Κάποιοι άνθρωποι ακόμα και όταν φεύγουν και μάλιστα νωρίς αφήνουν το αποτύπωμά τους. Δεν τους ξεχνάς. Δεν μπορείς να τους ξεχάσεις. Σε αυτή την κατηγορία είναι και η Ηρώ μας. Η Ηρώ που ξεκινήσαμε μαζί στα πρώτα μας βήματα, εκείνη στο αστυνομικό ρεπορτάζ, εγώ στις ειδήσεις. Ατελείωτες ώρες μαζί από το πρωί έως το βράδυ για να αποδείξουμε την αξία μας.
Με κόπο, με πόνο με βάσανα. Εκείνη μακριά από τους δικούς της εγώ τυχερή τους είχα εδώ, δίπλα μου. Εκείνη πιο δυνατή, ατίθαση, με χιούμορ με απίστευτη όρεξη για δουλειά και με ένα χάρισμα που λίγοι το έχουν σε αυτό το επάγγελμα. Να μιλάει ακατάπαυστα για μια υπόθεση και να σε κρατάει κολλημένο στο ραδιόφωνο τότε και μετέπειτα στην τηλεόραση. Να κάθεται οκλαδόν κάτω από ένα γραφείο και να βγαίνει τηλεφωνική. Να ακούει το σκάνερ της αστυνομίας και να τρέχει. Ρεπορταρού! Αυτό ήταν. Μέχρι το Κίεβο έφτασε η χάρη της.
Δεν φοβόταν τίποτα και κανέναν. Η Ηρώ μας δεν σκεφτόταν επίσης δεύτερη φορά αν χρειαζόταν να βοηθήσει κάποιο. Διεκδικητική, με ορμή με πάθος με «γαλλικά» ακόμα και σε πιο «παλιούς» από εμάς.
Θυμάμαι στα δύσκολα χρόνια του ΣΚΑΙ εκεί την δεκαετία του ’90 όταν έπρεπε να φύγει ένας συνάδελφος αποστολή – δυστυχώς και αυτόν τον χάσαμε νωρίς – και δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη που άρχισε να μαζεύει λεφτά για να έχει μαζί του και επειδή έπρεπε να φύγει αμέσως έβγαλαν μαζί με μια άλλη συνάδελφο τα πουλόβερ τους για να του τα δώσουν να έχει ρούχα να αλλάζει. Άλλες εποχές.
Ήμασταν παιδιά και μεγαλώσαμε και χωριστήκαμε αλλά πάντα αγαπιόμασταν και έχω σκυλομετανιώσει που την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο και είπαμε να πιούμε έναν καφέ δεν βρήκα χρόνο να το κάνω. Και η ευκαιρία χάθηκε για πάντα. Μαζί με το κορίτσι μας.
