Κατά πως φαίνεται ο «γεωπολιτικός ακτιβισμός» του Γάλλου προέδρου Ε. Μακρόν δεν δείχνει ικανός να σώσει τα υπολείμματα της 5ης γαλλικής δημοκρατίας.
Η κρίση στην Γαλλία, οικονομική και πολιτική, οδηγεί στις 8 Σεπτέμβρη στην τελική δοκιμασία την κυβέρνηση Μπαϊρού και μαζί της, όπως όλα δείχνουν, την γαλλική προεδρία του Ε. Μακρόν, αν δεν εξασφαλίσει ψήφο εμπιστοσύνης στο γαλλικό κοινοβούλιο.
Και γιατί θα πει κανείς αυτό μας ενδιαφέρει, εδώ στην Ελλάδα, περισσότερο από κάποιο άλλο κυβερνητικό «νέο» στην ΕΕ;
Ο λόγος είναι διπλός. Είναι προφανώς γεωπολιτικός λόγω του ρόλου της Γαλλίας στον πόλεμο στην Ουκρανία και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αλλά και βαθύτατα οικονομικο/πολιτικός.
Και μάλλον μας αφορά άμεσα καθώς επηρεάζει, πέραν όλων των άλλων, την λειτουργία του κεντρικού μηχανισμού ευρωπαϊκής χρηματοδότησης μέσω του Προϋπολογισμού και των ειδικών έκτακτων (NGEU) Ταμείων της ΕΕ, τόσο στην τρέχουσα περίοδο όσο και την επόμενη (2028 – 2034).
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η συντριπτική πλειονότητα των επενδύσεων στην Ελλάδα, δεν έχει πηγή τα διεθνή επενδυτικά κεφάλαια αλλά τους κοινοτικούς επιδοτούμενους και δανειακούς πόρους. Με άλλα λόγια καθορίζει τις τύχες της οικονομίας στην Ελλάδα και διαμορφώνει τις κρίσιμες συνιστώσες αφ’ ενός του ΑΕΠ και αφ’ ετέρου πολιτικών που χρηματοδοτούνται σχεδόν αποκλειστικά από τα κοινοτικά προγράμματα σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Πώς θα επηρεασθεί αυτό από την πολιτική και οικονομική αποσταθεροποίηση της Γαλλίας;
Η Γαλλία πέρα από το ότι είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, «κυριαρχεί» από πλευράς συμμετοχής και παρουσίας σε όλα τα κρίσιμα διοικητικά και οικονομικά «πόστα» οικονομικής και πολιτικής διαχείρισης στην Ε.Ε. και τις Βρυξέλλες. Πέραν αυτού, από γενέσεως ΕΕ, Παρίσι και Βερολίνο αποτελούν παρά τις διαφορές τους τον βασικό υπαρξιακό «άξονα» που καθορίζει άμεσα ή έμμεσα τις συνολικές αποφάσεις για την ΕΕ και το Ευρώ, μέσα από μία μεταξύ τους ισορροπία, η οποία δεν διακρίνεται για τον ευρωπαϊκό … αλτρουϊσμό της, ειδικά όσο αφορά τις τύχες του ευρωπαϊκού νότου.
Αλλά ας μη βιαζόμαστε για όλα αυτά…
Μπορεί ο Μακρόν να δοκιμάσει και κάτι άλλο για να σώσει την γαλλική Προεδρία και το καθεστώς μέσα από το οποίο επιβιώνει εδώ και 15 μήνες μετά την τελευταία πολιτική του ήττα;
Με βάση τα όσα ακούγονται, αν στις 8 Σεπτέμβρη η κυβέρνηση Μπαϊρού καταψηφισθεί στο γαλλικό κοινοβούλιο, ο Ε. Μακρόν εξετάζει το ενδεχόμενο μιας εναλλακτικής «λύσης» που θα θυμίζει – προφανώς αλα γαλλικά – Μάριο Μόντι (Ιταλία), ή Λουκά Παπαδήμο (Ελλάδα).
Μία κυβέρνηση τεχνοκρατών – τραπεζιτών που θα αναλάβουν να αντιμετωπίσουν με οικονομικούς και όχι πολιτικούς όρους την κρίση.
Ήδη τα γαλλικά ΜΜΕ έχουν επισημάνει τις προσεκτικές αλλά σαφείς (πρετοιμαστικές) παρεμβάσεις του πρώην Κεντρικού Τραπεζίτη της ΕΚΤ Ζαν Κλώντ Τρισέ (ναι αυτού που αύξησε τα επιτόκια στην καρδιά της κρίσης, για να αντικατασταθεί με τον Ντράγκι στην συνέχεια και το «whatever it takes») και της νυν προέδρου της ΕΚΤ κας Λαγκάρντ. Δηλώσεις που προειδοποιούν για τον κίνδυνο οικονομικής κατάρρευσης της Γαλλίας…, όχι πλέον των PIGS, αλλά της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας της ΕΕ.
Ακόμα και την προσφυγή στο ΔΝΤ κραδαίνουν ως απειλή πάνω από το γαλλικό κοινοβούλιο ορισμένοι σύμβουλοι του Μακρόν, ξεχνώντας το ποιος «κυβερνάει» μέσα σ’ αυτή την κρίση την Γαλλία.
Λίγο πολύ δηλαδή μία κατάσταση όπου την «νόμιμη» διακυβέρνηση των πολιτικών, που μας …τελειώνουν σαν επιλογές, να την διαδεχθεί μία διακυβέρνηση «τεχνοκρατών» με έκτακτες εξουσίες για την διάσωση των υπολειμμάτων της 5ης Δημοκρατίας.
Και όλα αυτά όχι στο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον της πρώτης δεκαετίας μετά το 2000.
Αλλά σε μία Ευρώπη πολιτικά διχασμένη και κατακερματισμένη οικονομικά υπό την ασφυκτική οικονομική πίεση της ενεργειακής κρίσης και του εμπορικού πολέμου του Τραμπ και ένα πόλεμο ανοικτό στο έδαφός της με την Γαλλία σε ρόλο ένθερμου υποστηρικτή της διεύρυνσης της ρήξης με την Ρωσία.
Κατά πως φαίνεται το 2025, μέλει να κλείσει ρίχνοντας… μια ματιά στις περιπέτειες που μας περιμένουν το 2026.
