Σε μια βραδιά που προκαλούσε κατάθλιψη και την οποία, σε καμιά περίπτωση, δεν θα χαρακτήριζε κανείς λαμπερή, αφού αν μη τι άλλο θύμιζε τηλεόραση της δεκαετίας του 70, ο ελληνικός τελικός έμοιαζε μάλλον με μνημόσυνο παρά με γιορτή. Δικαιολογία δεν μπορεί να είναι οι δύσκολες ώρες που περνάμε, ούτε το χαμηλό budjet. Η ψυχή και η φαντασία δεν είναι μόνο θέμα κόστους…
Η παρουσίαση ήταν υποτονική, αμήχανη, εγκλωβισμένη σε καθωσπρέπει τσιτάτα και δημοσιοϋπαλληλίστικη διεκπεραίωση, κανένας παλμός, καμιά ζωντάνια. Ακόμα και η στιγμή της αναγγελίας του νικητή παρέπεμπε σε θλιβερό καθήκον, για να το ελαφρύνουμε, στην γνωστή ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου: “δεν ξέρω αν το προσέξατε, απόψε είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα”.
Οι euro-fan, άντρες στην πλειοψηφία τους και κατά τεκμήριο κολλημένοι στο θεσμό, απομονωμένοι στο αμφιθέατρο της λεωφόρου Κατεχάκη, όσες φορές η κάμερα συνδεόταν με αυτούς, θύμιζαν τσούρμο πανηγυριζόντων, βγαλμένοι από βιντεοκασέτα της δεκαετίας του 80, χωρίς καν τον ψεύτικο ενθουσιασμό που δίνει ο ανιματέρ στα στούντιο των talent show.
Διαβάστε αναλυτικά τα πάντα για αυτή τη θλιβερή βραδιά της ΕΡΤ