Η συνάντηση μεταξύ Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντίμιρ Πούτιν συζητείται και από τις δύο πλευρές εδώ και αρκετό καιρό. Γιατί όμως και οι δύο πλευρές επιθυμούν να πραγματοποιηθεί τώρα, τι γίνεται με το τελεσίγραφο των ΗΠΑ για κυρώσεις στη Ρωσία και πώς ωφελούνται με την κατάπαυση πυρός στην Ουκρανία;
Σύμφωνα με το CNN, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, θέλει να αξιοποιήσει τη δύναμη της προσωπικότητάς του για να επιτύχει μια συμφωνία, πιστεύοντας ότι η έξι μηνών αδιαλλαξία της Μόσχας μπορεί να ξεπεραστεί με μια συνάντηση πρόσωπο με πρόσωπο με τον ηγέτη του Κρεμλίνου. Φαίνεται να εξακολουθεί να πιστεύει ότι το Κρεμλίνο μπορεί να πεισθεί να σταματήσει τον πόλεμο, παρά το γεγονός ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν πρόσφατα υιοθέτησε τη μαξιμαλιστική θέση ότι ο ρωσικός και ο ουκρανικός λαός είναι ένας και ότι «όπου πατάει το πόδι του ένας Ρώσος στρατιώτης, εκεί είναι η Ρωσία».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν θέλει να κερδίσει χρόνο, έχοντας ήδη απορρίψει μια πρόταση για άνευ όρων κατάπαυση του πυρός από την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ουκρανία τον Μάιο, προσφέροντας αντ’ αυτού δύο μονομερείς, σύντομες και ασήμαντες παύσεις. Οι δυνάμεις του προχωρούν με γοργούς ρυθμούς στις πρώτες γραμμές σε μια επίθεση που μπορεί να τον φέρει αρκετά κοντά στους στόχους του, ώστε οι διαπραγματεύσεις το φθινόπωρο να αφορούν μια πολύ διαφορετική κατάσταση στον πόλεμο.
Εάν οι δύο ηγέτες συναντηθούν, ένας προφανής στόχος των ΗΠΑ είναι η διοργάνωση μιας τριμερούς συνόδου κορυφής με τον πρόεδρο της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι για να συζητήσουν το τέλος του πολέμου – το ίδιο σχήμα συνόδου κορυφής που η Ρωσία απέρριψε στην Κωνσταντινούπολη τον Μάιο. Ο σκοπός της Ρωσίας είναι πιθανώς να επιτρέψει στον Πούτιν να επαναφέρει τον Τραμπ στην τροχιά της ρωσικής προσέγγισης.
Ωστόσο, μια σύνοδος κορυφής – που είχε προταθεί στο παρελθόν, αλλά είχε αναβληθεί – μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτή τη φορά, και αυτό θέτει το ερώτημα του πώς θα τελειώσει ο πόλεμος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τα πέντε πιθανά σενάρια:
1. Άνευ όρων κατάπαυση του πυρός
Είναι απίθανο ο Πούτιν να συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός με τις γραμμές του μετώπου να παραμένουν ως έχουν – οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρώπη και η Ουκρανία ήδη ζήτησαν μια τέτοια παύση τον Μάιο, υπό την απειλή κυρώσεων, και η Ρωσία την απέρριψε. Ο Τραμπ απέσυρε τις κυρώσεις, προτιμώντας συνομιλίες χαμηλού επιπέδου στην Κωνσταντινούπολη, οι οποίες δεν οδήγησαν πουθενά. Η 30ήμερη κατάπαυση του πυρός νωρίτερα φέτος κατά των ενεργειακών υποδομών είχε περιορισμένη τήρηση και επιτυχία.
Το Κρεμλίνο μετατρέπει επί του παρόντος τα σταδιακά κέρδη στην πρώτη γραμμή σε στρατηγικά πλεονεκτήματα και δεν βλέπει κανένα λόγο να σταματήσει αυτή την πρόοδο τώρα, καθώς φτάνει στο αποκορύφωμά της. Ούτε καν η απειλή δευτερογενών κυρώσεων κατά της Κίνας και της Ινδίας – οι οποίες φαίνονται ανθεκτικές στην πίεση των ΗΠΑ – θα αλλάξει αυτόν τον άμεσο στρατιωτικό υπολογισμό για το υπόλοιπο του καλοκαιριού. Τουλάχιστον μέχρι τον Οκτώβριο, ο Πούτιν θα θέλει να πολεμήσει επειδή κερδίζει.
2. Ρεαλισμός και περαιτέρω συνομιλίες
Οι συνομιλίες θα μπορούσαν να καταλήξουν σε συμφωνία για περισσότερες συνομιλίες αργότερα, που θα σφραγίσουν τα κέρδη της Ρωσίας όταν έρθει ο χειμώνας, παγώνοντας στρατιωτικά και κυριολεκτικά τις πρώτες γραμμές γύρω στον Οκτώβριο.
Ο Πούτιν μπορεί να έχει καταλάβει μέχρι τότε τις ανατολικές πόλεις Ποκρόβσκ, Κωστιάντινοβκα και Κουπιάνσκ, αποκτώντας έτσι μια σταθερή θέση για να περάσει τον χειμώνα και να ανασυνταχθεί. Η Ρωσία θα μπορεί τότε να πολεμήσει ξανά το 2026 ή να χρησιμοποιήσει τη διπλωματία για να κάνει αυτά τα κέρδη μόνιμα.
Μπορεί επίσης να θέσει το ζήτημα των εκλογών στην Ουκρανία – που έχουν αναβληθεί λόγω του πολέμου και αποτέλεσαν για λίγο θέμα συζήτησης του Τραμπ – για να αμφισβητήσει τη νομιμότητα του Ζελένσκι και ακόμη και να τον αντικαταστήσει με έναν πιο φιλορωσικό υποψήφιο.
3. Η Ουκρανία με κάποιον τρόπο αντέχει τα επόμενα δύο χρόνια
Σε αυτό το σενάριο, η στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ και της Ευρώπης προς την Ουκρανία την βοηθά να ελαχιστοποιήσει τις παραχωρήσεις στην πρώτη γραμμή τους επόμενους μήνες και οδηγεί τον Πούτιν να επιδιώξει διαπραγματεύσεις, καθώς ο στρατός του απέτυχε για άλλη μια φορά.
Το Ποκρόβσκ μπορεί να πέσει και άλλα οχυρά της ανατολικής Ουκρανίας μπορεί να απειληθούν, αλλά η Ουκρανία θα μπορούσε να δει την ρωσική «προέλαση» να επιβραδύνεται, όπως και στο παρελθόν, και το Κρεμλίνο θα μπορούσε ακόμη και να νιώσει τις επιπτώσεις των κυρώσεων και της υπερθέρμανσης της οικονομίας.
Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν ήδη καταρτίσει προηγμένα σχέδια για την ανάπτυξη «δυνάμεων διαβεβαίωσης» στην Ουκρανία ως μέρος των εγγυήσεων ασφάλειας. Αυτές οι δεκάδες χιλιάδες ευρωπαϊκές δυνάμεις του ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να σταθμεύσουν γύρω από το Κίεβο και άλλες μεγάλες πόλεις, παρέχοντας υλικοτεχνική και πληροφοριακή βοήθεια στην Ουκρανία κατά την ανασυγκρότησή της, και να δημιουργήσουν επαρκή αποτρεπτικό παράγοντα ώστε η Μόσχα να αποφασίσει να αφήσει τις πρώτες γραμμές ως έχουν. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να ελπίζει η Ουκρανία.
Και αν ο Πούτιν δεν σταματήσει και η διπλωματία αποτύχει; Οι επόμενες επιλογές δεν είναι τόσο ξεκάθαρες:
4. Καταστροφή για την Ουκρανία και το ΝΑΤΟ
Ο Πούτιν θα μπορούσε να διακρίνει σωστά τις ρωγμές στην ενότητα της Δύσης μετά από μια σύνοδο κορυφής με τον Τραμπ που βελτιώνει τις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας, αλλά αφήνει την Ουκρανία να τα βγάλει πέρα μόνη της. Η Ευρώπη θα μπορούσε να κάνει ό,τι μπορεί για να υποστηρίξει το Κίεβο, αλλά χωρίς την αμερικανική υποστήριξη δεν θα καταφέρει να αλλάξει την ισορροπία.
Ο Πούτιν θα μπορούσε να δει τα μικρά κέρδη στην ανατολική Ουκρανία να μετατρέπονται σε αργή ήττα των ουκρανικών δυνάμεων στο επίπεδο, ανοιχτό έδαφος μεταξύ του Ντονμπάς και των κεντρικών πόλεων Ντνίπρο, Ζαπορίζια και της πρωτεύουσας. Οι ουκρανικές άμυνες θα μπορούσαν να αποδειχθούν αδύναμες και η κρίση στρατιωτικού δυναμικού του Κιέβου θα μετατραπεί σε πολιτική καταστροφή όταν ο Ζελένσκι θα απαιτήσει ευρύτερη κινητοποίηση για να στηρίξει την άμυνα της χώρας.
Η ασφάλεια του Κιέβου φαίνεται να κινδυνεύει ξανά. Οι δυνάμεις του Πούτιν προχωρούν. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις εκτιμούν ότι θα ήταν καλύτερο να πολεμήσουν τη Ρωσία στην Ουκρανία παρά αργότερα στο έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, οι ηγέτες της Ευρώπης τελικά δεν έχουν την πολιτική εξουσία να συμμετάσχουν σε έναν πόλεμο για εδάφη εντός της Ουκρανίας. Ο Πούτιν προχωρά. Το ΝΑΤΟ δεν καταφέρνει να δώσει μια ενιαία απάντηση. Αυτός είναι ο εφιάλτης της Ευρώπης, αλλά είναι ήδη το τέλος μιας κυρίαρχης Ουκρανίας.
5. Καταστροφή για τον Πούτιν: Μια επανάληψη της σοβιετικής εμπειρίας στο Αφγανιστάν
Η Ρωσία θα μπορούσε να συνεχίσει να κάνει λάθη, θυσιάζοντας χιλιάδες ζωές στρατιωτών κάθε εβδομάδα, για σχετικά μικρά οφέλη, και βλέποντας τις κυρώσεις να υπονομεύουν τη συμμαχία της με την Κίνα και τα έσοδα από την Ινδία.
Τα χρηματοοικονομικά αποθέματα του κρατικού επενδυτικού ταμείου της Μόσχας θα μπορούσαν να μειωθούν και τα έσοδά της να υποχωρήσουν. Η διαφωνία μεταξύ της ελίτ της Μόσχας θα μπορούσε να αυξηθεί λόγω του τρόπου με τον οποίο το Κρεμλίνο απέρριψε τις διπλωματικές εξόδους από τον πόλεμο που επέλεξε, υπέρ της στρατιωτικής επιμονής και μίας μη βιώσιμης σύγκρουσής του με το ΝΑΤΟ.
Ο Τραμπ γίνεται ένα «λαμπόγυαλο» και η προσοχή των ΗΠΑ μετά τις ενδιάμεσες εκλογές επιστρέφει στις παραδοσιακές νόρμες της εξωτερικής πολιτικής που αντιτίθενται στη Μόσχα και τον υποστηρικτή της, το Πεκίνο.
Σε αυτό το σενάριο, το Κρεμλίνο θα μπορούσε να βρεθεί σε μια κατάσταση όπου η αντίστασή του στις τετριμμένες δυσκολίες της πραγματικότητας και στις οικονομικές δυσκολίες του ίδιου του λαού του θα γινόταν τοξική. Παρόμοια λανθασμένα πολιτικά υπολογισμοί συντήρησαν την τελικά άκαρπη κατοχή του Αφγανιστάν από τους Σοβιετικούς σε έναν άλλο πόλεμο επιλογής. Παρόμοιες στιγμές απροσδόκητης αδυναμίας του Κρεμλίνου έχουν ήδη εμφανιστεί στον πόλεμο της Ουκρανίας, όπως όταν ο έμπιστος του Πούτιν, Γιεβγένι Πριγκόζιν, φαίνεται να έχει εμπλακεί σε μια βραχύβια εξέγερση στην πρωτεύουσα.
Ο Πούτιν είναι ισχυρός στην επιφάνεια, μέχρι να φανεί αδύναμος – αναφέρει η ανάλυση του CNN – και τότε μπορεί να εκτεθεί ως κρίσιμα αδύναμος. Αυτό έχει συμβεί στο παρελθόν τόσο στην επεκτατική Σοβιετική Ρωσία όσο και στον Πούτιν. Το πρόβλημα με αυτό το σενάριο είναι ότι παραμένει η καλύτερη ελπίδα των δυτικών στρατηγικών, οι οποίοι δεν μπορούν να δεχτούν ούτε την πλήρη είσοδο του ΝΑΤΟ στον πόλεμο για να βοηθήσει την Ουκρανία να νικήσει, ούτε την ικανότητα του Κιέβου να απωθήσει στρατιωτικά τη Μόσχα.
Καμία από τις επιλογές δεν είναι καλή για την Ουκρανία. Μόνο μία από αυτές σημαίνει την πραγματική ήττα της Ρωσίας ως στρατιωτικής δύναμης και απειλής για την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Και καμία από αυτές δεν μπορεί να προκύψει από τη συνάντηση του Τραμπ με τον Πούτιν μόνο, χωρίς η Ουκρανία να γίνει μέρος οποιασδήποτε συμφωνίας αργότερα.
