Γράφει η Αυγή:
«Γιατί μετά το στρογγυλό τραπέζι για το “Μέλλον της Ευρώπης” στο Νταβός δύο από τους συμμετέχοντες συνέχισαν τη συζήτηση; Τι παραπάνω είχαν να πουν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, οι οποίοι κατά κανόνα διαφωνούν και το δείχνουν και δημόσια; Πιθανότατα δεν θα το μάθουμε ποτέ, η συνομιλία ήταν τετ α τετ. Πλην όμως, υπάρχει μια βάσιμη ερμηνεία ότι έχουν ένα κοινό ζόρι που μπορεί να τους ενώνει, σχεδόν όσο τους διχάζει το αιώνιο “αγκάθι” του ελληνικού προγράμματος».
Και συνεχίζει: «Κι αυτό το ζόρι είναι το προσφυγικό. Ένα ζήτημα που διχάζει βαθιά τη Γερμανία και απειλεί να γκρεμίσει τη μέχρι πρότινος πανίσχυρη Άνγκελα Μέρκελ. Αν παρακολουθήσει κανείς προσεκτικά το βίντεο από τη συζήτηση στο Νταβός, ξεχνώντας προς στιγμήν την οικονομική κρίση, θα δει ότι επανειλημμένα ο Τσίπρας ζητούσε την αλληλεγγύη όλων των εταίρων για τις χώρες πρώτης υποδοχής (Ελλάδα) αλλά και τελικού προορισμού (Γερμανία) των προσφύγων. Οι διατυπώσεις που χρησιμοποιούσε για το ίδιο θέμα ο Σόιμπλε ήταν ανάλογες. “Όχι στην Ευρώπη α λα καρτ” έλεγε ο Τσίπρας, “ναι σε μια συμμαχία των προθύμων” πρόσθετε ο Σόιμπλε».
«Προφανώς δεν γεννήθηκε μια μεγάλη αγάπη στο Νταβός. Και οι διαφορές μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου στην αξιολόγηση της διαχείρισης της ευρωκρίσης παραμένουν. Οι ιδέες του Τσίπρα για μια άλλου τύπου οικονομική πολιτική στην Ευρώπη, που να προωθεί την ανάπτυξη και στις χώρες που στενάζουν κάτω από τη μέγγενη της λιτότητας, δεν αρέσουν καθόλου στον Σόιμπλε, που επιμένει στην πιστή εφαρμογή των συμφωνηθέντων.
“It is the implementation, stupid” ήταν το… ευφυολόγημα που επέλεξε ο Σόιμπλε, με το στεγνό σουαβικό χιούμορ του, για να μην επαναλάβει το “κουραστικό” -παραλίγο να αναδειχθεί σε χειρότερη έκφραση του 2015 στη Γερμανία- “κάντε τα μαθήματά σας”. Όμως για πρώτη φορά Τσίπρας και Σόιμπλε είπαν την ίδια ατάκα: “Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη της αλληλεγγύης”. Έως τώρα το ζητούσε μόνο η Ελλάδα – και ο γερμανικός Τύπος κάγχαζε -και κάποιοι το έκαναν και χθες- ότι “θέλετε απλώς περισσότερα λεφτά”. Τώρα το ζητάει και η Γερμανία, που βλέπει ότι ένα προς ένα τα σύνορα κλείνουν γύρω της και αυξάνονται οι πιέσεις στο εσωτερικό της να κάνει το ίδιο. Ίσως τελικά αυτή η προσφυγική κρίση να φέρει πιο κοντά αυτούς που δίχασε τόσο βαθιά η οικονομική».