Πρωτοχρονιά, με τις μνήμες από τη μικρασιατική καταστροφή να είναι ακόμη νωπές. Στο κέντρο του Ηρακλείου υπάρχουν πολλές χαρτοπαικτικές λέσχες. Οι επιφανείς (και μη) Ηρακλειώτες της εποχής, κατέβαιναν στο κέντρο, για να αλλάξουν χρόνο… κυνηγώντας την τύχη τους.
Πάνω από μία τσόχα μπαίνει ένα στοίχημα που γίνεται γαστρονομικός… θεσμός: Προτείνεται ο νικητής της παρτίδας να κεράσει τους χαμένους μπουγάτσα. Όπως και γίνεται. Ο Απόστολος Σαλκιντζής, ο Σμυρνιός που βρίσκεται λίγα χρόνια στο Ηράκλειο, θεωρείται σπεσιαλίστας του είδους. Κι αναλαμβάνει την παρασκευή των μικρασιάτικων πιτών.
Το στοίχημα τελικώς… πληρώθηκε: Οι χαρτοπαίκτες πήγαν μπουγάτσα στο σπίτι, θέλοντας να γλυκάνουν λίγο τις γυναίκες τους αλλά και να γλιτώσουν κι απ’ την γκρίνια των ταιριών τους για την πολύωρη απουσία τους! Και κάπως έτσι, όλοι ήταν… κερδισμένοι, ακόμα και οι ηττημένοι της τράπουλας!
Την επόμενη χρονιά, το γούρι είχε γίνει πια… έθιμο! Νικητές και χαμένοι, επειδή είδαν ότι με μία απλή κίνησή τους βγήκαν ωφελημένοι κι ανεβασμένοι στο «ωραίο φύλο», πήραν ξανά μπουγάτσα για να κρατούν στο σπίτι: Ο Απόστολος Σαλκιντζής, έβαλε και πάλι τα… δυνατά του: Κράτησε ανοιχτό το μαγαζί του για τον ερχομό του νέου έτους, προσφέροντας την πεντανόστιμη γεύση της ιδιαίτερης πατρίδας του!
Κι αγοράζοντας μπουγάτσα… Οι μεν νικητές έδειξαν την υπεροχή τους κι ότι η τύχη είναι με το μέρος τους. Οι δε χαμένοι γλύκαναν… τις οικογένειές τους με ένα έδεσμα που άρεσε κι αρέσει πάρα πολύ…
Άνοιγμα φύλλου με μια… πετσέτα!
Μια παράδοση είχε ήδη ξεκινήσει από το Ηράκλειο και τα «Λεοντάρια», όπως λεγόταν το μπουγατσάδικο του Απόστολου Σαλκιντζή. Η παράδοση έγινε αγαπημένη συνήθεια στο πέρασμα των χρόνων. Πέρασε από γενιά σε γενιά. Και συνεχίζεται σταθερά και δυναμικά με το ίδιο πάθος και την ίδια απαράμιλλη ποιότητα, μέχρι και σήμερα, από τις «Φυλλοσοφίες», όπως μετεξελίχθηκε… ονοματολογικά το μαγαζί της οικογένειας Σαλκιντζή, το οποίο διατηρεί κι εξελίσσει συνεχώς ο εγγονός του πρωτομάστορα της μπουγάτσας στο Ηράκλειο…
Η αγωνία ήταν τεράστια και ο ζήλος πέρα για πέρα έκδηλος, προκειμένου να «μεταλαμπαδευτεί» η μικρασιάτικη τέχνη και στους απογόνους. Ο κ. Γιάννης Σαλκιντζής, ο οποίος έχει τα σκήπτρα της επιχείρησης μας επιβεβαίωσε αυτή την διαπίστωση, ανατρέχοντας πίσω στην παιδική του ηλικία: «Ήμουν δέκα χρονών όταν ο πατέρας μου με έβαλε για πρώτη φορά στο εργαστήριο. Και για να μου μάθει να ανοίγω φύλλο, μου έδωσε μία πετσέτα για να πειραματίζομαι! Γιατί η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να πετύχει το φύλλο. Και φυσικά, να συνδυαστεί με τα κατάλληλα υλικά!».
Πηγή: Cretalive