Ο σεισμός στην Τουρκία έχει «ξυπνήσει» μνήμες από μεγάλες δονήσεις που έχουν καταγραφεί στην Ελλάδα. Ένας τέτοιος σεισμός ήταν ο μεγάλος που έγινε στο Αίγιο τον Ιούνιο του 1995 είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο. Είχε μέγεθος 6,1 της κλίμακας ρίχτερ και είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 26 άνθρωποι.
Ήταν 03:15 τα ξημερώματα της 15ης Ιουνίου 1995 και από τον πολύ δυνατό σεισμό κτίρια στο κέντρο της πόλης του Αιγίου αλλά και στην παραλιακή ζώνη κατέρρευσαν και παρέσυραν στον θάνατο ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα. Συνολικά 16 άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή στα συντρίμμια μίας πολυκατοικίας.
Ανάμεσα στους εγκλωβισμένους αυτής της πολυκατοικίας βρισκόταν και ο 8χρονος, τότε, Ανδρέας Μπόγδανος. Οι γονείς του και ο μεγαλύτερος αδελφός του είχαν καταφέρει να βγουν σώοι από την πολυκατοικία, όμως ο 8χρονος Ανδρέας δεν είχε προλάβει.
Οι διασώστες ξεκίνησαν αμέσως τις έρευνες για να εντοπίσουν τον μικρό, μέχρι που άκουσαν τη φωνή του μέσα από τα συντρίμμια. Αμέσως στήθηκε η επιχείρηση απεγκλωβισμού του που κράτησε 21 ώρες. Ο 8χρονος Ανδρέας κατάφερε τελικά να βγει ζωντανός μέσα από τα χαλάσματα μετά απο 44 ολόκληρες ώρες.
Ο 28χρονος, τότε, διασώστης του ΕΚΑΒ Θεσσαλονίκης Γιώργος Βάγγος ήταν μέλος της επιχείρησης και περιγράφει στο newsit.gr συγκλονισμένος όλα όσα έζησε εκείνες τις δραματικές στιγμές:
«Τα συναισθήματα που δημιουργούνται αρχικά, όταν μπαίνεις στα λαγούμια από τα συντρίμμια και πλησιάζεις το άτομο που πρέπει να απεγκλωβίσεις σε πιάνει μια μανία να μη θέλεις να βγεις από εκεί. Εμείς πάντα πρέπει να έχουμε τη δύναμη να βοηθήσουμε όσους περισσότερο μπορούμε. Εκεί στο Αίγιο βλέπαμε την καταστροφή με τα μάτια μας. Βλέπαμε τα κτίρια που είχαν καταρρεύσει και τον κόσμο που υπέφερε. Οι εικόνες αυτές είναι που θα μας μείνουν μέχρι το τέλος της ζωής μας.
Αρχικά είχαμε κάνει προσπάθειες να απεγκλωβίσουμε τη γιαγιά του μικρού Ανδρέα, η οποία όμως δεν τα είχε καταφέρει και έφυγε από τη ζωή, όμως μετά είχαμε απέραντη χαρά όταν καταφέραμε και απεγκλωβίσαμε τον μικρό και ήταν ζωντανός. Αμέσως μόλις είδαμε τα συντρίμμια δήλωσα ότι θέλω να μπω μέσα και να βοηθήσω ουσιαστικά.
Το πρώτο περιστατικό με τη γιαγιά του Ανδρέα μας είχε ρίξει ψυχολογικά. Αρχίσαμε να προσεγγίζουμε το σημείο που ήταν ο μικρός, όμως ήταν πολύ δύσκολο. Κάναμε μια κάθετη διείσδυση για να μπούμε. Είχαμε μία επικοινωνία μαζί του, όμως φοβόμασταν για το σύνδρομο καταπλάκωσης, μήπως ο μικρός ήταν πιεσμένος. Είχαμε πάρει ένα πλαστικό παντζούρι και το κόψαμε για να το κάνουμε σανίδα για να τον απεγκλωβίσουμε.
Η πυροσβεστική είχε ακούσει φωνές. Ο μικρός μιλούσε. Στην αρχή με σφυρί, καλέμι και άλλα εργαλεία προσπαθούσαμε να δημιουργήσουμε λαγούμια. Όταν τον προσέγγισα έπρεπε να δω αν είναι πιεσμένος κάπου στο σώμα του και αρχίσαμε να αφαιρούμε τμηματικά τα συντρίμμια έτσι ώστε να ελέγξουμε αν υπάρχει κάποια κάκωση.
Στην οριζόντια διείσδυση που κάναμε είχα βγάλει τη ζώνη και τον εξοπλισμό που φορούσα για να χωρέσω να μπώ μέσα. Αυτό βέβαια ίσως να ήταν λάθος μου γιατί είχα παραβλέψει κάποιους κανόνες ασφαλείας. Όμως τα αφαιρούσα γιατί δεν χωρούσα. Καλά καλά δεν χωρούσα και κάποια στιγμή βρήκαμε δοκάρι. Χτυπούσαμε πλάκες για να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε τον μικρό.
Ο μικρός είχε προστατευτεί από ένα τραπέζι που ήταν από μπαμπού, αν θυμάμαι καλά. Είχε προστατεύσει από τον αυχένα του μέχρι την οσφυϊκή μοίρα. Και καταφέραμε και τον απεγκλωβίσαμε. Ήταν εντυπωσιακές και μοναδικές στιγμές.
Όλη η ομάδα είχαμε κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες. Σε αυτές τις περιπτώσεις αισθάνεσαι να ξαναγεννιέσαι. Αισθάνεσαι μεγαλύτερος, πιο δυνατός, γίγαντας. Θέλεις να κλάψεις. Με τον Ανδρέα είχαμε κρατήσει επαφές για αρκετά χρόνια, τον βλέπαμε. Είναι οι στιγμές που μας γεμίζουν. Κάθε περιστατικό είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο και κάθε διάσωση είναι διαφορετική».
Ρεπορτάζ: Άγγελος Λαμπίδης