Ορισμένοι από εκείνους που επισκέπτονται την Πιερία το επισκέπτονται και ταξιδεύουν στον χρόνο. Το χωριό Μόρνα ήταν κάποτε ο «πνεύμονας» ολόκληρης της περιοχής…
Θα μπορούσε να αποτελέσει ενδιαφέρον στοίχημα σε μια παρέα νέων ανθρώπων το αν θα είχαν το θάρρος να περάσουν ένα βράδυ στο «στοιχειωμένο» χωριό στην Πιερία. Τον σκοτεινό τόπο, τα Σκοτεινά ή αλλιώς το εγκαταλελειμμένο χωριό που κρύβεται μέσα στα Πιέρια όρη, την ξακουστή Μόρνα.
Κάποτε ήταν πνεύμονας ανάπτυξης για την ορεινή περιοχή καθώς εκεί βρισκόταν το μεγάλο εργοστάσιο ξυλείας, που έδινε μεροκάματα αλλά και ζωή σε έναν τόπο δύσβατο και απαιτητικό. Σήμερα αν αφήσει κανείς για λίγο τις πολυπληθείς παραλίες στην Πιερία που είναι γεμάτες τουρίστες και beach bar και αποφασίσει να ζήσει μια μικρή περιπέτεια, μπορεί οδηγώντας μερικά χιλιόμετρα να βρεθεί στη Μόρνα.
Το χωριό που εγκαταλείφθηκε για ένα καλύτερο μέλλον αλλά αν κάτι δε μπορεί κανείς να του καταλογίσει, είναι ότι υστερεί σε γοητεία. Και σε αμέτρητους θρύλους. Στην είσοδο του χωριού βρίσκεται το παλιό εργοστάσιο ξυλείας. Ή ό,τι έχει απομείνει από αυτό.
Μεσουρανούσε μέχρι και τη δεκαετία του 1960, οπότε και μεταφέρθηκε στο Λιτόχωρο. Μαζί με αυτό έφυγαν σιγά σιγά και οι κάτοικοι για έναν τόπο πιο φωτεινό. Γι’ αυτό το νέο χωριό ονομάστηκε Φωτεινά. «Το εργοστάσιο απασχολούσε 3.500 εργαζόμενους. Το 1953 είχε βραβευτεί ως το πιο προσοδοφόρο εργοστάσιο στην Ελλάδα. Με τη μετακίνησή του στο Λιτόχωρο, μετακινήθηκαν και οι κάτοικοι στα Φωτεινά», δηλώνει η πρόεδρος του χωριού, κα. Πόπη Παπανικολάου, υποστηρίζοντας πως σύμφωνα με παραδόσεις, ο βασιλιάς Όθωνας χρησιμοποίησε για τα καράβια του ξύλο οξιάς των Πιερίων.
Τα τελευταία δύο χρόνια η σκεπή του εργοστασίου έχει πέσει. Όμως με μια περιήγηση βρίσκει κανείς ατελείωτους καταλόγους, αποδείξεις και λογιστικά βιβλία που «αντιστέκονται» στη φθορά. Μαρτυρούν πως κάποτε ο χώρος αυτός ήταν γεμάτος ανθρώπους του μόχθου που εργάζονταν σκληρά, μιλούσαν, γελούσαν, σχολούσαν και επέστρεφαν στα σπίτια τους.
Αν έβλεπαν σήμερα την εικόνα του εργοστασίου, θα δάκρυζαν για τις χαμένες στο χρόνο αναμνήσεις μιας άλλης ζωής. Η κυρία Παπανικολάου όμως έχει βάλει σκοπό της να αξιοποιηθεί το εργοστάσιο. Θέλει να γίνει μουσείο ώστε η ιστορική μνήμη να περάσει από γενιά σε γενιά. Το χωριό να γεμίσει πάλι ανθρώπους και όχι φαντάσματα του παρελθόντος. Ή και του παρόντος.
Πηγή: karfitsa.gr