Αυτό όμως δεν είναι το πρώτο δημοψήφισμα, που δεν πάει όπως υπολόγιζαν οι εμπνευστές και διοργανωτές τους. Ίσα-ίσα, τα σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση δημοψηφίσματα έχουν μια μακρά ιστορία απόρριψης από τους λαούς, που δεν δείχνουν να έχουν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη, σε αυτό που ονομάζουμε “ευρωπαϊκό οικοδόμημα”.
Η αρχή γίνεται το 1972, όταν μετά την απόφαση για διεύρυνση των “Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων” (προκατόχου της Ευρωπαϊκής Ένωσης), οι Νορβηγοί αποφασίζουν με ποσοστό 53,5% να μην ενταχθούν σε αυτές.
Το ίδιο συμβαίνει και στην Γροιλανδία το 1973. Το μεγαλύτερο νησί του κόσμου ανήκε ως κομμάτι της Δανίας, στις “Ευρωπαϊκές Κοινότητες”. Παρόλα αυτά, μετά την εκλογή ενός ευρωσκεπτικιστικού κόμματος στην κυβέρνηση, διεξάγεται δημοψήφισμα για την συμμετοχή της χώρας, στο οποίο το 53,02% αποφασίζει την αποχώρηση.
Το 1992 και το 1993, η Δανία πραγματοποιεί δύο δημοψηφίσματα, σχετικά με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Το πρώτο πραγματοποιείται στις 2 Ιουνίου του έτους. Οι Δανοί απορρίπτουν με πολύ μικρή διαφορά (50,7% έναντι 49,3%) την εν λόγω Συνθήκη.
Η κυβέρνηση της χώρας επαναδιαπραγματεύεται τη θέση της Δανίας εξασφαλίζοντας κάποιες εξαιρέσεις από τη Συνθήκη. Το δημοψήφισμα πραγματοποιείται εκ νέου τον Μάη του 1993. Αυτήν την φορά οι Δανοί ψηφίζουν υπέρ της συνθήκης με ποσοστό 56.8%.
Το 1993, 21 χρόνια μετά την πρώτη προσπάθεια, η νορβηγική κυβέρνηση καλεί τους πολίτες να ψηφίσουν εκ νέου για την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το αποτέλεσμα είναι και πάλι αρνητικό καθώς οι Νορβηγοί αρνούνται να γίνουν μέλη σε ποσοστό 52,2%.
Το 2001 υπογράφεται η Συνθήκη της Νίκαιας, που μεταρρύθμισε τη θεσμική δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να προσαρμοσθεί στην προς ανατολάς διεύρυνση που επιχειρούσε. Την ίδια χρονιά, οι Ιρλανδοί διοργανώνουν δημοψήφισμα στο οποίο κατά 53.9% απορρίπτουν τη Συνθήκη, με τραγικά ποσοστά συμμετοχής. Η ιρλανδική κυβέρνηση αρνείται να συμβιβαστεί με την επιλογή των πολιτών και διεξάγει και πάλι δημοψήφισμα ένα χρόνο αργότερα. Η συμμετοχή ανεβαίνει και η Συνθήκη παίρνει την ιρλανδική επικύρωση με 62.9% των ψήφων.
Το 2000 και το 2003, Δανία και Σουηδία αντίστοιχα καλούνται να αποφασίσουν αν θα πάρουν μέρος και στη Νομισματική Ένωση, υιοθετώντας το Euro ως νόμισμά τους. Τόσο οι Δανοί όσο και οι Σουηδοί απορρίπτουν το Ευρώ με ποσοστά 53,2% και 56,1%.
Το 2005, είναι η σειρά του Ευρωσυντάγματος να απορριφθεί από μεγάλη μερίδα Ευρωπαίων. Πρώτη η Γαλλία το απορρίπτει με ποσοστό 54,9% τον Μάη του 2005 και έπειτα η Ολλανδία λίγες μέρες αργότερα με ποσοστό 61,5%. Τα αποτελέσματα στις δύο αυτές χώρες, αποθαρρύνουν κι άλλους να πάνε σε σχετικό δημοψήφισμα. Έτσι ακυρώνονται τα δημοψήφισματα σε Τσεχία, Δανία, Ιρλανδία, Πολωνία, Πορτογαλία και Ηνωμένο Βασίλειο.
Η Ιρλανδία -που έχει κάνει την αρχή με τη Συνθήκη της Νίκαιας- απορρίπτει το 2008 και τη Συνθήκη της Λισσαβώνας με ποσοστό 53,2%.
Δύο “άκυρα” προς την Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν στείλει και οι Ελβετοί. Οι τελευταίοι κλήθηκαν τόσο το 1997 όσο και το 2001 να αποφασίσουν για το άνοιγμα των συνομιλιών της χώρας τους με την ΕΕ για την προσχώρησή τους στην Ένωση. Αμφότερα όμως τα δημοψήφισματα αποδείχθηκαν φιάσκο για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρα. Το 1997 το 74,1% τάχθηκε κατά της ΕΕ ενώ το 2001 το ποσοστό αυξήθηκε στο 76,85%.
Με πληροφορίες από Wikipedia