Το ποδόσφαιρο είναι ένα σπορ με τεράστια απήχηση.
Αυτό φαίνεται και από το πλήθος των στοιχηματικών επιλογών που προσφέρουν στα ματς οι στοιχηματικές, όπως η Stoiximan. Περισσότεροι από 3.5 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη μαγεύονται από τη στρογγυλή θεά. Αυτό φυσικά είναι ένα νούμερο που δεν μπορεί να αφήσει το σπορ σε αυστηρώς αθλητικά πλαίσια.
Σαφώς και βγαίνει έξω από αυτά. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο με τεράστιες οικονομικές αλλά και πολιτικές προεκτάσεις.
Θα σταθούμε στις δεύτερες, δηλαδή στις πολιτικές προεκτάσεις του βασιλιά των σπορ. Τα παραδείγματα φυσικά είναι αναρίθμητα, όσον αφορά τις ομάδες, που έχουν συνδεθεί με διάφορες πολιτικές κινήσεις, είτε από την ίδρυσή τους, είτε από τις δράσεις των φιλάθλων τους. Σε αυτό το άρθρο θα σταθούμε σε τρία παραδείγματα, τα οποία αφορούν παίκτες –και όχι ομάδες- οι οποίες έγραψαν τη δική τους… πολιτική ιστορία στον χώρο του ποδοσφαίρου.
Σατουρνίνο Ναβάτζο: Ο επιζών των στρατοπέδων συγκέντρωσης
Ο Σατουρνίνο Ναβάτζο κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και έπιασε τα βουνά για να πολεμήσει τα στρατεύματα του δικτάτορα Φράνκο στην Ισπανία. Όταν το 1939 όμως η παράταξή του ηττήθηκε από τα φασιστικά στρατεύματα του Φράνκο, ο Ναβάτζο πέταξε για τη Γαλλία όπου βρήκε καταφύγει σε ένα καμπ προσφύγων. Κατόπιν προσχώρησε σε μία ομάδα αντιστασιακών στην ανατολική Γαλλία που μάχονταν απέναντι στους Γερμανούς ναζί του Χίτλερ. Το 1940 όμως συνελήφθη και τελικά βρέθηκε φυλακισμένος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μάουτχαουζεν στην Αυστρία. Πολλοί Ισπανοί βρέθηκαν στο συγκεκριμένο στρατόπεδο και έχασαν τη ζωή τους. Ο Ναβάτζο για να επιζήσει δημιούργησε μία ομάδα ποδοσφαίρου. Ο Ναζί διοικητής του στρατοπέδου ήταν φανατικός φίλος του ποδοσφαίρου και επέτρεψε στους κρατουμένους να κάνουν ομάδα και να παίξουν. Ο Ναβάτζο κατάφερε να σώσει τη ζωή του και πολλών άλλων που έγιναν μέλη της ομάδας εκείνης, ενώ «υιοθέτησε» κι ένα παιδί που είχε χάσει και τους δύο γονείς του. Παρουσιάστηκε ως πατέρας του, το κράτησε κοντά του και ουσιαστικά το κράτησε ζωντανό. Το ποδόσφαιρο έγινε για τον Ναβάτζο πραγματικά ζήτημα ζωής ή θανάτου και τα κατάφερε.
Κλαούντιο Ταμπουρίνι: Ο δραπέτης του Μουντιάλ
Ο τερματοφύλακας της Αλμάγκο Κλαούντιο Ταμπουρίνι έγινε σύμβολο της ελευθερίας στην Αργεντινή. Σχεδόν τέσσερις μήνες πριν το Μουντιάλ του 1978 στην Αργεντινή, το οποίο και κατέκτησε η διοργανώτρια χώρα, ο Ταμπουρίνι συνελήφθη από τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας του ως αντικαθεστωτικός. Η δράση του κατά της δικτατορίας του Βιντέλα είχε γίνει ήδη γνωστή και έτσι δεν άργησε να έρθει η σύλληψη. Ο Ταμπουρίνι μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μανσιόν Σερέ και εκεί έμεινε για τέσσερις μήνες. Φυσικά και δεν αποφυλακίστηκε, αλλά δραπέτευσε. Αυτό έγινε λίγες μέρες πριν τη σέντρα του Μουντιάλ. Με το ντελίριο γύρο από την παρέα του Κέμπες, κατάφερε να διαφύγει της σύλληψης και να κρύβεται εντός της χώρας του. Αφού τελείωσε το Μουντιάλ διέφυγε στη Σουηδία όπου και ζήτησε πολιτικό άσυλο. Εκεί μπόρεσε να πανηγυρίσει την κατάκτηση του Μουντιάλ και παραμένει στη σκανδιναβική χώρα μέχρι και σήμερα
Αφονσίνιο: Τα εργατικά δικαιώματα στη δικτατορία
Η Βραζιλία είναι ακόμη μία χώρα της λατινικής Αμερικής η οποία γνώρισε πολλές και μακρές περιόδους δικτατορίας. Οι αρχές της δεκαετίας του 70 ήταν μία από αυτές τις περιόδους. Κι εδώ έχουμε την ιστορία του Αφόνσο Σέλσο Γκαρσία Ρέις, γνωστός στο ευρύ κοινό ως Αφονσίνιο. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1962 και το 1965 ήταν παίκτης της Μποταφόγκο. Έξι χρόνια μετά, το 1971, ο σύλλογος του έκρινε ότι έχει αντισυμβατική συμπεριφορά και «λανθασμένες» πολιτικές αντιλήψεις και προσπάθησε να του τελειώσει την καριέρα. Ο Αφονσίνιο δεν το έβαλε κάτω. Κόντρα σε απειλές και πιέσεις κάθε είδους, διεκδίκησε νομικά το δικαίωμα να αποφασίζει ο ίδιος για την καριέρα του, που θα παίζει, με ποιους όρους και αυτό να εξαρτάται από εκείνον και την ομάδα του και όχι από εξωτερικές παρεμβάσεις και πολιτικές πεποιθήσεις. Κέρδισε τη διαμάχη και ήταν ο πρώτος που άνοιξε τον δρόμο για τα δικαιώματα τον Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών.