το παιδί; Ήταν ασυνόδευτο; Είχε κάποιο πρόβλημα με την υγεία του; Πεινούσε; Ο Κωνσταντίνος Μακρής ανοίγει την ψυχή του στην εφημερίδα Ταχυδρόμος του Βόλου και μιλάει για την απίστευτη εμπειρία που έζησε. Η Ειδομένη δεν ξεχνιέται. Ο αστυνομικός υπηρέτησε εκεί 3,5 μήνες. Στην πορεία υπηρέτησε και σε δύο hot spot, στο Χέρσο και στη Νέα Καβάλα. Μέχρι πρότινος δε θα περίμενε ότι θα καλούνταν να αναλάβει ένα τέτοιο έργο τήρησης τάξης και ασφάλειας. Κανένας δεν θα περίμενε αυτή την εικόνα της Ειδομένης. Ο ίδιος γνωρίζει τι σημαίνει προσφυγιά και ξέρει τον πόνο που κουβαλούν οι ξεριζωμένες ψυχές. «Κατάγομαι από προσφυγική οικογένεια. Οι δικοί μου έχουν τις ρίζες τους στην Κωνσταντινούπολη. Η γιαγιά μου εξιστορούσε πως ήταν την περίοδο των διωγμών και ξέρω πώς είναι να είσαι πρόσφυγας σε άλλο μέρος. Πώς είναι να είσαι χωρίς σπίτι».
Όμως, στην περίπτωση της οικογένειάς του επρόκειτο για Έλληνες σε ελληνικό έδαφος. Οι Σύριοι, τονίζει ο κ. Μακρής, ήταν εντελώς ξένοι, με άλλη κουλτούρα, διαφορετικά ήθη και έθιμα. Ο ανήλικος που είχε στην αγκαλιά του έκλαιγε καθώς φοβόταν. Όπως εξηγεί, η οικογένειά του ήθελε να ταξιδέψει στη Γερμανία. Ωστόσο, οι Σκοπιανοί έκλειναν τα σύνορα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι άνθρωποι απελπίζονταν. Αισθάνονταν ότι εγκλωβίζονταν. «Γι’ αυτό αγκάλιασα το παιδάκι και του έδωσα κάτι να φάει. Θα το έκανε ο καθένας», λέει.
Στην Ειδομένη ο κ. Μακρής δεν ήταν φυσικά μόνος. Υπήρχαν και άλλοι αστυνομικοί, γιατροί, εθελοντές, ένα ολόκληρο δίκτυο, που είχε αναπτυχθεί για την υποστήριξη των προσφύγων με άκρες παντού σε όλα τα μέρη της Ελλάδας, για συγκέντρωση φαγητού, ειδών ρουχισμού, φαρμάκων. Για την πραγματοποίηση του έργου απαιτούταν παράλληλα, συνεργασία. Στην Ειδομένη υπήρχαν πολλά προβλήματα…
Πηγή: Εφημερίδα Ταχυδρόμος Βόλου, taxydromos.gr