Οι εξελίξεις στην ψηφοφορία για το σύμφωνο συμβίωσης φανερώνει πως υπάρχει μία νέα προσέγγιση στις πλειοψηφίες που διαμορφώνονται στη Βουλή, μία προσέγγιση αλά κάρτ για κάθε νομοσχέδιο, που μπορεί να δώσει λύσεις σε ενδεχόμενες απειλές για απώλεια πλειοψηφίας.
Ο πρωθυπουργός μπορεί να βλέπει τη δημοφιλία του να μειώνεται, το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ να υποχωρεί δραματικά στο 20%, όμως δεν προβλέπονται στον ορίζοντα εξελίξεις που θα τον κλονίσουν. Ακόμα και το ασφαλιστικό, η φορολογία των αγροτών και τα ¨κόκκινα¨ δάνεια μπορεί να πλήξουν, αλλά δεν θα καταφέρουν να οδηγήσουν σε κατάρρευση την κυβέρνηση.
Οι λόγοι είναι τουλάχιστον τρεις.
Πρώτος: Ο λαός δεν θέλει σε καμία περίπτωση εκλογές και προκρίνει την οικουμενική ή τις κυβερνήσεις συνεργασίας.
Δεύτερον: Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να σχηματιστεί χωρίς τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ και θα αποτελεί μέγιστη αμετροέπεια να ζητήσει κάποιος από τον αρχηγό του πρώτου κόμματος να αποχωρήσει.
Τρίτον: Οι Θεσμοί, αλλά και εταίροι στην Ευρώπη στηρίζουν ευθέως ή εμμέσως τον Τσίπρα αφενός μεν γιατί έχει δεσμευτεί ότι θα υλοποιήσει τη συμφωνία, πράγμα που δεν έκαναν οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί, αφετέρου δε γιατί η πτώση Τσίπρα θα σήμαινε πως η χώρα θα έμπαινε σε μία νέα περίοδο πολιτικής αστάθειας με άγνωστη διάρκεια και ένταση.
Και το στοιχείο της πολιτικής σταθερότητας είναι το πλέον σημαντικό που προβάλουν πολίτες, επιχειρηματίες και επενδυτές. Ακριβώς αυτή η απαίτηση και η ανάγκη αποτελεί το μεγαλύτερο ατού του Αλέξη Τσίπρα, αφού στη σημερινή συγκυρία είναι ο μόνος που, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να ικανοποιήσει αυτή την απαίτηση των πολιτών, των επιχειρηματιών και των επενδυτών.
Επιπλέον η κατάσταση στην οποία εμφανίζεται η αντιπολίτευση δεν επιτρέπει να υπολογίσει κανείς ότι θα μπορούσε στον προβλεπόμενο χρονικό ορίζοντα να εμφανιστεί ως ικανή εναλλακτική δύναμη, που θα μπορούσε να πάρει τη σκυτάλη της διακυβέρνησης της χώρας στα χέρια της και μάλιστα με στιβαρό τρόπο.
Από τη στιγμή που τυχόν εκλογές δεν φαίνεται να αναδεικνύουν ένα σταθερό κυβερνητικό σχήμα, αλλά μάλλον θα αυξήσουν την πολιτική ρευστότητα, τότε οι απειλές για τον Αλέξη Τσίπρα μετριάζονται.
Βεβαίως, αν οι λύσεις στο ασφαλιστικό, το αγροτικό και τα “κόκκινα” δάνεια κινούνται πέρα από τις ¨κόκκινες¨ γραμμές της κυβέρνησης, τότε η φθορά της κυβέρνησης και του Αλέξη Τσίπρα θα είναι τέτοια που δεν θα αντισταθμίζεται ούτε από το παράλληλο πρόγραμμα, ούτε από τη ρύθμιση για το χρέος.
Ο λαός κουράστηκε, ο λαός κλονίστηκε και κλονίζεται όταν βλέπει αδικίες όπως αυτές με τις αυξήσεις (έστω και αναιμικές) των δημοσίων υπαλλήλων την ώρα που μειώνονται οι συντάξεις.
Υπουργοί και βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος τώρα στις γιορτές ας συζητήσουν στα καφενεία των εκλογικών τους περιφερειών το θέμα και θα διαπιστώσουν πως η φθορά από αυτό το μέτρο είναι μεγαλύτερη από πολλά άλλα. Μία μεγάλη μερίδα το αντιμετωπίζει ακόμα και ως πρόκληση.
Αν ο Αλέξης Τσίπρας καταφέρει να αποφύγει τέτοιες αμετροεπείς αποφάσεις, αν κερδίσει το στοίχημα της αποφυγής της μείωσης των κύριων συντάξεων, της αποτροπής της αύξησης της φορολογίας των αγροτών μέσω αντισταθμιστικών ρυθμίσεων, όπως για παράδειγμα, οι τεκμαρτές δαπάνες ή άλλες ρυθμίσεις που περιορίζουν τη φορολογική επιβάρυνση και την απαγόρευση της παραχώρησης στεγαστικών δανείων στα ¨κοράκια¨ θα έχει ξεπεράσει τον πιο δύσκολο κάβο.
Αλλιώς θα αναγκαστεί να κάνει άλλες πολιτικές επιλογές και να αναζητήσει νέα στηρίγματα και συμμάχους και κατά πάσα πιθανότητα ένα νέο κυβερνητικό σχήμα.