Είναι φιλότιμη και θαρραλέα προσπάθεια. Χωρίς πόρους οικονομικούς, στο χρεοκοπημένο μας κράτος, χωρίς προπαρασκευή κοινωνική, σε μια περίοδο όπου φαίνεται πως μια σπίθα λείπει για να γίνει η οργή ολοκαύτωμα από τις τόσες ενεργές μειοψηφίες μας.
Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι φανερό πως η προσπάθεια θα αποτύχει. Όσοι ελιγμοί, διαβουλεύσεις, υποσχέσεις και αν επιχειρηθούν.
Ο λόγος απλός και η αιτία προφανής. Από τους ανθρώπινους πόρους, διδάσκοντες, φοιτητές, διοικητικό προσωπικό, οι οργανωμένοι φορείς- αν και μειοψηφίες- έχουν κοινό συμφέρον στην διαιώνιση του σημερινού καθεστώτος.
Όσο κι αν λέγεται το αντίθετο, τα Πανεπιστήμια μας δεν είναι ανοικτά , είναι κλειστά συστήματα.
Φοιτητικές και καθηγητικές παρατάξεις έχουν καταλάβει εδώ και πολλά χρόνια τον χώρο, βιάζουν την έννοια του ασύλου, παραβιάζουν νόμους και κοινή λογική, προσδίδοντας στην αυτοδιοίκηση των ιδρυμάτων χαρακτηριστικά κρατικής ανεξαρτησίας, με εξασφαλισμένους βέβαια οικονομικούς πόρους.
Το κράτος του κάθε Πανεπιστημίου ορίζεται από τη συναλλαγή, πεντακοσίων περίπου ακτιβιστών, καθηγητών και φοιτητών που παρανομούν, συναλλάσσονται, κατά περίσταση τραμπουκίζουν, καταγγέλλουν, καταστρέφουν.
Όλοι οι υπόλοιποι βολεύονται ή απομονώνονται και σιωπούν σε κάθε περίπτωση.
Λειτουργούν και κυκλοφορούν ατιμώρητοι με απίστευτο θράσος.
Έτσι οι καθηγητές πληρώνονται άκοπα, εισπράττουν κι από τους κοινοτικούς πόρους, οι φοιτητές παίρνουν πτυχία άκοπα, βολεύονται στα μεταπτυχιακά με ποσοστώσεις παρατάξεων και όλοι είναι μια ευτυχισμένη αυθαιρεσία ανέλεγκτη, αυθαίρετη, αιώνια.
Κραυγαλέα περίπτωση, ο τέως πρύτανης με τη Φεράρι, δυο φορές ανίκανος γιατί δυο φορές του κάψαν τη Σύγκλητο, που περιφέρεται σε σταθμούς και εκπομπές, για να μας δηλώνει πως η κοινωνία εφηύρε τα Πανεπιστήμια, σαν χώρους έξω από αυτήν, και όπου τάχα στην ουσία παράγεται ο αναστοχασμός της κοινωνίας, επιδοτείται η σκέψη χωρίς αίτημα, ερώτημα, στόχο. Έτσι χαλαρά και καλοπληρωμένα.
Ούτε τα μοναστήρια στις απαρχές της νεωτερικότητας, δεν τόλμησαν να δικαιολογήσουν έτσι την ύπαρξή τους
Να τα έλεγε μόνος του θα ήταν απλώς γραφικός, ένα ακόμη δείγμα της παρακμής μας στον βαθμό που του προσφέρεται βήμα για να ομιλεί.
Το θέμα είναι πως αυτή την «απροϋπόθετη αντίληψη του Πανεπιστημίου» την υιοθετούν μαζικά σύλλογοι διδασκόντων και την προβάλλουν επιτακτικά ως αντίλογο στο διάλογο, στη διαβούλευση και την ελάχιστη προσπάθεια ελέγχου, εξορθολογισμού που επιχειρείται από το Υπουργείο.
Χθες το κράτος της Νομικής αποφάσισε να δώσει άσυλο σε 250 Αφγανούς , στους οποίους το άλλο κράτος, το Ελληνικό δήθεν αρνείται.
Η ακρότητα, ο παραλογισμός δείχνουν το αδιέξοδο. Εκτός από κλειστά επαγγέλματα έχουμε να διαχειριστούμε και τα κλειστά μας συστήματα.
Σε τραγική αναλογία, επίκαιρη μάλιστα με τις Εξεταστικές πομφόλυγες, το πανεπιστήμιο είναι εξ ίσου κλειστό με το σύστημα της πολιτικής εξουσίας. Τόσο κλειστό, τόσο αδιαφανές, τόσο αντιπαραγωγικό, τόσο χρεοκοπημένο.
Τόσο υποχρεωμένο να επαναφέρει με ακρότητες τυπου Νομικής τη συζήτηση στο «άσυλο» δηλαδή εκτός θέματος , δηλαδή μακριά από το τι παράγει, τι παραδίδει στην κοινωνία.
Όπως ακριβώς οι εξεταστικές είναι λειτουργικά αναγκαίες σε ένα σύστημα που στηρίζεται στην καταγγελία των προηγουμένων ως κλεφτών ώστε η συζήτηση πάντα να μην εστιάζεται στη νηπιακή κατάσταση του προγραμματικού λόγου των κομμάτων και στην πλημμελή διακυβέρνηση.
Σκάνδαλα και καταλήψεις. Εξεταστικές και άσυλο. Τελετουργικοί πυλώνες αυτοτροφοδοτούμενων παράλληλων κύκλων χρεοκοπίας.
Κάτι σαν μια απέραντη Siemens με αρκετό Βατοπαίδι.
Είναι πολύ πιο δύσκολο να αλλάξει το πολιτικό σύστημα και σε κάθε περίπτωση δεν είναι το αντικείμενο αυτού του άρθρου.
Όμως για το πανεπιστήμιο υπάρχει συνταγή. Να τα αφήσουμε να σαπίσουν απροϋπόθετα. Με απολύτως μειωμένες επιδοτήσεις Δηλαδή να επενδύσουμε σε νέα, να φτιάξουμε άλλα δίπλα τους. Όπου οι πολλοί-γιατί υπάρχουν- έντιμοι και ικανοί καθηγητές θα βρουν θέση και αντικείμενο, όπου οι φοιτητές θα φοιτούν και όπου τα πτυχία που θα αποδίδουν θα αξίζουν και μια δεκάρα, θα αντέχουν στην διεθνή αξιολόγηση. Και κυρίως έτσι θα δημιουργηθεί μια αγορά εργασίας των άξιων, των ικανών και των φιλότιμων.
Λίγες αγκυλώσεις περί άρθρου 16 και δήθεν δωρεάν Παιδείας έχουν απομείνει. Στη λαίλαπα της χρεοκοπίας ας τις υπερβούμε.
Αλλιώς τα πανεπιστήμια θα συνεχίσουν σαν την Ολυμπιακή. Παρακμή, επιδοτήσεις, αδιέξοδο, κι άλλα λεφτά, ταραχές, «απροϋπόθετες ασυναρτησίες», πάντα στο εσωτερικό του φαύλου κύκλου, στη λογική του αδιεξόδου.
Χωρίς Ολυμπιακή έγινε γιατί υπήρχε Aegean. Χωρίς άλλα Πανεπιστήμια δεν γίνεται κι αυτή είναι η πραγματική πρόκληση για την κα Διαμαντοπούλου αν θέλει να μην προσθέσει απλώς το όνομά της στην ήδη μεγάλη λίστα των, μηδενικού έργου, Υπουργών Παιδείας με τα μεγάλα ανεκπλήρωτα σχέδια.