Έφυγε από την Ελλάδα στα 22 της χρόνια για να πάει στην Αγγλία, με σκοπό να γίνει ηθοποιός, στην πορεία, όμως, τα βήματα της ζωής την οδήγησαν στο Τόκιο, όπου μένει μόνιμα τα τελευταία έξι χρόνια.
Κι αφού γνώρισε η ίδια την ιαπωνική πρωτεύουσα, που στο μυαλό των περισσότερων είναι συνυφασμένη με τον παράδεισο της τεχνολογίας και των ουρανοξυστών, θέλησε να την παρουσιάσει με τα δικά της μάτια: ως «άλλη μια πόλη (όπως οι άλλες), ένα οργανωμένο χάος»! Και για να το κάνει αυτό επιστράτευσε τον θαυμαστό κόσμο του διαδικτύου και αξιοποίησε τον ελεύθερο χρόνο της εν μέσω πανδημίας, δημιουργώντας το κανάλι «Η Ελένη στο Japan/Eleni in Japan» στο YouTube, μια σελίδα στο Facebook με το ίδιο όνομα αλλά και λογαριασμό στο Instagram.
Στα βίντεο που ανεβάζει στο YouTube, η Ελένη Ξάφη μιλάει για τη ζωή στο Τόκιο -τη δική της αλλά και γενικότερα- τη διαμονή στην ασιατική πόλη με τη μεγαλύτερη μητροπολιτική οικονομία στον κόσμο, τα ιαπωνικά ήθη κι έθιμα, ενώ παρουσιάζει και άλλα, λιγότερο γνωστά ίσως, μέρη της Ιαπωνίας.
Όπως εξηγεί στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο λόγος που αποφάσισε να κάνει αυτό το κανάλι στο YouTube είναι αφενός μεν για να καταρρίψει στερεότυπα και εικόνες που δεν έχουν σχέση με τη δική της καθημερινότητα εκεί αλλά κι επειδή μέσα στην πανδημία βρέθηκε να έχει κάποιο ελεύθερο χρόνο. «Ο κόσμος που δεν έχει έρθει εδώ, που δεν το έχει ζήσει όλο αυτό και δεν ξέρει, μπερδεύει την Ιαπωνία με την Κίνα και την Κορέα. Πιστεύουν ότι όλο αυτό είναι επιστημονική φαντασία, ουρανοξύστες και ιπτάμενα αυτοκίνητα… Υπάρχουν πολλά στερεότυπα, και πολλές παρεξηγήσεις!», τονίζει.
Στο Τόκιο πήγε για δουλειά αλλά δεν είχε σκοπό να μείνει. Ωστόσο, εκεί γνώρισε τον σύζυγό της και τα σχέδιά της άλλαξαν. Στα 22 της, όταν έφυγε από την Αθήνα πήγε στο Λονδίνο με το όνειρο ν’ ανέβει στη σκηνή ως ηθοποιός. «Μπήκα σε μια δραματική σχολή αλλά δεν άντεξα την κριτική, την πίεση. Τελικά, δεν ήταν για μένα το επάγγελμα», αναφέρει χαρακτηριστικά και εξηγεί ότι τελικά αποφάσισε να σπουδάσει Ανθρωπιστικές Επιστήμες και Θεατρολογία στο University College London (UCL).
Ήταν εκεί, στο Λονδίνο, που εκδηλώθηκε και η αγάπη της για την Ιαπωνία. Έγραψε την πτυχιακή εργασία της πάνω στο αρχαίο ελληνικό δράμα και το παραδοσιακό ιαπωνικό θέατρο Kabuki και Noh, και της φάνηκε πάρα πολύ ενδιαφέρον «το πώς έχουν πολλές ομοιότητες, ενώ δεν έχουν συναντηθεί ιστορικά σχεδόν ποτέ». Αυτό ήταν που της κίνησε το ενδιαφέρον και άρχισε να ασχολείται παραπάνω με την Ιαπωνία. «Μετά άρχισα να βλέπω τα κινούμενα σχέδια, “anime” λέγονται, άρχισα να μαθαίνω τη γλώσσα, ταινίες, βιβλία, και έπεσα με τα μούτρα (στην ιαπωνική κουλτούρα)», επισημαίνει.
Μια πόλη που δεν τη βαριέσαι ποτέ
Η Ελένη Ξάφη εργάζεται σε μια εταιρεία που θυμίζει φροντιστήριο αγγλικών, μόνο που δεν διδάσκει στους μαθητές γραφή κι ανάγνωση αλλά συζητάει μαζί τους στα αγγλικά καθώς, όπως λέει, «στο Τόκιο, οι ευκαιρίες που έχουν οι Ιάπωνες να μιλήσουν αγγλικά είναι λίγες».
Το μεγαλύτερο πάθος της είναι τα ταξίδια. «Πριν από την πανδημία, πήγαινα κάπου μία φορά τον μήνα, είτε εδώ στην Ιαπωνία, είτε στην Ταϊβάν, το Χονγκ Κονγκ ή την Κορέα. Τώρα, λόγω της πανδημίας, δεν μπορώ να το κάνω αυτό ελεύθερα», αναφέρει. Γι’ αυτό τον λόγο, περνάει το χρόνο της παίζοντας βιντεοπαιχνίδια με τον σύζυγό της, τον Τακέσι, ή βλέποντας ταινίες, anime, ενώ οι δυο τους ψάχνουν πάντα να βρουν «περίεργα μαγαζιά» να εξερευνήσουν στη περιοχή. «Στο Τόκιο δεν βαριέσαι ποτέ, έχει όλο κάτι να ανακαλύψεις, είναι τόσο τεράστιο!», λέει, υπογραμμίζοντας πως αυτό είναι και το χαρακτηριστικό που της αρέσει περισσότερο στο Τόκιο, ότι δηλαδή είναι αδύνατο να βαρεθεί κανείς.
Όσον αφορά τα αρνητικά της μεγαλούπολης, το μόνο που δεν της αρέσει, όπως λέει, είναι το γεγονός ότι είναι λίγο κουραστική. «Είναι όλα οργανωμένα, αλλά είναι χάος», δηλώνει χαρακτηριστικά. Ωστόσο, παρά το μέγεθος της πόλης και τον τεράστιο πληθυσμό, «υπάρχει ηρεμία».
Σύμφωνα με την Ελένη, ακόμη και σε γεμάτο τρένο στις ώρες αιχμής, υπάρχει σεβασμός, κάποια απόσταση. «Σέβονται τον προσωπικό χώρο του άλλου, όλοι περιμένουν πίσω στη σειρά για να μπουν με προτεραιότητα», λέει και προσθέτει πως ίσως αυτό να συνδέεται με τη νοοτροπία των Ιαπώνων «να μην ενοχλήσουν τον άλλον».
Όταν η συζήτηση φτάνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες και το πώς τους βίωσε ζώντας στο Τόκιο, η απάντηση ήταν πολύ σύντομη αφού λόγω των περιορισμών της Covid, τίποτα δεν θύμιζε ατμόσφαιρα Ολυμπιάδας παρά μόνο οι μεταδόσεις των αγώνων στην τηλεόραση…
