Σήμερα η οικογένεια ζει σε ένα φωτεινό δυάρι στη Νέα Σμύρνη, που τους έχει παραχωρήσει η Εκκλησία. Ο πατέρας Μουχαμάτ Ισά, η μητέρα Ζαχρά και η μικρή Φερστέ που έχει χάσει το αριστερό της μάτι στο “τυφλό” τρομοκρατικό χτύπημα της 28ης Μαρτίου.
Δημοσιογράφος του Βήματος επισκέφθηκε την οικογένεια για να καταγράψει πώς είναι σήμερα η ζωή των ανθρώπων αυτών που χτυπήθηκαν από τη μοίρα όσο λίγοι. Όπως λέει παρά τα βάσανά τους, οι άνθρωποι αυτοί δεν νοιώθουν θυμό, ούτε έχουν απογοητευτει. Μόνο θλίψη νοιώθουν και τον πόνο της απώλειας του παιδιού τους.
Στη μικρή – που πρέπει να κάνει τώρα μεταμόσχευση κερατοειδούς για να βελτιωθεί η όρασή της στο δεξί μάτι – δεν έχουν ακόμη πει ότι ο αδελφός της έφυγε για πάντα. Νομίζει ότι βρίσκεται στη Νορβηγία μαζί με τα άλλα τους αδέλφια. Η μικρή ωστόσο πάντα απορεί, πώς τους άφησε έτσι και έφυγε.
Η οικογένεια έχει άλλα έξι παιδιά. Τέσσερις κόρες εκ των οποίων η μία ζει με την οικογένειά της στο Αφγανιστάν, οι δύο στο Ιράν και η τέταρτη στην Αυστραλία και ακόμη δύο αγόρια που ζουν στη Νορβηγία. Οι ίδιοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Αφγανιστάν γιατί οι Ταλιμπάν απειλούσαν να σκοτώσουν τον πατέρα επειδή δίδασκε σε κορίτσια.
Ο κ. Νατζαφί δίδασκε σε σχολείο και λίγο πριν φύγουν από τη χώρα είχε δημιουργήσει σχολείο για να πηγαίνουν και κορίτσια. Ωστόσο το σχολείο αυτό κάηκε απο τους Ταλιμπάν. “ Στενοχωρήθηκα που το έμαθα. Αγαπώ πολύ αυτό το σχολείο. Δυστυχώς όμως εκατοντάδες σχολεία έχουν καεί στο Αφγανιστάν και άλλα έχουν κλείσει. Οι γονείς φοβούνται επιθέσεις από τους Ταλιμπάν” λέει.
Ο αδελφός του κ. Νατζαφί είχε δολοφονηθεί από τους Ταλιμπάν και ο ίδιος αναγκάστηκε να πάρει την οικογένειά του και να φύγουν το 1995 όταν δέχτηκε απειλές για τη ζωή του λόγω της διδασκαλικής του δραστηριότητας. Πήγαν αρχικά στο Πακιστάν και από εκεί – χωρίς χαρτιά – πέρασαν με τα πόδια στο Ιράν, όπου και εκεί απείληθηκαν με απέλαση. Πέρασαν στην Τουρκία και το 2009 μπάρκαραν για τη Μυτιλήνη, όπου πήραν προσωρινή άδεια παραμονής 30 ημερών να μείνουν στην Ελλάδα.
Έμειναν αρχικά στην πλατεία Αμερικής σε ένα διαμέρισμα που νοίκιαζαν για 300 ευρώ το μήνα. Όπως λέει ζήτησε πολιτικό άσυλο στη χώρα μας αλλά δεν του έδωσαν. Ωστόσο εκείνος θεωρούσε ότι στην Ελλάδα μπορούσαν να κάνουν μία νέα αρχή. “Η Ελλάδα είναι μία χώρα ευρωπαϊκή. Νοιώθαμε ασφαλεις” λέει ο κ. Νατζαφί και περιγράφει πώς αρχικά όλη η οικογένεια έκανε βόλτες απολαμβάνοντας την καινούρια γι’ αυτούς Αθήνα.
Το μοιραίο βράδυ εκείνος δεν ήταν μαζί στην καθιερωμένη βόλτα. Η μητέρα λέει ότι επέστρεφαν στο σπίτι, όταν η Φερστέ είδε μία τσάντα και φώναξε τον αδελφό της να τη δει. “Μην πλησιάζετε την ξένη τσάντα. Αφήστε τη να φύγουμε” θυμάται η μητέρα. “Πριν προλάβω να τελειώσω τη φράση μου ακούστηκε το μπάμ” λέει.
“Δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε δευτερόλεπτο εκείνη τη νύχτα. Είναι συνέχεια μέσα στο μυαλό μου. Αυτό το παιδί ήταν δεμένο μαζί μου περισσότερο από τα άλλα αγόρια. Κάθε βράδυ αυτόν βλέπω στον ύπνο μου” λεει η τραγική μητέρα.